Íslendingur - 29.03.1957, Side 2

2
Föstudagur 29. marz 1957
ÍSLENDINGUR
ÁDAGSKRÁNNI
Þá var einskis svifist. —
saman enn. —
Þá var einkis svifist.
Tíminn segir síðastliðinn sunnu-
dag:
„Þótt ýmsir flokkar hafi oft á
undanförnum árum sýnt ábyrgð-
arleysi í stjórnarandstöðu, hefir
enginn gengið eins glæfralega
langt í þeim efnum og Sjálfstæð-
isflokkurinn gerir um þessar
mundir.“
Að sjálfsögðu reynir blaðið
ekki að færa þessum orðum sín-
um stað, enda mundi árangurinn
verða rýr. Það eru sem ss ekki
liðin nema tvö ár síðan stjórnar-
andstaðan í landinu atti þúsund-
um verkafólks út í marga vikna
verkfall gegn ríkisstjórninni. Þá
var ekki hirt um að skaða þjóð-
ina í heild um tugmilljónir króna
í framleiðslutapi og einstakling-
ana um 4—6 vikna vinnutekjur,
ef með því mætti bola þáverandi
ríkisstjórn frá völdum. Var þessi
háttur stjórnarandstöðunnar e. t.
v. byggður á sérstakri ábyrgðar-
tilfinningu?
Tvennir vímar.
í sama blaði sama dag er cagt,
að F ramsóknarflokkurinn haf i
lengstum verið í stjórnarað-
stöðu og því haft skilyrði til að
„þoka málum áleiðis". Þetta er
rétt það sem það nær. Fram-
sóknarflokkurinn hefir lengstum
verið í stjórnaraðstöðu, nema
árin 1944—46, er atvinnutæki
þjóðarinnar voru endurnýjuð á
skömmum tíma og vinnutæknin
efldist risaskrefum. Á þeim tveim
árum urðu meiri framfarir og
framkvæmdir í landinu en á
nokkru tíu ára tímabili, sem
Framsókn hafði aðstöðu til að
„þoka málum áleiðis“. Og henni
var sannarlega um og ó, hvað
framfarirnar snerti. Nýju togar-
arnir voru kallaðir „gums“, og
nýsköpun atvinnuveganna í heild
tekið með háðsyrðum og hrak-
spám. Þetta framtak, að leggja
Framsókn til hliðar, þótt ekki
væri nema um tveggja ára bil,
gerði mögulegt uppbyggingar-
starf, sem ella mundi enn óunnið
að verulegu leyti.
Ber ekki saman enn.
Enn segir Tíminn síðastliðinn
sunnudag, að enginn geti ætlazt
til, að stjórnarflokkarnir séu
sammála í öllu, heldur hafi sam-
starfið verið ákveðið um sérstök
verkefni, sem séu „skýrt afmörk-
uð í stjórnarsáttmálanum“, en
undirstaða samkomulagsins sé sú
mikla nauðsyn þjóðarinnar að
halda „íhaldinu sem lengst frá á-
hrifum á efnahags- og fram-
leiðslumálin.“
Þjóðviljinn hafði hins vegar
áður skýrt svo frá, að frá engu
atriði stjórnarsáttmálans hafi
Tvennir tímar. — Ber ekki
Óstöðvandi hrun.
dvöl lians hér sé því „alger svik
á stjórnarsáttmálanum“. Ber því
þessum blöðum ekki saman um,
hver hafi verið aðalatriði stjórn-
arsáttmálans.
Ostöðvandi hrun.
Hvar sem til fréttist af stjórn-
arkosningum í verklýðs- og stétta-
samtökunum, hrynur fylgið jafnt
og þétt af kommúnistum. Nýlega
töpuðu þeir meirihluta sínum í
stjórn Félags bifvélavirkja í
Reykjavík, sem þeir höfðu áður
haft um samfelld 20 ár.
I Hinu íslenzka prcntarafélagi
var Magnús Astmarsson kjörinn
formaöur meS 165 atkvæðum, en
hafði við næstu kosningor á und-
an 142 atkvæði. Formannsefni
kommúnista hlaut nú 54 atkvæði
en 86 við næsfu kosningar á und-
cn.
Allt ber hér að sama brunni.
--------□-----
Verðlagsmál
landbiinaðarins
(Framhald af 1. síðu.,
mikilvægt. Mun jarðvegsdeild
Atvinnudeildar Háskólans skipu-
kggja töku jarðvegssýnishorna
íil þess að senda til „Forsögsla-
boratoriet“ í Lyngby i Dan-
mörku.
Verðlagsmóla-
róðsfefna.
— Var ekki einhver ráðstefna
um verðlagsmál í Reykjavík?
