Sameiningin - 01.04.1945, Síða 8

72
burður á vegi lífsins jafn þungur og lamandi: en á veginum
til þjónustu, sjálfsfórnar og eflingar mannlegrar velferðar,
er æfinlega og óhjákvæmilega einhver krossburður. Um
þetta er vert að hugsa á föstunni til að styrkjast í öllum
góðum ákvörðunum og efla hjá sér lifandi og vakandi trú.
Enginn maður þráir að bera kross, þó menn viti hins-
vegar að svo verður á stundum að vera. Jesús Kristur
hikaði mjög sjálfur við tilhugsun hins grimma krossburðar,
vegna síns ’mannlega eðlis að sínu leyti eins og vér menn-
irnir hikum við tilhugsun um krossburð.
Horfið á Jesúm, bræður og systur, í grasgarðinum þegar
hinn þyngsti krossburður er, að því kominn að falla á hans
sárþreyttu herðar. Hann fellur á ásjónu sína og þrábiður
föðurinn himneska. Hann hrópar til hans með blæðandi
sársauka, en þó líka í barnslegu trausti, auðmýkt, ástúð
og hreinleik hjartans, og innihald þeirrar heitu og látlausu
bænar, verður á þessa leið: Er ekki einhver önnur leið til,
elskulegi faðir, en þessi eina. Er það óhjákvæmileg lífs-
nausyn að eg beri þennan þunga kross? Get eg ekki gefið
líf mitt út til þess þjónustustarfs, sem eg vil hjartans fús
vinna, og haldið fast við þessa hugsjón fórnfærslunnar, sem
eg vil helga mig, en þó losna frá þessum óbærilega þunga
krossburði? Enn hinn heilagi himnafaðir gjörði það þá
ljóst fyrir sjónum hans, um leið og hann hughreysti hann
og huggaði, að krossinn væri algjörlega óhjákvæmilegur.
Eg óttast að við nútíma menn og konur, bæði einstakl-
ingar og söfnuðir, álítum, mörg af oss, að vér getum þjónað
Guði, þjónað frelsara vorum, þjónað meðbræðrum vorum,
og lagt út lífið á ýmsann hátt mannkyninu til velferðar og
blessunar, án þess að þurfa að beygja oss til jarðar og taka
upp krossinn.
En það er misskilningur. Það er yfirsjón. Gangið nú
kristnir einstaklingar og söfnuðir, inn í grasgarðinn, og
krjúpið þar niður við steininn stóra, þar sem frelsarinn og
friðarhöfðinginn kraup, endur fyrir löngu, á skírdagskveld,
þegar hann barðist hinni ægilegu baráttu kvíðans, við for-
dyr sinna sáru kvala og átakanlega krossburðar. Hefjið
augu yðar til himins og talið við himnaföðurinn, eins og
hann gjörði áður fyrr. Talið með ljúfum nið auðmýktarinnar,
og með blíðum blæ hlíðninnar. Spyrjið hann eins og góð
og hlíðin börn: “Er nokkur leið til að þjóna þér, og þókn-
ast og að þjóna meðbræðrum vorum í þínum anda og í