Sameiningin - 01.11.1918, Page 24

278
bæjarins voru þegar í fangelsi, eins og fyr var frá sagt. En raenrt
eru sjaldan leiStogalausir ,um langa hríö, þegar stórræSi liggja í lofti,
og svo fór í þetta sinn. Múgurinn safnaSist að smiSjudyrutn hans
Theophile Crosseur, sem í þetta isinn var aS iöju sinni lengi frara
eftir. Reyndar var hann nú ekki fyrirmannlegur ásýndum, hann
Crosseur; hann var mjög ólíkur þeim járnsmiöum, sem menn lesa um
í kvæðum og skáldsögum. Hann v'ar í lægra meSallagi og heldur
óþreklegur , holdgrannur, æöaber, ,sí-:sótugur meö hratnsvartan,
flaksandi lubba, og fjögur fjöll í horuðu andliti -— höku, nef og kinn-
bein. Slitin vinnufötin gúlpuöu utan á honum eins og leppur á hræðu.
Útlitiö bar vott um höriS æfikjör og mentunarskort. En mannslundin
gefur sig lítt að útliti eöa mannviröingum. Hún hafði tekih sér ból-
festu í þessum óásjálega aiþýðumanni og leiptraSi þar í tinnusvörtu
auga, undir loðinni brún.
Hann talaíii viS hópinn framan viS smiðjudyrnar; stóh þar meö
koluga svuntuna og sveiflaði þungum hamri til frekari styrktar orð-
um sínum. Parbleu! Þessir þýzku hundar þektu ekki frjálsborna
menn! Að ætla sér að hræða menn til friðar með eintómri grimd og
hörku. Eins og hver ærlegur maSur vildi ekki heldur deyja, heldur
en lifa eins og ormur i moldínni, hálfdauSur af hræSslu, meö prúss-
neska hælinn ofan á sér. Prússarnir væru búnir að hafa orði'ö nógu
lengi; nú skyldi þeir tala, og sýna, aS þeir væri ekki hræddir viS hót-
anir og grimd. Gátu þeir ekki gjört spellvirki, skennt og eyðilagt fyrir
þessum illmennum og jafnvel gert út af við suma þeirra, svo lítið bæri
á ? Og ef grimd kæmi í mó.ti, eins og hótað var, — sacre, v'oru þeir
ekki þegar beittir grimd, og það aö ósekju? Var ekki betra aö hefna
félaga sinna og sjálfra sín, — hefna hennar Madame Trudeau — áöur
en maöur dæi, heldur en aö taka öllu eins og sauöir, og eiga þó von á
dauða sínum á hverri stundu ?
Þetta var efniö í ræ'öunni. Hún var auövitað skreytt mörgum
fleiri istóryrðum, sem hér eru ekki skráð. Og hún hafði svipuð áhrif
eins og eldur í púðurhúsi. “Til Keltners!” hrópuðu roenn og þustu af
stað Crosseur fór eins og hann stóð.
Heimsóknin kom ekki flatt upp á Keltner ofursta. Hann hafði
látið skipan út ganga til undirmanna isinna. Nóg lið til taks, ef á
þyrfti að halda. Þorpsbúar höfðu þegar brotið reglurnar, með því að
hafa ekki tekið á sig náðir fyrir dagsetur. En hann ætlaði ekki að
taka hart á þeim fyrir það — bezt að tempra hörkuna með vægð. Hann
marg-endurtók þá hugsun eins og til að kefja niður einhverja ónota-
lega tilfinning, sem ekki vildi Skilja við hann iþetta kvöld. Og svo, ef
þeir gjörðu eitthvað af sér —þá hafði hann öll ráð í sinni liendi. Já,
lang-bezt að tempra hörkuna með vægð.
Um þetta var Keltner að hugsa, þegar hópurinn þusti inn til hans.
Þar voru fáir skrýddir brúðkaupsklæðum; æsingin skein út úr hverju
andliti. í fararbroddi var járnsmiðurinn, úfinn, sótugur, með koluga
sv’untuna franian á sér og hamarinn í hendi; reiðin sauð niðri í honum.
Ofurstinn fór íhönðum um strýið og kampana, leit yfir hópinn kaldur
og þóttafullur, hvesti augun á járnsmiðinn og ygldi sig. “Hvað viljið