Faxi - 01.03.1957, Blaðsíða 6

38
F A X I
Það var sumar og sól
Þegar norðanstormurinn næðir nístandi og
bitur og snjórinn liggur yfir landinu eins og
hvítur feldur, að vísu fagur en þó uggvekj-
andi og dagurinn er stuttur, en myrkrið langt,
þá er gott að geta brugðið sér nokkra mán-
uði aftur í tímann og yljað sér við sól frá
liðnu sumri.
Og hugurinn flýgur ört, hann staðnæmist
ekki fyrr en á sólríkum morgni seint í ágúst,
við brúnan rútubíl niður hjá kaupfélagi, þar
sem hópur af konum er að tínast inn og
koma sér fyrir í sætunum, en annar bíll er
reyndar á næsta leyti, því það eru 59 konur
að leggja af stað í tveggja daga ferðalag, í
boði Kaupfélags Suðurnesja, sem kostar ferð-
ina að öllu leyti og leggur að auki til þrjá
karlmenn, sem fararstjóra og ef til vill til
ánægjuauka fyrir okkur konurnar, en þeir
eru: Kaupfélagsstjórinn, stjórnarformaður og
ritari. Það er glatt yfir þessum hóp og gaman-
yrði fjúka úr öllum áttum. Við erum lausar
við allt eldhúsamstur og annað bústang, enda
virðast áhyggjurnar hafa strokizt af okkur
um leið og við stigum inn í bílana og auðvitað
renna þeir af stað eins og alltaf, þegar svona
stendur á, en þó með hjálp hinna ágætu öku-
manna, Óskars og Skafta, sem taka stjórnar-
taumana öruggum höndum. Við erum aðeins
komin inn undir Njarðvíkur, þegar það
sannast, að ein kona hefir orðið eftir, en þau
vandræði leysast fljótt, því að annar bílstjór-
inn snýr óðar við og sækir hana. Að því
loknu hefst glaðvær söngur, óþvingaður og
furðulega samstilltur, og þessi kór virðist
aldrei þreytast, þrátt fyrir hvíldarlaust starf
klukkustundum saman.
Morgunkaffið drekkum við í húsi S. í. S.
í Reykjavík og í boði sambandsins. Meðan
við sitjum undir borðum, flytur forstjóri
fræðsludeildar S. í. S., Benedikt Gröndal,
stutta ræðu, þar sem hann í ávarpi sínu
gefur fararstjórum okkar hið ágæta nafn
„Kaupfélagskvennamenn". Vekur það mikla
ánægju. Að lokum býður hann okkur að líta
á húsakynni og hina ýmsu starfsemi þar.
Þetta er vel þegið. Við skoðum skrifstofur
ásamt skrifstofufólki og fullkomnum vélum,
fræðsludeildir, vörusýningadeildir, þar á
meðal skódeild og hana er dálítið erfitt að
yfirgefa, því að við sjáum þarna margar
girnilegar skótegundir, sem ekki fást í okkar
kaupfélagi. Og nú má sjá, að sumar kon-
urnar fara að gefa kaupfélagsstjóranum hýrt
auga, — eina vantar barnaskó, aðra vantar
skó á sig o. s. frv. Kaupfélagsstjórinn brosir
til beggja handa dálítið tvíræðu brosi, — við
vitum ekki, hverri brosið er ætlað eða hvað í
því felst, en lifum allar í voninni.
Eftir rækilega myndatöku úti fyrir sam-
bandshúsinu leggjum við aftur af stað, yfir-
gefum höfuðborgina, fögnum sumri og sól
með áframhaldandi söng, en vökul augu
okkar teyga fegurð náttúrunnar meðan við
ökum til Þingvalla. Við stönzum ofan við
gjána og njótum útsýnisins í ríkum mæli.
Síðan göngum við niður veginn eftir gjánni.
Einhver ærslaþrá grípur okkur. Við tökum
sprettinn og hlaupum niður brekkuna, sumar
fara jafnvel í kapphlaup. Hlátrasköllin berg-
mála um gjána, svo fuglarnir í nágrenninu
fara út af laginu, sem þeir voru að syngja,
— tylla sér niður í hæfilegri fjarlægð og horfa
undrandi á þessa marglitu, hávaðasömu hjörð,
sem veltur niður brekkuna. Bílstjórarnir
koma á eftir með farkostina. Eftir þessa
ágætu viðrun förum við að koma okkur fyrir
í bílunum. En þegar kaupfélagskvennamenn-
irnir hafa talið rækilega og borið saman
bækur sínar, kemur á daginn, að tvær konur
vantar, og þær eru svo gjörsamlega horfnar,
að það er eins og jörðin hafi gleypt þær. Nú
eru gerðir út leiðangrar til leitar. Einu sinni
var huldumaður, sem seiddi til sín mennska
konu í hamarinn, — og einu sinni var úti-
legumaður í hrauninu og einu sinni var, —
einu sinni var hitt og þetta. —
En nú hefir einhver með skarpa sjón komið
auga á hinar týndu konur; þær hafa aðeins
komizt í sjálfheldu, og einn leitarflokkurinn,
sem er á næstu grösum, kemur þeim til
hjálpar.
