Sameiningin - 01.03.1927, Qupperneq 10

72
íord. Það var freisting. Hversu m;argir hafa fyrir þeirri
freistingu falliÖ, varpaö frá sér, bróÖurumhyggjunni, varpað frá sér
sómatilfinningunni, til þess meÖ ýmiskonar tenings-kasti a‘ð verða
ríkir menn. Og hversu auÖsæ er sú synda-ástríÖa ótal manna hér
í daglegu lífi, er hver reynir aÖ gera brauð úr steinum, með því
að ná í sem flesta dollara fyrir ekkert eða lítið. Það Sódóma- og
Gómorra-ástand hér í þjóðlífinu, sem komið hefir í ljós með
starfi tollrannsóknar-nefndarinnar konunglegu, er ljós vottur
þess, að djöfullinn er ekki af baki dottinn, né hættur að lokka sál-
ir mannanna í netin sín, með 'því að kveikja í þeim þetta ástríðu-
bál, að ljúga og svíkja til þess að græba fé — að breyta steinum í
brauð á kostnað sóma síns og manngöfgis.
í blóðugan faðm gróðabrasksins vildi Jesús ekki fallast láta,
hve glæsileg sem sú braut var gerð fyrir huga hans. Sú freist-
ing varð að víkja fyrir því guðs orði, sem skrifað stendur í óspiltri
vitund hvers göfugs manns, að ekki annað en lægstu hvatir og
allra óþroskaðasta líf fái saðning af einu saman brauði og mikl-
um auði, en sönnu lífi fullnægi ekkert annað en það orð, sem
fram gengur af vörum Guðs: orð hins eilífa og háa, orð lifandi
hugsjóna og fyrirheita um sambýli með Guði almáttugum á bú-
jörðum réttlætisins, sannleikans og kærleikans. Nei, — heldur
skyldu blóðugar iljar hans troða alla daga urðir og brunahraun
jarðlífsins, en Jesús léti freistast til þess að selja frumburðarrétt
sinn fyrir brauð og auð. Heldur skal líkami hans svelta í hel, en
að bann svelti sálu sína til dauðs með því að stela frá henni virð-
ingunni fyrir sjálfri sér, þvi missi sálin sjálfsvirðingu sína út í
veður og vind syndanna, sveltur sálin og deyr, þó líkaminn fitni og
pyngjan þyngist.
Preistingar-ástríðan önnur, sem sótti á Jesú í einverunni, var
hin alkunna ástríða hégómagirninnar. Sagan sú er ljós. Iíann
er um það eitt aö hugsa, hverníg hann eigi aS ganga að verki sinu,
hvernig hann skuli koma fram fyrir þjóðina. Þá blæs illur and-
inn því í hugskot hans, aö hann skuli koma fram fyrir alþýðu með
nokkurs konar töfra-krafti. Hann skuli láta mikið á sér bera,
hann skuli “slá um sig.” Hann geti farið upp á musteristurninn,
þegar mannfjöldinn sé sem mestur á götunni umhverfis musterið,
og stigið niSur í augsýn allra og staðið óskemdur á strætinu.
Hann lcendi sig mann til þess. AuSvitað væri það i sjálfu sér guð-
last að ögra á þann hátt þeim ástríka föður, sem vernd sinni held-
ur yfir börnum sínum. En aðdáun fólksins yrði takmarkalaus.
Það myndi fara hrópandi um borgina og æpa, að hann væri kom-
inn, Messías væri kominn, og hefði stigið beint niður af himnum.