Faxi - 01.10.1966, Blaðsíða 7

SKEMMTIFERÐ FÁXÁ
„Það var einn heiðríkan hásumardag“,
nanar tiltekið 3. júlí síðastliðinn, að Faxa-
félagar fóru í skemmtiferðalag og buðu
með sér konum sínum og heiðursfélögun-
um, þeim Ingimundi Jónssyni og Kristni
Reyr og fyrrverandi félaga, Birni Péturs-
syni og frú.
Þetta var eins dags ferðalag og förinni
heitið austur í Þjórsárdal. Leggja átti af
stað kl. 7 árdegis frá barnaskólanum. Um
sjöleytið voru flestir mættir. Veðrið var
yndislega gott, logn og blíða Vék þá einn
ferðafélaganna sér að Guðna Magnús-
syni og spurði, hvort hann héldi, að þetta
góða veður myndi haldast allan daginn.
Guðni, sem er greindur maður og orðvar,
leit lil lofts og mælti: „Þetta veður mun
haldast þangað til það breytist". Þótli þelta
vilurlega mælt, og var góður rómur gerð-
ur að orðum Guðna, enda kom á daginn,
að hann hafði lög að mæla. Nú voru allir
mættir, nema bílstjórinn mcð bílinn. Var
nú farið að skima í allar áttir en ekki sást
bíllinn. Voru uppi ýmsar tilgálur, hvað
því myndi valda. Honum hafði þó verið
sagt að mæta við skrúðgarðinn, beint á
móti barnaskólanum. Kom þá einhver
með þá fráleitu hugmynd, að hann væri
búinn að koma, og hafi ekki áttað sig á
því að þetta væri skrúðgarðurinn. Bíllinn
var sem sé úr Reykjavík
Þeirri hugmynd var fljótlega vísað á
bug. Það hlaut þá að vera meiri kjáninn,
ef hann sæi ekki strax að þetta væri skrúð-
garður og ekkert annað. Voru nú tveir
menn sendir út af örkinni til að athuga
málið. En þeir komu brátt aftur og höfðu
cinskis orðið vísari. Loks, þegar hið góða
skap okkar var í þann veginn að rjúka út
í veður og vind, birtist bíllinn ásamt bíl-
stjóranum. Var honum heldur fálega
tekið í fyrstu þó hann bæðist afsökunar,
og tautaði eitthvað um bilaða viftureim.
Hann var þó fljótlega tekinn í sátt, enda
reyndist hann líka vera hinn ágætasti
maður, sem og söngmaður góður.
I ræðu um kvöldið fann einn Faxa-
mannanna sig til þess knúiinn, að biðja
bílstjórann afsökunar á að honum skyldi
ekki strax hafa verið tekið opnum örm-
um, og kvað hann sóma sinnar stéttar.
Var nú lagt af stað til Reykjavíkur. En
þar bættust við í bílinn, Björn Pétursson
og frú og Kristinn Reyr, sem allir Kefl-
víkingar kalla nú „skáldið okkar“, síðan
hann flutti burt. Samanber: — Enginn
vcil livað átt licfir, fyrr en misst hefir. —
Skáldið leit inn í bílinn og heilsaði öllum
glaðlegur að vanda. Þá spurði einhver:
„Hefur þú nokkuð nesti, Kristinn minn?“
Hann hélt það nú aldcilis vera og sveiflaði
inn í hílinn tösku einni allmikilli. Kvað
hann hana vera íulla af ósmurðu brauði,
en viðbit ætlaði hann að. fá af smjörfjalli
hinu mikla, sem hann hélt að leyndist í
sveitum austur.
Var nú haldið austur yfir fjall. A Hellis-
heiði lentum við inn í langri röð af stórum
hópferðabílum. A Kambabrún var numið
staðar. Gátum við þá séð, að hinir nýju
samferðamenn voru ekki af verri end-
anum. Var þar kominn sjálfur forsætis-
ráðherrann með fríðu föruneyti. Það var
sem sé Varðarferð í uppsiglingu. Ekki átt-
um við þó langa samleið með þessu ágæta
fólki, því að þcirra för var heitið austur
undir Eyjafjöll, en við fórum „hina leið-
ina“.
