Sameiningin - 01.08.1933, Blaðsíða 12

158
okkur alla daga, alt til enda veraldarinnar. Skólinn, sem
við erum að reyna að halda við og sem kennir kristindómsmál
auk annars, sem kennir þau mál, er skapa betri menn og
konur, berst í bökkum og tvísýnt er um endalokin. Ef þetta
lýsir öðru en áhugaleysi, veit eg ekki hvað áhugaleysi er.
Eitthvað hlýtur að vera bogið við fyrirkomulag er gefur þess-
konar ávexti af sér, því “á ávöxtunum skuluð þér þekkja þá.”
En það verður ekki hjá því komist, það sem maðurinn sáir,
það og uppsker hann. Ef þið sáið trú, þá uppskerið þið trú.
Ef þið sáið áhuga, þá uppskerið þið áhuga. Ef þið sáið elsku
til Guðs er uppskeran elska. En er þetta uppskeran í dag?
Nei, uppskeran er áhugaleysi, sundrung og trúleysi. En er
við öðru að búast? Nei, of lítil rækt hefir verið lögð við
sáninguna. Þetta eru örlagatímar, sem við lifum á. En ekki
er enn of seint til stefnu. Þegar kirkjunni skilst að það þarf
að sá frækorni trúarinnar með kenslu heima og í skólum,
þegar henni skilst að eins og það þarf æfða kennara til að
kenna stærðfræði, eins þarf æfða kennara til að kenna krist-
indóm; þegar henni skilst að mannssálin þráir hið dulræna,
þráir samstarf en ekki aðgérðarleysi; þegar henni skilst að
altarissakramentið ætti að vera iniðpunktur tilbeiðslu henn-
ar, þá má vona að áhuginn komi, þá má vona að sundrungin
endi, þá má hún vona að unglingarnir verði áhugasamir bar-
áttumenn í hinni góðu baráttu, þá en ekki fyr, viss um árang-
urinn, megum við biðja til Hans, sem sér og veit allar vorar
gerðir, til Hans, sein veitir okkur styrk, til Hans, sem heyrir
allar hænir einlægs hjarta.
Þitl ríki komi!
T. ,/. Oleson.
Það er, held eg, alveg áreiðanlegt, að ekkert nafn, sem
stendur í einhverju sambandi við kirkju og kristindóm, hafi
nú í nokkur ár komist eins oft á framsíður stórblaðanna hér-
lendu,—þar sem hvalfregnir allar eru birtar—eins og nafnið
Aimée Semple McPherson. Og þó, þegar maður virðir hann
fyrir sér i huganum, þennan frétta-fans, og reynir að muna,
hver ágæti hafi verið sögð af þeirri frú kristindómsleg, þá
er þar sannarlega ekki um auðugan garð að gresja. Það er
lífs-ómögulegt að muna eftir nokkurri heims-ádeilu, nokkru
kjarnyrði, nokkrum aðburða-tilþrifum á sviði trúar eða sið-