Sameiningin - 01.03.1927, Side 17

79
venir að gjöra, þegar sorgin þyrmir yfir, bar8i sér á brjóst og|
hrópaöi: “GuÖ, vertu mér syndugum líknsamur!”
Eg var uppalinn í sveit, eins og margir af ykkur, og mér ed
kunnugt um suma af háttum sauöanna; og af hverju þeir villast
burt, og hvað meint er með oröunum í textanum: “Vér! fórum
allir villir vegar sem sauöir.” ÞaÖ er tvent sem getur komið sauÖ-
kindum til að ráfa burt: annaðhvort vilja þær komast i annan
haga, eÖa þær stökkva undan hundum eöa rándýrum.
Margir af okkur fóru villir vegar af fyrnefndu ástseiðunni.
Við héldum a'Ö haginn væri snöggur á landi Jesú Krists. ímynd-
uöum okkur að einhversstaðar í annari átt væri betra haglendi.
ViS héldum, að ef við mættum hvílast á fjarlægum árbökkum eða
undir eikunum hinum megin við hæðina, þá fengjum við betri vist.
Við vildum annan haga en þann, sem Guð hafði okkur fyrirhug-
aðan; og svo ráfuðum við og ráfuðum, og fundum ekkert nema
draf.
Þvi lengra sem við ráfuðum, því átakanlegri urðu vonbrigð-
in. 1 staðinn fyrir frjósöm beitilönd fórum við yfir bruna-heiðar,
stingandi netlur og eggjagrjót. Engir hagar. Hvernig reyndist
þér klúbburinn, þegar þú mistir barnið 'þitt? Voru þá leikfélagar
þinir til mikillar hjálpar? Fanstu þá mikla huggun hjá þeim ver-
aldarmönnum, sem þú þektir? Var það ekki kristinn maður, ó-
breyttur og yfirlætislaus, sem sat hjá barninu þinu og veitti þér
meiri huggun, heldur en veraldaiibörnin öll til samans? Og
drykkjusöngvarnir allir sem þú kunnir, gátu þeir huggað þig eins
vel á skilnaðarstundinni eins og eitt trúarljóð — sama ljóðið, ef
til vill, sem barnið þitt söng í sunnudagsskólanum allra síðast?—
“Þar sé eg fylking fríða
og fagurbúna sveit,
um ljóssins sali líða
með ljóssins ásýnd bliða
i unaðs aldinrei.t.’
Eða hafði verslunar-heimurinn nokkra sérstaka huggun að
bjóða þér á þeim dimma sorgar degi ? Peningamálin voru þér til
ama, þau slitu þér út, þau gjörðu þig dauð-þreyttan, þau sturluðu
þig. Þú græddir peninga, en öðlaðist engan frið. Guð náði þann
mann, sem hefir ekkert annað en verzlunarmálin sér til huggun-
ar! — Veröldin veitti þér ekki græna haga.
Enskur Ieikari nafntogaður stóö á Ieiksviði og fór meÖ hlut-
verk sitt og lófaklappið glumdi, svo að undir tók um alt húsið, og
margir ímynduðu sér, að hann hefði aldrei lifað glaðari stund. En
það var maður sofandi beint fram undan honum; svefninn og