Sameiningin - 01.11.1942, Blaðsíða 4

130
mannlífsins. Mér finst að eitthvað mjög skorti á næmleik
hjá börnum þjóðarinnar ef viðhorfið alt í náttúrunni, þjóð-
lífi og sögu, örfar ekki neitt blóðrásina eða brýnir hugann
til metnaðar, framsóknar og trygðar við það fegursta og
bezta er land og þjóð táknar. Slíkt víðfeðmi heillar án
þess að maður þurfi að vera blindur fyrir því að ekki er alt
að óskum, þó hátt sé undir himin möguleika og hugsjóna.
Kirkjan í samiíðinni
Eitthvað af þessu var í huga mínum er eg enn á ný
lagði upp í langferð frá Kyrrahafsströndinni austur, í þetta
sinn til Luiisville í Kentucky ríki, laust fyrir miðjan októ-
ber, til að sækja þing hinnar miklu Sameinuðu lúterskv
kirkju (U.L.C.A.). Miklu af ferðinni er eg orðinn þaulvanur,
en í þetta sinn var nýtt takmark í ríki, sem eg aldrei áðui
hafði heimsótt. Og ríkið var sjálft Kentucky, fæðingar-
staður Lincolns, að flestra áliti hins göfugasta og mesta
manns, sem Ameríka hefir alið. Þetta örfaði eftirvæntingu
og gerði ferðina að meira æfintýri en annars hefði verið.
Það var heillandi umgjörð fyrir nýjan þátt kirkjusögunnar,
sem framundan var. Eins og aukin kynning við land og
þjóð hefir örfandi áhrif á þá, sem ekki eru dauðir úr öllum
æðum, eins ætti það að vera að fá aukna sjón á lífi og'
starfi kir^junnar. Eg er enganveginn blindur fyrir því, að
kirkjan er ekki fullkomin, en þrátt fyrir allar auðnir og
öræfi í lífi hennar er mér gleði að geta sagt að því meira
sem eg kynnist og fæ heildarsjón á lífi hennar, því meir
örfar það hjá mér lotningu fyrir hugsjónum hennar og
samhygð með viðleitni hennar að efla Guðs ríki á þessari
jörð. Það er auðveld dægradvöl úr athafnalitlum sessi að
fella þunga og skilningssnauða dóma yfir kirkjunni og
ófullkomleikum hennar, en hitt er þarfara að koma auga á
hvernig forsjónin notar þessa stofnun til að hefja og hrinda
áleiðis því, sem mannkynið má sízt án vera. Þegar heim-
urinn er allur í brotum og hver höndin upp á móti annari,
er boðskapur kirkjunnar um einn Guð og föður allra manna
og bræðralag það er Kristur stofnsetti og ekki er bundið
við þjóðerni eða hörundslit svo að segja hið eina, sem lýsir
til betra dags þegar ógnunum er lokið. Jafnvel upp úr
ófriðinum stendur greinilegur vottur þess að þessi boð-
skapur er ekki fráskilinn veruleikanum, heldur hefir náð
föstum tökum bæði hjá áhrifamönnum og lítilmótlegum hjá