Íslendingur - 19.12.1946, Qupperneq 1

„ÍSLENDINGUR1
óskar öllurn lesendum sínum
gleðilegra jóla.
♦...................—♦
Hljðmleikar
Karlakórs Akureyrar, er fóru frarn
sl. sunnudag í Nýja-Bíó, voru mjög
fjölsóttir. Söngstjórn önnuSust Gösla
Myrgart, og Áskell Jónsson. Hr. Myr-
gart hefir dvalið hér á Akureyri í
nokkra mánuSi, en mun nú vera á
förum til annarra staSa, þar sem
kýSur hans sama starf og hann hefir
haft nieS höndum hér. En óhætt er
aS fulþiifa, aS betri og þarfari gest
en hann, hefir ekki boriS hér aS
garSi um langt tímabil, þar sem um
er aS ræSa þjálfun meSlima karla-
kóranna, og er leitt til þess aS vila
að þeir skuli ekki fó notiS leiSsögu
hans ennþá lengur. MeSferð kór-
anna á viSfangsefnum á þeinr hljóm-
leikum, er þeir hafa efnt til, ber þess
glöggan vott, að þ.ar hefir söngmennt
aður maður átt drjúgan þótt í aug-
fjósum framförum kóranna.
Karlakór Akureyrar hafði að. þessii
sinni margt ógætra laga á söngskrá
Slnni, innlendra og erlendra. En svo
er að sjá, sem talsverð mannaskipti
^afi átt sér stað innan kórsins. Þar
k d. saknaði ég hins framúrskarandi
bassa Magnúsar Sigur j ónssonar.
HvaS raddgæði snertir, stendur
Karlakór Akureyrar nokkuð að baki
^eztu karlakóra okkar yfirleitt. En
sóngur hans var samt prýðilega á-
heyrilegur, raddir vel samstilltar og
menningarbragur á söngnum. Enda
hlaut kórinn hinar beztu móttökur
tilheyrenda sinna. Mörg lögin voru
endurtekin og farið með nokkur
aukalög.
Jóhann KonráSsson söng nokkur
einsöngslög. Tenórrödd hans er ó-
venjulega hlæfögur svo af ber ineðal
söngmanna vorra hér og raddbeit-
lngin furðugóð, eftir því sem búast
niá við af ólærðum söngmanni. Yar
Jóhann mjög hylltur af tilheyrend-
l,m og söng aukalag. Hann þyrfti
sem fyrst að komast undir hand-
feiðslu söngkennara til frekari full-
k°mnunar, þar sem um svo gott
sóngvaraefni er að ræða. Á hljóm-
Hikunum söng Gösta Myrgart og
n°kkur lög, og þótt hann, eftir því
Sem tilkynnt var, hafi líklega verið
ekki sem bezt upplagður, kom það
Góiar hiÉLá hagsti
Bjartari horfur nú en undanfarin ár.
Bretar 09 Rússar fúsir til aú greiða
gott verú fyrir fiskinn.
Vegna mikils verðfalls á ísfiski á brezkum markaði, hefir undan-
farið verið mikill kvíði ríkjandi um það, að vér myndum eltki geta
selt afurðir vorar fyrir nægilega hátt verð. Upplýsingar þær um
afurðasölumálin, sem Ólafur Thors, forsætisráðherra, gaf í Alþingi
á mánudaginn munu því vekja gleði alþjóðar, ekki sízt 'sjómaima
og útgerðarmanna.
ATTRÆÐ
verður 20. þ. m. Guðrán Sigurðar-
dóttir, Bjarkastíg 4 hér í bæ, ekkja
Hallgrínis stýrimanns Sigurðssonar,
en hann andaðist fyrir tæpum 14 ár-
um. — Þau hjón fluttust hingað til
bæjarins árið 1901 frá Steindyrum
á Látraströnd, og hefir Guðrún síð-
an átt heima hér samfleytt, að und-
anteknu einu ári, er þau hjón dvöld-
ust vestur í Skagafirði. Guðrún er
fædd á Steindyrum, dóttir Sigurðar
Stefánssonar, bónda þar og skip-
stjóra, og konu hans, Guðlaugar 01-
afsdóttur. Lifir hún nú ein sinna syst-
kina.
