Sameiningin - 01.11.1931, Blaðsíða 19

337
Eg er þeirrar skoðunar aÖ viÖ metum þessa reynslu oft miÖur
en skylcli; við missum oft sjónar á þvi, hve auðug við erurn. Ef
til vilí eigum viÖ prestarniralveg óviljandi nokkura orsök í því.
Dærnin, sem viÖ noturn í kenningum okkar eru oft út úi óvenju-
lega styrkri trúarreynslu þess fólks, sem sérstokum trúarþroska
hefir náð. Tökum dæmi:
Við höfum lesiÖ æfisögu séra Friðriks Friðrikssonar í Reykja-
vík, minnumst þess hve óvenjuleg sú truarreynsla er. Ef viÖ berum
okkar reynslu saman við hans, virðist okkar eigm reynsla litil og
hverfandi. Eða ef við berum okkur saman viÖ mann eins og Sadhu
Sundar Singh, er lifði í alveg óvenjulegu sambandi við hið eilífa,
veröa áhrifin, næst aðdáuninni í fjarska einmitt sú, að við hálf-
örvæntum yfir því hve láfleyg okkar eigin reynsla er, og hve sorg-
lega seint leið vor sækist—upp til sigurhæÖa trúarþroskans.
Án þess aÖ litilsvirða reynslu liðinnar tíöar eÖa sérstæðra
mikilmenna þori eg að fullyrða, að við smælingjarnir, fólk meÖ
hversdagslega reynslu—eigum fulla vissu og fagiai minningar um
þá lyftistöng, sem guðssamfélagiÖ hefir verið okkur á breytilegri
æfileið, þar sem sporin á sandi tímans eru gleymd jafnótt og þau
eru stigin.
Við höfum einhverntíma staðið á evðimörk ömuilegra freist-
inga. Og við höfum staðiÖ ein. Ef til vill vorum við yngri og
óreyndari þá, en við nú erum.
’ Við stóðum augliti til auglitis við óvin sálarinnar, óvin eigin
hamingju,—sjálfan freistarann. Og freistingin var heillandi,
reynsla og mótstöðuafl lítið. En seiðmagn freistinga gagntekur
oft huga þess, sem ungur er og litla hefir lífsreynslu öðlast.
Hugsið ykkur rnann, sem klifrar í bjarg (fjöll) þar sem að
hyldýpi sævar fellur að. Sleppi hann hancltaki, eða fótaskoitin
verður, bíður hans ægilegur dauðdagi. (ig í elclvigslu freisting-
arinnar vissum við, að ef við féllum frá þvi, sem við vissum að
vera rétt, þá gætunr viÖ aldrei biðið þess bætui el til vill hvorki
þessa heims né annars. Því þaÖ er djúpur sannleikur í orðum
skáldsins er hann kveÖur:
“Eitt einasta syndar augnablik
oft lengist í eilífðar eymdarstryk,
sem iðrun oss vekur og' tar.
En rétt þegar þróttur okkar var að dvína; þegar mátturinn
var að fjara út—i baráttunni i okkar eigin sál, einmitt þá, öðluð-
umst við styrk. Þaö birti af betri clegi í sálunni. Við vissum
naumast á hvern hátt, Var það bergmál af bæn látinnar móÖur,