Sameiningin - 01.08.1933, Qupperneq 4

150
Á víð og dreif
N. R. A. OG IURKJAN
Eitt af því, sem Roosevelt i'orseta var í vald gefið ineð
sérstakri lögg'jöf congressings á þessu vori, var að beita ríkis-
aga, ef þurfa þætti, við iðnaðarfélög og aðra vinnuveitendur,
í því skyni að koma atvinnumálum landsins i betra horf.
Stjórnardeildin, sem forseti hefir skipað til að sjá um fram-
kvæmdir á þessu, er kölluð National Recovery Administration
(“N.R.A.”). Hún hefir rekið starf sitt með miklum dugnaði,
og haldið ráðstefnur bæði með vinnuveitendum og verkafólki
og samið reglugjörðir um verkveitingu, vinnutíma og annað,
er að þeim málum lýtur. Og nú gengur hún ríkt eftir því, að
hlutaðeigendur játist undir reglur þessar og hlýði þeim.
Þessi viðreisnar-tilraun hefir éðlilega vakið mikla eftirtekt í
öðrum löndum. Það hefir flogið fyrir að Bennett-sljórnin
muni hafa i hyggju að reyna eitthvað svipað norður í Canada.
Alt saman er þetta góðra gjalda vert, að sjálfsögðu. Til-
gangurinn er ágætur: að útvega fjölda fólks atvinnu sem
allra fyrst, og við þolanleg kjör. Og frá sjónarmiði kirkj-
unnar er fátt að athuga við rekstur málsins. Nema þetta:
verði kirkjan lieðin að ljá þeim máluin fylgi sitt, þá þarf hún
að fara mjög varlega í sakirnar, svo að hún ekki takist neitt
í fang, annað en það, sem beinlínis liggur í hennar verka-
hring. Hún getur hvatt menn til að leggja niður allan flokka-
drátt og vera hollir sinni stjórn, sínum forseta, eftir því, sem
samvizka, sannfæring og kraftar frekast leyfa. Hún getur
með réttu farið enn lengra, og í Drottins nafni tekið hart á
öllum þeim mönnuin, sem hafa notað sér yfirstandandi neyð
og atvinnulevsi til að þröngva kosti verkafólksins. En er
það þá endilega víst, að ef einhver maður er tregur til að ját-
ast undir N.R.A. reglurnar, þá hafi kirkjan rétt til að fella
slíkan dóm yfir hann, umsvifalaust? Hún hefir engan rétt
til þess, að vorri hyggju. Það eru til þúsundir verkveitenda
um alt landið—smákaupmenn, til dæmis—sem nú í síðustu
þrjú árin hafa átt fult í fangi með að verjast gjaldþroti; þeir
hafa veitt eins mörgum mönnum atvinnu og borgað eins há
laun eins og þeir frekast gátu. Þeir sjá ekki, hvernig þeim er
unt, eins og sakir standa, að bæta mönnum við eða að færa
launin upp. Verið getur að þeim skjátlist, að ekki þurfi
annað en að ráða fólk í vinnu upp á von og óvon, um alt