Einkabarn þeirra hjóna, Hallgríms
og Guðrúnar, var Sigurlaug, kona
Brynleifs Tobiassonar kennara, en
hún andaðist vorið 1922, 29 ára að
aldri. Hefir Guðrún síðan annast
hússtjórn fyrir tengdason sinn, og
jafnan farist það hið bezta, enda
annáluð myndarkona til bústjórnar
og hannyrða og á alla grein. Þrátt
fyrir þrálátan heilsubrest, heldur af-
mælisbarnið sé furðanlega enn í dag.
Árnum vér henni allrar blessunar
áttræðri.
samt skýrt í ljós, að þar var maður
með þjálfaða söngrödd og meðferð
lians á „Aríu úr Toska“ var mjög
glæsileg.
Síðast fór fram að sænskri fyrir-
mynd, minning Sankti Luciu. Birt-
ust á sviðinu 10 syngjandi ljós-
klæddar níeyjar með Sankti Luciu í
broddi fylkingar, en einsöng Luciu
fór með ungfrú Guðrún Tómasdóttir
nemandi Menntaskólans. Var þessari
nýlundu mjög vel fagnað. Bæði söng-
stjórunum og einsöngvurunum bár-
ust blóm.
Söngvinur.
Forsætisráðherra skýrði frá
því, að um alllangt skeið hefðu stað-
ið yfir v'ðræður við Rússa um kaup
á fiski og öðrum sjávarafurðum.
Hefði fulltrúi útflutningsráðs Sovét-
ríkjanna, sem hér hefir dvalið, látið
í Ijós ósk Sovétstjórnarinnar að
kaupa mikið af íslenzkum sjávaraf-
urðum og jafnvel þær allar. Nokkur
seinagangur hefði verið á málinu,
enda hefði atvinnumálaráðherra íek-
ið upp þessar viðræður án samiáðs
við utanríkisráðuneytið, en það hefði
nú tekið málið í sínar hendur og
færu nú fram samningaumleitanir
með aðstoð sendiráðsins í Moskva.
Sovietstjórnin hefir ekki enn gefið
endanlegt svar við ósk utanríkis-
ráðuneytisins um skipun samninga-
nefndar, en sendiráð Islands í
Moskva telur það stafa af önnum
stjórnarinnar, og sé ekki ástæða til
að ætla áhuga Sovétstjórnarinnaf
liafa minnkað. Þvx hefir áður verið
yfirlýst af umboðsmönnum Rússa,
að samningar rnuni naumast stranda
á verðinu.
Þá skýrði ráðherrann frá því, að
sendiherra íslands í London væri nú
kominn heim og hefði hann tjáð
sér, að Bietar hefðu mikinn áhuga
á að kaupa síldarolíu, hraðfrystan
fisk og fleiri afurðir. Að Jwí til-
skyldu, að Bretar jái verulegt magn
aj síldarolíu, munu þeir reiðubánir
að kaupa eins mikið af liraðjryst-
um jiski a. m. lc. og Islendingar áska
að selja þeim.
Sendiherrann kemur ekki með föst
tilboð, en telur sig geta staðhæft, að
verðhugmyndir Breta séu verulega
hærri en í fyrra.
Forsætisráðherra kvað sér einnig
kunnugt um, að fleiri' ríki hefðu á-
huga á að kaupa afurðir okkar.
Eg vil ekki staðhæfa of mikið í
þessu máli, sagði forsætisráðherra.
Enda liggur í hlutarins eðli, að þar
til samningar hafa verið gerðir, ligg-
ur ekki fyrir full trygging.
En ég dyrjist að segja, að allar Jrœr
upplýsingar, sem ná eru jyrir liendi,
lieimila Islendingum að líta björtum
augum á söluhorfurnar.
Og þegar þess er minnst, að í fyrra
um þetta leyti voru söluhorfur í Bret-
landi litlar eða engar og Sovétríkin
höfðu þá ekki svarað tilmælum okk-
ar um viðskiptasamninga, tel ég ekki
ojmœlt, Jwtt ná sé staðhœft, að bjart-
ara sé jramundan um sölu ísl. ajurða
en verið hefir undanjarin ár um
sama leyti.