— Jú. Verðlagsmálin svoköll-
uðu hafa verið mjög mikið rædd
hér í Eyjafirði og Þingeyjarsýslu
á vegum Bændafélaganna á und-
anförnum árum og ennfremur
meira og minna í flestum héruð-
um norðan og austan lands. Eru
það einkum mjólkurmálin, sem
hér er um að ræða. Bændur hér
norðanlands hafa fengið 30 til 40
aurum lægra verð fyrir mjólk
sína að undanförnu, heldur en
bændur sunnanlands. Aðalkrafa
okkar „norðanmanna“ eins og
við vorum kallaðir fyrir sunnan,
er að fá verðlagsgrundvallarverð
fyrir bæði kjöt og mj ólkurafurð-
ir. Við höfum litið svo á, að það
ætti að vera hlutverk Framleiðslu-
ráðs að haga verðlagningunni
svo, að allir bændur, hvar sem
þeir væru búsettir, fengju sama
verð fyrir framleiðslu sína komna
á vinnslustað, en þetta atriði
virðist hafa verið mjög umdeilt í
F ramleiðsluráði.
Gengið á ráðherrafund.
Bændafélag Eyfirðinga og
Bændafélag Þingeyinga tilnefndu
að þessum málum. Þá hafði
Bændafélag Eyfirðinga beitt sér
fyrir því, að Búnaðarsamböndin
í Skagafirði og Húnavatnssýslum
kysu fulltrúa til suðurfarar, hvað
þau og gjörðu. Héðan fóru auk
mín Arni Asbjarnarson og Egg-
erl Davíðsson. Þingeyingarnir og
við Eyfirðingarnir boðuðum svo
alla kjörna fulltrúa og aðra, sem
við náðum íil og staddir voru í
Reykjavík af Norður- og Austur-
landi, til fundar um verðlagsmál-
in, og var þar samþykkt einróma
ályktun í þessum málum, undir-
skrifuð og send Framleiðsluráði,
sem hélt íund um málið. Enn-
fremur fóru allir, sem skrifuðu
undir ályktunina, á fund land-
búnaðarráðherra með þetta skjal
ásamt greinargerð og lögðu mál-
ið fyrir liann. Þeir, sem stóðu að
þessari „herför“ voru úr Austur-
Skaftafellssýslu, Múlasýslum,
Þingeyjarsýslum, Eyjafjarðar-
sýslu, Skagafjarðarsýslu, Húna-
vatnssýslum og Strandasýslu, alls
um 25 manns. Allir Búnaðar-
þingsfulltrúarnir á þessu svæði
stóðu að þeirri ályktun, sem gerð
var, og fleiri áhugamenn, en á-
lyktunin var í því fólgin, eins og
ég sagði áðan, að krefjast þess,
að allir framleiðendur fái fulll
verðlagsgrundvallarverð fyrir
framleiðslu sína, hvar sem er á
landinu, komna á vinnslustað —
sláturhús eða mjólkurbú.
Nefnd skipuð
í verðlagsmálin.
— Og hver urðu svo málalok-
in?
— Þau liggja ekki fyrir enn,
og skal litlu um þau spáð. Við,
þessir „norðanmenn“, héldum
fjölmarga fundi um þessi mál, og
ekki er rétt að segja, að okkur
hafi alls staðar verið tekið með
skilningi. En við væntum þess þó,
að síðar muni koma í ljós nokk-
ur árangur af för okkar til
Reykjavíkur fyrir bændur úr
þessum landshlutum.
Eftir að Framleiðsluráð hafði
haft tillögur og ályktanir okkar
norðanmanna til athugunar í um
það bil 3 vikur, varð niðurstað-
an sú, að ráðið skipaði 5 manna
nefnd til þess að rannsaka og
gera tillögur um framtíðarlausn
verðlagsmálanna, þannig að „all-
ir megi vel við una“. Er þessi
nefnd þegar tekin til starfa og á
að hafa lokið störfum fyrir 1.
ágúst næstkomandi.
Eftir atvikum töldum við norð-
anmenn, að við þessi mátalok
yrði að una í því trausti, að þessi
5 manna nefnd hafi lokið störf-
um á tilsettum tíma og að niður-
stöður hennar verði til þess að
styrkja réttmætan málstað okkar
í verðlagsmálunum, en það skal
tekið fram, að þessi mál eru ekki
þar með lögð á hilluna, og það
verður fylgzt með því, hvernig
Framleiðsluráð notar þenna frest
til að koma réttmætara skipulagi
á verðlagsmálin en verið hefir.
Innan tíðar mun Bændafélag
Eyfirðinga halda fund um þessi
mál, óg verður þar væntanlega
náhar' skýrt frá þeim.
verið eins tryggilega gengið og
3 menn hvort í febrúar sl. til þess
brottför hersins, og frainhalds-1 að fara til Reykjavíkur og vinna
T
Frti Gnðrún Björnsdottii*
Frú Guðrún Björnsdóttir, kona
Gunnars H. Kristjánssonar kaup-
manns í „Verzl. Eyjafjörður“,
andaðist hér í bænum þann 19.
þessa mánaðar. Banamein henn-
ar var meinsemd í höfði. Hún
hafði leilað sér lækninga erlend-
is, gengið þar undir uppskurð,
en allt kom fyrir ekki.
