Sameiningin - 01.11.1918, Side 29

283
bakast ekki kökurnar allar jafnt. Sumar um of, sumar ekki alveg nóg*
ÞaS fer svipaö fyrir herlistinni hjá ÞjóSverjum, þegar hún bakar
bardagamenn.
Ekkert vissi Brabaut um afdrif þeirra mæSgna. Og það fór betur,
úr því er komið var; því honum hafði alt af tekið sérlega sárt til
þeirrar fjölskyldu síSan föðursins misti við, og ætlaði sér að styrkja
bæði börnin til náms, þegar þau yxi upp. ÞaS bráði af honum feigð-
armókið, þegar hann kvaddi þau mæðgini í huganum og fól þau öll
GuSi. Þaö fór ylur um hjartaræturnar; hann gat fundiS til aftur og
rankaði betur við sér. Erfðaskráin hans v'ar geymd í skrifborðs-
skúffunni — Annette oglitli Pierre áttu að fá eigurnar, sem ekki voru
miklar. Hann lauk upp skúffunni, tók upp skjalið, lét það í umslag
og innsiglaði, og lagði þaö á borðið hjá bréfunum, sem hann hafði
skrifað áður um nóttina. Það var eins og drunganum létti af þegar
þetta var búið ; hann var orðinn menskur aftur og gat beðið Guð.
Bæninn, heit, innileg bæn, fyrir vinum hans, fyrir óvinum, fyrir
Belgíu, fyrir syndugum og vegviltum mannlheimi, fyrir eigin sál hans,
hún streymdi nú gegnum hugann eins og lífslind, sem svalaði hjartanu.
Hann var lifnaður aftur, búinn að finna aftur lifandi Guð. Það
færðist friðuir um hann allan, djúpur, óumræðileguT, óskiljanlegur.
Hann var sáttur við alt. Dauðinn horfinn. Svo liðu stundirnar fram
að aftureldingu.
Á þriðja staðnum, sem um var getið, var enginn friður. Það
var í svefnhúsi Keltners, sem hélt til á heimili bæjarstjórans. Ofurst-
jnn var dauðþreyttur, því það var ekki heiglum hent að gegna foringja
stöðu í þýzkum her á ófriðartímum. Þ.ó fékk hann ekki hvíld; hann
bylti sér á ýmsar hliðar í rúminu og gat með engu móti sofið. Ein-
hv'ern ónota-thrylling liafði hann bælt niður hjá sér alt kvöldið; hafði
leynt þeirri baráttu undir köldum þótta-svip, en nú sótti sá ófögnuður
á hann aftur i einrúmi, hálfu magnaðri en áður, og varð honum yfir-
sterkari. Það var eins og viðburðir kvöldsins sæti fastir í sjóntaugum
og heymarfærum, til þess að ögra honum, kvelja hann, taka af honum
hvíldina.
Hvað eftir annað, þegar hann var rétt að festa svefn, komu
atvikin öll í einni bendu fram í hugskotið eins og óljósar kvikmyndir
eða dimmir svipir. Það var ómur af byssuskotum og hergöngu-
trampi; skvaldur og suð í æstum manngrúa; bergmál af angistar-ópi;
opnar ’húsdyr og kona í dauðateygjum framan við dyraþrepið; það
var aragrúi af mannsandlitum og sami reiðisvipurinn á þeim öllum;
hávær deiluorð, hamar á lofti; holdlaust og hrikalegt andlitið á járn-
smiðnum, þrútið af bræði. En alt af var það ein mynd, sem hóf sig
upp yfir alt hitt eins og klettur upp úr hafróti, og stóð óafmáanleg
fyrir hugskotssjónum hans, þegar hanin v'ar alvaknaður aftur:
dauðadæmdur fangi, stiltur, hógvær göfuglyndur á svip, eins og hann
væri af æðra bergi brotinn en mannsöfnuðurinn, þýzkur og belgis'kur,
sem umhverfis hann stóð.
Þessi mynd kom ein-hvern veginn ónotalega við Keltner. Hon-
um varð það ósjálfrátt, að bera prestinn saman við sjálfan sig.