Sameiningin - 01.11.1918, Page 33

287
insta e&li sínu kristiS, jafnvel þótt misjafnlega sé meó jólin farió.
Jólalialdiö er játning manna um þaS, hv'aö minning frelsarans er þeim
óumrætSilega dýrmæt, þegar alt kemur til alls.
Jólahaldiö er játnign um þaó, ati frelsarinn fullnægi einhverri
þörf mannshjartans, einhverri stórri djúpri, almennri þörf, sem hvorki
einstaklingurinn né mannkynið í heild sinni getur fengiS fullnægt á
annan hátt. ÞaS er, í einu orði sagt, þörf mannsins á GuSi, sem frels-
arinn hefir fullnægt.
Vér þörfnumst nálægSar Gu'ös. Þaö er ekki nóg aS vita af honum
í himninum uppi yfir sér. Vér þráuim aS komast nær honum, eöa
réttara sagt, aö hann nálgist oss. Sú iþrá fær fullnæging í holdtekju
frelsarans. Þar sjáum vér Gu'5 kominn inn í mannlífiö. Hann hefir
íklæðst nianneölinu, er oröinn bróöir vor, tekur þátt í mannlegu böli
og veikleika — þó er hann alheilagur, guödómlegur.
Vér þörfnumst þekkingar á Guði. Að geta séð og skilið, hvernig
Guð er, geta þekt hann á mannlega vísu. Dýrð guðdómsins er of
björt fyrir manlegt auga; tign hans of há, hjarta hans of djúpt, fyrir
skilning vorn. En þegar vér virðum frelsarann fyrir oss, þá skiljum
vér hvernig Guð er — guðlegt eðli er sýnt í mannlegri mynd, skýrð
fyrir qss á mannlega vísu, í persónu frelsarans.
Vér þörfnumst miskunar Guð's. Hún skín lang fegurst í hold-
tekju frelsarans, sem lítiHækkaði sig, tók á sig þjönsmynd, og var
hlýðinn fram í sjálfan krossdauðann til þess að líkna oss.
Vér þörfnuðumist frelsunar Drottins — frelsunar frá synd, eymd
og dauða. Enginn maður getur tolt niður þá tilfinning, að liann hefir
ekki verið eins og hann átti að vera, að hann er kominn í sekt við
iífið, við tilveruna, við sjálfan Guð. í Jésú finna menn frelsun frá
því ástandi. Án hans yrði frelsunar-voninn að þokukendri þrá og
óvissu, í honum verður hún að gleðiríkri vissu.
Vér þörfnuðumst lífs, ódauðleika. Engin heilbrigð mannisál
getur rekið frá sér lífsþörfina. Jesús, dáinn vegna synda vorra og
vegna rébtlætingar vorrar uppvakinn, hefir gefið mönnunum þessa
vissu.
Það sem hefir sig hæst hjá manninum, það sem liggur dýpst í
hjarta ihanshefir 'hafist i æðra veldi fyrir það að Kristur kom í heim-
inn. Þetta fcannast allir við, hvort sem þeir gjöra sér grein fyrir því
eða ekki, þegar þeir halda heilagt á jólunum.
Verkefni: 1. Jólasögurnar, hjá Matteusi og Lúkasi. 2. Fagnað-
arefni jólanna. 3. Kristilegt jólalhald.
XIII. liEXJA. — 2». DESEMBER.
Jósef tekur að sér ættfólk sitt.—i. Mós. 47, 1-12.
Minnistexti:—Heiðra föSur þinn og tnóður.
Umrœðuefni:—Lánið, að geta hjálpað vandamönnmn sínum. Til
hliðsjónar: Rut 2, 2, 18; 4, 15; Lúk. 15, 18-24; Jóh. 19, 25-27. Jósef
sendi föður sínum góðar gjafir og bauð honum að koma með alt ætt-
fólkið og setjast að í Egiptalandi, því halllærið var mikið í Kanaan.