Sameiningin - 01.11.1918, Side 19

273
burðarík æfi blasir við augum hans, eins og gærdagurinn,
hún virðist svo undur-stutt, >egar hann lítur til baka. Ekk-
ert hafði staðið kyrt, ekkert enzt stundinni lengur. Örbreytt
sál hins mikla spámanns rennir augum yfir jarðneska Mfið,
og sér þar engan hvíldarstað öruggan. Aðeins eitt athvarf
til óhult, óbifanlegt. “Drottinn, þú hefir verið oss athvarf
frá kyni til kyns”. J?að er hugsunin, sem hressir sál guðs-
mannsins, þegar hún leitar sér hvíldar, örþreytt eftir æfi-
stritið.
Aldrei finnum vér víst meir til þess, hvað Mfið er hverf-
ult, heldur en á Mðnu hausti. pá er náttúran öll að taka
stakkaskiftum; hún er að klæða sig í sorgarbúning. Og hug-
ur mansins hvarvlar ósjálfrátt til baka, með söknuði. Að
baki Hggur blíða og unaður náttúrunnar, harkan og óblíðan
framundan. Flest það, er vér vildum hafa sem lengst hjá
oss, er horfið, og vér vitum ekki, hvort oss verður auðið að
sjá það aftur í þessu lífi.
Söknuður þessarar árstíðar vekur ótal vafaspumingar í
sálum manna. Er þá tilveran ekki góð ? Eða hví tekur hún
svo fljótt frá oss alt það, sem er unaðsríkt og hressandi?
Aftureldingin, þegar lífið, ferskt eftir næturhvíldina, baðar
í morgunbjarmanum, hví hinkrar sú stund ekki hjá oss?
saklaus æskan, þegar allur heimurinn glóði við undrandi
barnsauganu — hvað lá henni á, að vér mættum ekki njóta
hennar lengur? Vorblíðan, isumardýrðin, haustfriðurinn,
alt hafði það skamma viðdvöl og hvarf. Svo var með alt
yndi lífsins; það heilsaði og kvaddi, og vér sátum eftir með
söknuði. Hví er þessu svo farið? Er þá Skaparinn ekki
auðugur að dýrð og unaði, að hann heldur svo spart á þeim
hlutum við oss ?
Ekki get eg að fullu skýrt þenna leyndardóm hverful-
leikanis. pað getur enginn. En alvizka Drottins er ekki
með öllu hulinn sjónum dauðleigs manns. “Hann hefir ekki
látið sjálfan sig án vitnisburðar”. Alstaðar eru skýr og
auðsæ merkin um það “djúp ríkidóms speki og þekkingar
Guðs” sem postulinn talar um — og ekki sízt í hverful-
leikanum.
Kveðja haustsins, sem nú er að skilja við oss, er dýrmæt
áminning um það, hvað fallvaltleikur Mfsins sé í sjálfu sér
góður, ef vér skiljum hann rétt og tökum honum eftir vilja
Drottins. Manninum gengur svo illa að njóta 'blessunar
Guðs ; Ihann kann ekki að taka á móti henni, því síður að
þakka fyrir Ihana, nema hvað eftir annað sé dregið af henni
við hann, svo að hann taki eftir henni. Hvað yrði úr verð-