Nú fellur allt í Ijúfa löð. Við leggjum á
Uxahryggi og Kaldadal og nú viljum við hafa
hraðan á því að maturinn, sem bíður okkar
á Bifröst í Borgarfirði, er farinn að sækja
nokkuð fast á hugann og hugsunin um
steikt kjöt, góða sósu, grænmeti og hver
veit hvað, blandast óþægilega saman við
sumarkvæði og ástaljóð, sem við erum að
syngja. En Kaldidalur gerir sitt til að halda
athygli okkar, og svo rennum við niður í
Lundarreykjadalinn. Hann er dálítið þröngur
og kaldur innan til, en þegar neðar kemur,
verður vítt til veggja, og enn er sólin óspör
á ylgeisla sína. Okkur ber ört yfir og innan
stundar erum við i Norðurárdalnum. Þar
er yndislegt um að litast, og ef við værum
ekki að flýta okkur svo mjög í matinn, fær-
um við sjálfsagt út hér til að teygja úr okkur
í lyngbrekkunum, með skógarkjarrið angandi
og hvíslandi yfir okkur.
En nú erum við komin að rótum Grá-
brókar og nemum staðar við Bifröst, hið
glæsilega sumarhótel samvinnumanna, sem
nú er einnig notað á vetrum, fyrir starfsemi
Samvinnuskólans, sem er sambyggður Bifröst.
Það er gott til þess að vita, að hér hafa sam-
vinnusamtökin verið að verki með miklum
myndarbrag.
Við 'göngum inn og setjumst að borðum,
eftir að hafa brugðið okkur inn í rúmgóð
snyrtiherbergi, skolað af okkur mesta rykið,
farið fljótlega með greiðuna á víð og dreif
um hárið og kannske bætt við okkur örlitlum
varalit, —• hér á ég aðeins við okkur kon-
urnar, hvað varalitinn snertir, því að karl-
Bifröst í Borgarfirði.
menn nota hann aldrei, a. m. k. ekki á sama
hátt og við.
Matarlyst er yfirleitt mjög góð, enda liðið
nokkuð langt fram yfir venjulegan tíma. Við
konurnar njótum þess alltaf vel að sétjast
að góðum mat, sem við höfum ekki tilreitt
sjálfar.
Við erum aftur á fleygiferð, og leggjum nú
leið okkar um Stafholtstungur, með stuttri
viðkomu á Varmalandi, skoðum þar tvö
myndarleg skólahús, húsmæðraskóla og
barnaskóla. Afram, sem leið liggur, að Reyk-
holti, skoðum staðinn og Snorralaug, en hug-
urinn stefnir hærra. Nú upp Hálsasveit og
að Barnafossum ofarlega í Hvítá. Þar er
sérkennilegt og fagurt um að litast. Minnis-
stæðust verður mér þó steinbrúin yfir ána,
þar sem hún rennur hvítfyssandi í þrengsl-
um milli klettaveggja. Þessa brú hefir nátt-
úran sjálf gert. Það er eitthvað við hana og
fossinn undir, sem heillar mann og seiðir
til sín. Mér finnst ég skilja litlu börnin, sem
sagt er að eitt sinn hafi freistað þess að
ganga yfir á brúnni en runnu til á blautum
steinunum og féllu í fossinn. En nú hafa
msnnirnir gert göngubrú yfir ána, skammt
fyrir nðan svo að nú eru minni líkur til að
nokkur hætti sér út á gömlu steinbrúna.
Sólin er sezt, og við verðum að yfirgefa
þennan töfraheim. Við ökum til baka og
hljótum einmitt nú að syngja, — Kvöld-
blíðan lognværa. — Aftur erum við á Bif-
röst, og nú erum við dálítið þreyttar og hugs-
um gott til hvíldarinnar í góðum rúmum
skólahússins. Þó gefum við okkur tíma til
að borða ágætan kvöldverð fyrst.
Herbergjum hefur verið úthlutað. Tvegga
og þriggja manna, eins og þau hrökkva til,
en þær, sem eftir eru, fá til umráða svo-
kallaðan almenning — og sumir segja að
kaupfélagskvennamennirnir fái þar einnig
rúm. En enginn getur sannað neitt og ekki
upplýsist neitt að morgni heldur. Við svo
búið verður að standa. Nýr dagur heilsar
með sól og morgunkaffi kl. 10 og nú eru
frjálsar skemmtanir fram að hádegi. Við
notum þó ekki tímann til að sofa út, heldur
til að skoða fegurð staðarins og nágrennis-
ins. Sumir fara vestur að vatni, þar er dá-