Sameiningin - 01.11.1931, Blaðsíða 25

343
María minti hann á aftur—"Og hallirnar, Henry.”
“Eg kann vel við mig i húsinu okkar,” sagði Tucker. “Það
er við mitt liæfi, húsið það. Það er nógu stórt fyrir mig og
Maríu—og fyrir John og Eclward og Ruth, ef það á fyrir þeim
að liggja að vera hjá okkur. Það er Jægilegt hús. Ef eg ætti að
búa í einhverri stórri höll, þá fyndist mér eg aldrei eiga þar heima.”
“Og þér, frú Tucker?” sagði prestur.—“Ef Hienry væri þar
og börnin, þá mundi eg gjöra mér það að góðu, líklega. Eg ætla
mér að vera ánægð þar sem Henry kann við sig; en mér liði aldrei
vel ef honum liði illa.”
“Borgarlifið á ekki við ykkur,” sagði Macdonald, “en hvað er
það þá, sem ykkur líkar?”
Augu Tuckers hvíldu enn á hæðunum hinum megin við dal-
inn; og nú réttir hann út höndina og veifar í hálfhring, eins og
hann vilji með einni sveiflu benda út yfir allan dalinn og hæðirn-
ar beggja megin.
“Þetta líkar mér,” sagði hann, “mér líkar þessi dalur og alt
sem í honum er, trén og hæðirnar og balarnir og grænkan í honum.
Eg hefi aldrei fengið nóg af þessum dal. Svona vildi eg að him-
ininn væri.”
“Svona verður þá himininn fyrir yður,” sagði presturinn.
“Þetta er góð jörð, Henry Tucker; hér eru borgir fyrir þá, sem
likar að búa í borgum, og sjór fyrir þá, sem hænast að sjó, og
grænir dalir fyri þá, sem líkar fagurt sveitar-útsýni. Hví skyldi
himininn liafa minna til boðs en jörðin?”
“Eg sá ekki annað en borg og mannfjölda,” sagði Tucker,
“gullin stræti og því um líkt.”
“Já, en þú veizt það tlenry,” sagði konan hans, “að þér hefir
aldrei verið lagið að huga í kring um þig og hnýsast eftir hlutum.”
“Mér varð eitthvað skapþungt, held eg,” sagði Tucker, “og
mér datt aldrei í hug að spyrja, hvort það væri til hæðir og þess
konar utan við borgina.”
“Þér megið vera viss um að það er landsbygð þar, eins indæl
eins og þessi dalur,” sagði prestur, og Henry var ánægður. Hann
sat hinn rólegasti og hlustaði á rödd Thomasar Rintaw Mac-
donalds. Purpuralitur færðist yfir hæðirnar, söngur fuglsins
whip-poor-will ómaði frá hæðunum, og nætur-hegrinn flaug
syngjandi þvert yfir dalinn. Frú Benton var búin með inni-verkin
og kom nú út á svalirnar og settist hjá þeim. Að stundarkorni
liðnu segir Henry Tucker, að nú sé mál komið að halda af stað.
Plann rétti út höndina og kvaddi prest. Handartakið var hlýtt
og þétt og innilegt.