Guðrún var fædd 11. nóv. árið
1916 á Borðeyri, dóttir þeirra
hjónanna Ingibjargar Jónsdóttur
og Björns Magnússonar, sím-
stjóra. Á barnsaldri fluttist hún
með foreldrum sínum til ísa-
fjarðar og ólst þar upp til 16 ára
aldurs. Æskuárin á Isafirði voru
björt og skemmtileg, þar sem hún
naut ástríkis góðra foreldra, sem
annálaðir voru fyrir gestrisni og
myndarskap. En skyndilega
syrti að, er faðir hennar andað-
ist árið 1932. Stóð frú Ingibjörg
þá ein uppi með elzta soninn í
skóla, Guðrúnu og tvö ungbörn.
Varð það þá að ráði, að fjöl-
skyldan flyttist til Akureyrar.
Þar bjó Ingibjörg börnum sínum
gott og vistlegt heimili og veitti
þeim hið bezta uppeldi.
Guðrún lauk gagnfræðaprófi
við Menntaskólann en fór eftir
það að vinna hjá Landssímanum.
Árið 1939 giftist hún eftirlifandi
manni sínum, Gunnari H. Krist-
jánssyni, og eignuðust þau fimm
börn. Elztur þeirra er Björn, 16
ára og yngstur Gunnar, 5 ára.
Guðrún Björnsdóttir, Dúnna,
eins og hún var jafnan nefnd af
vinum og vandamönnum, var vel
gefin myndarkona, enda átti hún
ekki langl að sækja það. Hún var
sérstaklega frjálsmannleg í fram-
komu, og kom öðrum í gott skap
með glaðlyndi sínu og elskulegu
viðmóti. Flún var hjálpsöm og
trygglynd. Kjarkur hennar og
viljaþrek sýndi sig í veikindun-
um. Auðvitað hefir hún vitað, að
hverju stefndi, og sárt er það
fyrir móður, að verða að hverfa
frá börnum sinum ungum, þótt
hún viti af þeim í góðum hönd-
um.
Dúnna hafði áhuga fyrir mörg-
um málum og tók virkan þátt í
félagslífi kvenna hér í bænum, en
fyrst og fremst var það heimilið
og börnin, sem tóku huga henn-
ar. Hún var sköruleg húsfreyja
og umhyggjusöm móðir. Á heim-
ili þeirra hjónanna var jafnan
gestkvæmt, og þar sat gleðin í
fyrirrúmi, áður en yfir þyrmdi
með veikindum húsmóðurinnar.
Með andláti Dúnnu eiga marg-
ir um sárt að binda. Vinirnir
sakna hennar sárt, en þyngst er
raunin fyrir eiginmann hennar,
litlu börnin, sem misstu mikil-
hæía og ástríka móður, móður
hennar, systkinin og aldraða
tengdaforeldra.
Þessum ástvinum hennar öllum
sendum við innilegustu samúðar-
kveðjur, og biðjum forsjónina,
sem öllu ræður, að styrkja þá og
styðja í sorginni.
Frú Guðrún Björnsdóllir.
Útför Dúnnu fór fram frá Ak-
ureyrarkirkju sl. þriðjudag. Sól-
in hellti þá geislum sínum yfir
snæviþakta jörðina. Yfir degin-
um var heiðríkja eins og lífi
hinnar látnu.
Jónas G. Rafnar.
Frú Guðrún Björnsdóttir —
eða Dúnna, sem hún var nefnd í
fjölskyldu- og vinahópi — er
horfin okkur á miðjum aldri —
í blóma lífsins.
Allir kunnugir vissu, að hún
þjáðist af höfuðsjúkdómi síðustu
3 árin, en þó kom íregnin um
andlát hennar flestum óvænt.
Fráfall hennar, sem að sjálf-
sögðu kemur þyngst við eftirlif-
andi mann hennar, börnin fimm,
móður hennar, systkini og aldr-
aða tengdaforeldra, hefir líka
sett marga aðra hljóða, — alla
þá, sem kynntust hinu vistlega
menningarheimili þeirra hjóna í
Hafnarstr. 86, — og hlýlega sum-
arheimilinu á Þelamörk. Á báð-
um þeim heimilum tók hún með
sama brosinu á móti gestum sín-
um, þótt hún hefði ekki ætíð
tíma til að ræða við þá, fyrr en
hún hafði kysst börn sín í svefn.
En þá var farið í bókaskápinn og
blaðað í ljóðum einhvers önd-
vegisskáldanna, og ljóð þess les-
in. Og Dúnna kunni bæði að lesa
ljóð og skilja þau.
Góð Ijóð, — fögur málverk og
tónlist, — allt þetta var yndi
bennar, og hún kunni að láta
gesti sína njóta þess alls með
sér.
Um leið og ég þakka ágæta,
ógleymanlega kynningu, óska ég
Dúnnu þess, að á landinu fyrir
handan fái hún í fullum mæli
notið þeirra lista, er hún var svo
hneigð fyrir og skildi flestum
mönnum fremur, — í fullri vissu
þess, að hin ungu börn hennar,
er hún varð svo óvænt að hverfa
frá, njóti forsjár og umönnunar
góðs föður og annarra vanda-
manna.
J.
___*_____