Þegar niður í Olfus kom, settist lngi-
mundur við hátalarann og skýrði okkur
frá bæjarnöfnum. Einnig frá því, hver
bjó á hverjum bæ, hverrar ættar hann var
og jafnvel hve barnmargur hann var. Datt
mér þá i hug, hvé gamalt fólk segir oft
skemmtilega frá og hefir auðugri orða-
forða, en þeir sem yngri eru. Um tíu-
leytið komum við á Selfoss og drukkum
þar kaffi í Tryggvaskála. Þar hittum við
marga Keflvíkinga. Það var Arnesinga-
félagið í Keflavík á skemmtiferð. Þarna
notuðu nokkrir okkar tækifærið og keyptu
sér sólgleraugu. En þegar upp í Flóa kom
fór að dimma í lofti. Og var okkur, sem
keyplum sólgreraugu, hclzt kennt um.
Játuðum við með eftirsjá, að það hefði
kannski verið nær að hafa með sér nokkr-
ar regnkápur, heldur en að vera að storka
veðurguðunum með sólgleraugnakaupum.
Það varð þó ekkert úr rigningu um sinn.
Ingimundur hélt áfram að fræða okkur
um landið, sem við fórum um. En hann
er einmitt ættaður úr Flóanum.
Eg gleymdi að geta þess í upphafi, að
ferðanefndina skipuðu þrír menn. Þeir
Egill Þorfinnsson, sem var formaður
ferðanefndar, Jakob Indriðason og Jóhann
Pétursson. Stóðu þeir prýðilega í stöðu
sinni, og var ferðin í heild þeim til sóma.
Þeir Jakob og Egill eru ættaðir af þcss-
um slóðum og fórum við ekki varhluta
af því.
Við héldum nú sem leið lá upp Skeið
og i.m í Þjórsárdal. Þar var áður blómleg
byggð, cn cyddist fyrr á öldum í eldgosi.
Við komum að stöng, bænum sem var
grafinn upp og byggt yfir. Landnáms-
maðurinn, sem nam Þjórsárdal hét Þor-
björn laxakarl. Hann nam einnig Gnúp-
verjahrepp allan ofan Kálfár. Hann gerði
sér ekki minna að góðu, gamli maður-
inn. Sonarsonuar hans, Gaukur, sonur
Þorkels trandils, bjó að Stöng.
Þarna hafa verið mikil húsakynni á
þcirra tíma vísu. Skáli, betri stofa, svcfn-
skáli og eldhús. Þarna rétt hjá er fjós og
smiðja.
Fleira ferðafólk cn við var þarna að
skoða bæinn. Ég heyrði eina stúlku lýsa
undrun sinni yfir, að engin fjósalykt fyrir-
fyndist í fjósinu.
Við gengum upp að gjá scm heitir bara
Gjá. En þarna er stórbrotið landslag og
yndislega fallegt. Þarna cru smáfossar,
skrýtnir hellar og margt til að gleðja
augað. Þarna rennur lítil á út í Þjórsá,
sem mig minnir að heiti Fossá.
Fólk lók nú upp myndavélar sínar og
tók myndir í ákafa. Klukkan var nú
farin að ganga tvö, og fói'u menn þá að
ráma í, að þeir hefðu haft með sér nesti.
Því þó sálin væri mettuð af fegurð nátt-
úrunnar, þá vill líkaminn alltaf hafa sitt.
En nú kom upp dálítill skoðanamunur.
Atti að borða úti, eða inni í bílnum?
Fleiri vildu borða inni, vegna þess að nú
var svolítill rigningarúði, og í öðru lagi
var þarna þónokkuð mýbit. Nokkrir létu
sig þó hafa það að borða úti. Sumir borð-
uðu helminginn inni og hinn helminginn
úti. Það kallast víst að gera bil beggja.
Eftir matinn var haldið niður með
Þjórsá og skoðaðar byrjunarframkvæmdir
við Búrfellsvirkjun. Sýndu karlmennirnir
mun meiri áhuga á því. Við konurnar
notuðum tímann til að teygja úr okkur
og spjalla saman. Svo var snúið við.
I Gnúpverjahreppnum gcrði mikla regn-
skúr. Ekki létum við það spilla ánægju
ferðalagsins. I stóru töskunni hans Krist-
ins leyndist reyndar fimmföld harmonika,
en ekki brauð eins og hann hafði sagt.
En eins og allir vita, þá umgangast
skáld sannlcikann mjög frjálslega, og kalla
það skáldaleyfi. Var nú tckið til að spila
og syngja, svo unun var á að hlíða. Var
Hallgrímur kosinn forsöngvari. Þegar
hlé var á söngnum sagði Guðni gaman-
sögur.
Rigningin hætti von hráðar og sólin
skein á ný. Settist Jakob nú við hátalarann
FAXI —135