Sameiningin - 01.11.1918, Side 14

268
ungar, hefir andi mannsins oft verið látinn ráða. Margur
einrænn og sérvitur maður í kirkjunni hefir orðið óánægður
með 'þetta eða hitt. Og isvo hefir hann farið að toga og
teygja Guðs orð, eins og púkinn skinnbótina, til þess að koma
þar að á blaði sérskoðun sinni, þeirri, sem Ihann lagði ástfóst-
ur við, óg svo stofnað til nýs flokks. Lúterska kirkjan hefir
ekki verið sundrungakirkjan. pað er ekki sundrungar-and-
inn, sem réði hjá Lúter. Öðru nær. Hann ætlaði sér ekki
að segja skilið við kaþólsku kirkjuna. Hann vildi fá að
benda á það, sem að var og móti Guðs orði. Og hafði í fyrstu
von um, að því yrði tekið vel og það tekið til greina. En það
fór á annan veg, eins og kunnugt er. Hann var ofsóttur og
rekinn út úr kirkjunni. En hjá reformertum, hinni deild
mótmælendakirkjunnar, bólaði snemma á sundrungar- og
sérkredduandanum, og ihjá henni hefir sá andi látið mest á
sér bera; enda er talið þar iháværast um sundrungina nú. 0g
því skal ei neita, að oft virðast auka-atriði hafa valdið þar
kirkjulegum aðskilnaði. Hinsvegar ber að kannast við það,
að oft hafi í vorri kirkju guðfræðisleg stirfni og þurravit ver-
ið látið ráða og orðið ills valdandi.
En eins og ráðríki anda mannsins og skortur hans á auð-
mýkt, til þess að beygja sig undir anda Guðs, hefir valdið
sundrung, eins virðist nú hinn sami galli mannsins ætla að
taka til sinna ráða í sameiningarhreyfingunni. pað er andi
Guðs, sem á að sameina; hann, sem “safnar saman kristninni
á jörðunni”. Og það er ekki vitnisburður andans um sann-
leika þann, sem Guð hefir opinberað oss í orði sínu, að yfir
hann eða nokkurn hluta hans megi strika, ef hægra sé með
því móti að fá menn til þess að vera saman og vinna saman.
Að því er trúarsannindin snertir, þá virðist þokan ekki
að vera minni nú hjá mörgum, en áður. Og sameiningar-
löngunin og samúðartOfinningin góða virðist auka þokuna;
en það er fyrir það, að rnenn gera sér ekki grein fyrir því,
hvað um er að ræða. Sannindin sjálf eru í þoku fyrir þeim.
Og hvernig eiga þeir þá að geta talað um þau og metið þau
öðruvísi en í þoku ?
pess vegna ríður ekki all-lítið á því nú, að andlegir leið-
togar séu ekki í þokunni. Ekki eiga þeir þó að leiða inn i
þoku eða í þoku, heldur leiða í Ijósi Drottins. Og á borð eiga
þeir að bera ósvikna fæðu Guðs orðs, en ekki einlhverja fæðu,
sem þeir setja isaman og sjóða og krydda, til þess að mönn-
um bragðist hún vel og fáist til að vera með. pað er matur,
sem menn þurfa að fá, ef þeir eiga að lifa, en ekki það, sem
enga næring veitir, þótt gott sé á bragðið. Menn lifa ekki á