Ölafi Thors falin
stjórnarmyndnn
Tólf manna nefndin
er nú hætt störfum án ár-
angurs, og hefir forseti
íslands falið Ólafi Thors
að reyna að mvnda ríkis-
stjórn.
Valdemar Steffensen
læknir
Nú er hann dáinn. Glæsilegt snyrti-
menni er gengið veg allrar veraldar.
Saddur lífdaga kvaddi Steffensen
læknir þennan' barbariska heirn.
Hann var af öðrum heimi, þeim sem
las Hippokrates á grísku og Hóraz á
latínu og lét ' sér ekkert mannlegt
vera óviðkomandi. Síðasta verk, hans
var líka íslenzk þýðing á Hippokra-
tes. En þann heim, sem sneri í flest-
um greinum baki við menningararfi
Evrópu síðustu alda og var reiðu-
búinn að selja hann fyrir dollara,
fyrirleit inn látni læknir. Steffensen
var Evrópumaður í orðsins beztu
merkingu. Hann hafði hlotið ágæta
evrópiska menntun og hafði human-
istiska lífsskoðurt.
Forsjónin hafði gefið honum fagr-
an líkama og fjölhæfar gáfur. Fram-
ganga hans var í stíl við þetta, virðu-
leg, vel tamin, en þó eins og ásköpuð.
— Margir eru þeir Akureyringar,
bæði yngri og eldri, sem muna eftir
inum glæsilegu læknishjónum á
göngu þeirra um bæinn, er læknir-
inn var að vitja sjúklinga. Læknir-
inn var bezt klæddi maðurinn í bæn-
um og konan hans með bezt klæddu
frúm staðarins. Þessi hjón voru með-
al þeirra, sem „settu svip á“ Akur-
eyrarbæ milli 31) og 40 ár.
Sjúklingar Steffensens íreystu hon
um mjög vel og dáðust að honum.
Eg held, að liann hafi vcrið læknir
af lífi og sál, og mér er nær að halda,
að hann liafi borið sólskinið inn til
sjúklinganna, ef- svo má að orði
kveða. Hann kunni aðdáanlegt lag
á því að umgangast veikar mann-
eskjur og fá þeim svo góða líðan,
sem nokkur kostur var á. Það var
eftirtektarvert, hve 'fljótur hann var
að átta sig á því, hvaða umtalsefni
hæfði hezt hverjum manni.
Já, gáfurnar voru fjölhæfar! Hann
var fyrr á árum einn af beztu söng-
mönnum landsins og kunni góð skil
á öllu því, er varðaði músik. Hann
var prýðilega máli farinn og einkar
sannfærandi. — Hann var mjög
heimilisrækinn og sílesandi, bæði
læknisfræði og margar aðrar grein-
ar. Það var mjög ánægjulegt að
heyra hann segja frá, því að hann
var ekki einungis fjölfróður, heldur
einnig var frásagnargleði hans ein-
stök.
Heim að sækja var Steffensen inn
ánægjulegasti og mjög .veitull gest-
gjafi. Ekki var boðið annað en ið
bezta, sem kostur var á í bænum.
Heimilisfaðir var hann ágætur.
Kona hans hæfði honum vel, og
hann virti liana bæði og elskaði.
Heinxili þeirra var hlýlegt og fágað.
Bækur átti hann eigi allfáar og las
þær. Smekkur lians var óbrigðull.
Það sýndu föt hans, heimili, fram-
ganga, viðræður og vistir á borð-
um hans. Fas hans var breitt og
höfðinglegt. Hann tók þétt og inni-
lega í hönd gesti sínum og leiddi
hann til stofu með áskapaðri hátl-
prýði, því alúðarinnar viðmóti, sem
er allur galdur fagurrar framkomu.
Valdemar Steffensen missti konu
sína fyrir rúmu hálfu öðru ári. Hann
tregaði hana mjög, enda hafði hún
verið honum tryggur og inndæll lífs-
förunautur. Eg veit, að V. St. fagn-
aði kallinu, en það kom 8. þ. m.
Hann varð sjötugur að aldri, tveim-
ur vetrum fátt í. Br. T.