Sameiningin - 01.08.1933, Blaðsíða 9

155
legan dauðdaga. Líf mannsins er mótað á barnsárunum. Ef
hann hugsar ])á, ])á hugsar hann sem maður
Þó er þctta ekki ]>að versta. Maður með svona mentun
getur komist vel af í henni veröld og séð fyrir sér og sínum.
Hann getur notið hinna verklegu þæginda lífsins þó hann
njóti ekki þeirra andlegu. En ókomnar aldir munu ekki
minnast hans eins og t. d. Grikkja er minst. Þær minnast
aldrei “andlegra títuprjóna.” Og svo er nú það að eftir
þetta líí tekur við annað líf. Líf mannsins endar semsé ekki
hér.
Að búa menn undir þetta svokallaða annað líf, og sjá
um að þeir geti alla æfi haldið áfram að nálægjast Guð, er
hlutverk kirkjunnar. Nú er einn vegur ti! þess, og hann
liggur í gegnum barnssálina. Ef barninu er kent, meðan það
er nógu ungt, að þekkja Guð, þekkir það hann alla æfi. En
hvernig er ástatt með þetta núna? Kirkjan kennir hörnum
á sunnudagaskóla, nokkra mánuði fyrir fermingu og í heima-
húsum. Má gera ráð fyrir að stundum farist hin síðastnefnda
kensla fyrir. Ætla má að kristindómskensla heima og á
sunnudagaskólum nemi að jafnaði í mesta lagi þremur
klukkustundum á viku og líklegast í flestum tilfellum ekki
nema tveimur. Fimm daga vikunnar eru hörnin á daglega
skólanum álta til tíu mánuði ársins, 5 tíma á dag, eða 25 tíma
á viku, að nema það, sem tilheyrir tímanlegri velferð þeirra
hér. Þrír tímar eru álitnir nægilegir til þess er tilheyrir eilífri
velferð harnsins og til þess að móta “karakter” þess. Eilífðin
er svona mikils virði. Engu foreldri mundi detta í hug að
kenna barni sínu það sem svokallaðir sérfræðingar í sinni
grein eiga að kenna því á daglega skólanum. Foreldrar álíta
að þeir kennarar séu betur færir til að kenna barninu en þeir
sjálfir; að það sé í hetri höndum og betur undirbúið á braut
lífsins en ef það hefði numið alt í heimahúsum. En á braut
þá er liggur til eilífs lífs er álitið að það sé nægilega undir-
búið með það sem foreldarnir kenna því sjálf, ásamt sunnu-
dagaskólakenslunni. Barninu hlýtur að skiljast að tímanleg
velferð þess er metin meira en eilíf velferð þess, því hlýtur
að finnast minna koma til kristindómsmálanna heldur en
t. d. efnafræði. Svona útbúið fer barnið út i heiminn eins og
hann er í dag, gjarnt til að efa alt nema hið áþreifanlega neit-
andi að miklu eða öllu leyti öllu yfirnáttúrlcgu, á skóla þar
sem skynsemistrú ríkir, sem álítur að það sem verði ekki
skýrt með skvnsemi mannsins geti alls ekki komið til greina.
Er von að vel fari, þegar barnið andar ])essu lofti að sér á