Faxi - 01.04.1942, Blaðsíða 8

F A X C
Liam O’Flaherty:
Fypsta
LIAM O’FLAHERTY
er fæddur 1897 á Arraneyjum.
Hann stundaði g-udfræðináin, en
eftir þátttöku sína í lieiins-
styrjöldinni (1914—18), iagdl
hann það á liylluna. Eí'tir 1918
fla'ktlsfc liann laud úr landi og
rann fyrlr sér á inarsskoiiai'
hátt. Ilanii fór liclm tll Irlands
og tók drjúgan þátt í starí-
senii koinniúnistu. Saga iians
»T1íc lnforiuei« fckk vcrðlaun.
Mestri leikni er .'iaiin talinn uá
i náttúrusöguin eins og þessari.
Ungi máfurinn var einn á
klettasyllunni sinni. Tveir bræð-
ur hans og systir höfðu flogið
brott daginn áður. Hann hafði
elcki þorað að fljúga með þeim.
Einhvernveginn, þegar hann
hljóp fram á brúnina og ætlaði
að slá út vængjunum, varð hann
hræddur. Hin mikla víðátta
sjávarins, breiddi úr sér
fyrir neðan og var svo iangt
fyrir neðan — mílum neðar.
Hann var viss um, að vængir
sínir gætu ekki borið hann. Svo
beygði hann höfuðiðog hjólp til
baka í iitlu holuna undir kletl-
inum, þar sem hann svaf á nótt-
unni. Jafnvel, þegar bræður
hans og litla systir, með vængi.
sem voru mikið styttri en hans,
komu að brúninni, veifuðu
vængjunum og flugu burt, tekk
hann ekki herl upp hugann tii
þess að taka þetla stökk, séru
honum virtisl svo hræðilegt.
Faðir hans og móðir. höfðu flog-
ið kringum hann og kallað
hvellt til hans, ógnað honum
með hungursdauða á stallinunt.
ef hann flygi ekki burt. En f.vr-
ir sitt líf, gat hann ekki farið.
Þetta skeði í gær. Síðan hafði
enginn komið nálægt honum.
Allan daginn áður hafði hann
haft auga með foreldrum sín-
um. sem flugu um með bræður
hans og systur til þess að fuli-
komna þau í fluglistinni, kennn
þeim hvernig ætti að snerta sjó-
inn lauslega með vængbrodd-
unum og hvernig ætti að stinga
sér eftir fiski. Hann hafði raun-

ftugid
verulega séð eldri bróður sinr.
veiða fyrstu síldina og gleypa
hana á kletti, meðan foreldrar
hans flugu í kring með stoltu
klaki. Og allan morguninn
hafði fjölskyldan vappað um á
stóra stallinum í miðju klifinu
andspænis og ögrað honum með
hugleysi hans.
Sólin var nú risiu og skein
hlýjum geislum á klettasylluna
hans, sem snéri móti suðri.
Hann fann hlýjuna betur þvi
hann hafði ekki smakkað mat
síðan kvöldið áður. Þá hafði
iiann fundið þurran síldarsporð
á fjarsta enda stallsins. Nú var
ekki einn biti eftir. Hann haföi
rannsakað hvern þumlung, rót-
að í ósléttu moldarstorknu
hreiðrinu, þar sem honum og
bræðrum hans og systur hafði
verið ungað út. Hann nagaði
jafnvel þurran flekkóttan
eggjaskurninn. Það var líkt og
hann æti hluta af sjálfum sér.
Þá hafði hanrt brokkað fram og
aftur stallsendanna á miili,
hinn grái litur hans var sá sami
og hamarsins, langir, gráir fæt-
ur hans vöppuðu áfergjulega er
þeir reyndu að finna leið til for-
eldra sinna án þess að þurfa að
fljúga. En brúnir syllunnar end-
uðu allar á sama þverhnípinu,
með sjóinn fyrir neðan. ()g milli
hans og foreldra hans var djúpt.
vítt fóm. Vissulega gat hann
náð til þeirra án þess að fljuga,
aðeins ef hann gæti komizt
norður ettir bjargshlíðinni. En
á hverju gat hann gengið? Þar
var engin sylla, og hann var
ekki fluga. og uppi yfir honum
var ekkert að sjá, Þverhnípið
var afdráttarlaust og kletta-
brúnin var ef til vill lengra fyr-
ir ofan hann heldur en sjórinn
f.vrir neðan.
Hann vappaði hægt út á
syllubrúnina, þar stóð hann á
öðrum fæti,meðhinn fótinn fal-
inn í fiðrinu, lokaði öðm aug-
anu, þá hinu og þóttist vera
sofnaður. Enn þá gáfu þau non-
um engan gáum. Hann sá t»o
bræður sína og systur liggja
blundandi á stallinum, með höf-
uðið falið í bringufiðrinu. Fað-
ir hans var að laga fjaðrirnar
á hvítu baki sér. Aðeins móðir
hans leit til hans. Hún stóð upp
á dálitlum steini á stallinum.
Hvíta brjóstið skein við honuin.
Við og við reif hun í fisk, sem
lá við fætur hennar og brýndi
báðar hliðar goggsins á klett-
inum. Það gerði hann óðann að
sjá ætið. Hvað hann naut þes-i
að rífa fisk á þennan hátt,
hrýna gogginn viðog viðtil þess
að skerpa hann. Hann gaf frá
sér lágt klak. JVIóðir hans klak-
aði lika og leit yfir til hans.
- »Ga, ga, ga«, gargaði hann, í
bæn um að hún flytti honum
dálítið æti. »Go-út-ah«, veinaði
hún háðslega á móti. En hann
hélt átram að kaíla raunalega,
og eftir eina mínútu, eða svo,
rak hann upp glaðlegt óp. Móð-
ir hans hafði tekið upp stykki
af fiskinum og flaug meö þad
í áttina til hans. Hann teygði
sig áfergjulega fram, tvísté á
klettunum, reyndi að komast
nær henni, þar sem hún flaug
yfir. En þegar hún var einmitl.
heint fyrir framan hann, sam-
hliða syllunni, stanzaði hún
fætur hennar héngu niður,
vængir hennar hreyfingarlaus-
ir, fiskbitinn í goggi hennar svo
nálægt, að hann gal nærri því
gripið hann. Hann beið augna-
blik af undrun, hissa á því að
hún skyldi ekki koma nær, og
þá. óður af hungri, stakk hann
sér eftir fiskinum. Með ópi féli
hann út og niður í víðáttuna.
Móðir hans hafði rennt sér upp.
Þegar lianp hrapaði, heyrði
hann þyt vængja hennar fyrir
ofan sig. Þá greip hann afskap-
legur ótti og hjarta hans stanz-
aði. Hann heyrði ekki neitt. En
það stóð aðeins vfir eitt augna-
blik. Á næsta augnabliki fann
hann vængi sína breiðast út.
Hann fann loftið streyma um
brjóst sér, um magann og und-
ir vængina. Hann fann væng-
broddana skera sundur loftið.
Hann féll ekki á höfuðið leng-
ur. Hann sveif rólega niður og