Faxi - 01.11.1975, Blaðsíða 9

við byggingu verkamannabústaðanna,
sem byrjað var að reisa við Faxabraut-
ina. Á þeim árum tók hann mjög virkan
þátt í félagsmálum, enda félagslyndur
að eðlisfari, og mikill félagshyggjumað-
ur. Hann átti sæti í síðustu hreppsnefnd
Keflavíkur áður en bærinn fékk kaup-
staðarréttindi, og í fyrstu bæjarstjórn?
inni sat hann einnig.
Hann var formaður byyggingamefnd-
ar barnaskólans við Sólvallagötu, og
framarlega stóð hann í flokki, þegar
hafst var handa við byggingu sjúkra-
hússins. Þá ber þess sérstaklega hér að
geta, að hann var í málfundafélaginu
Faxa, og traustur félagsmaður þar á
þriðja áratug.
Árið 1956 gerðist hann félagi í Rót-
ary-klúbbi Keflavíkur, og ég hygg, að
engum sé gert rangt til, þótt staðhæft
sé, að klúbburinn hafi átt fáa heilli,
áhugasamari og traustari félagsbræður
innan sinna vébanda en Steindór Péturs-
son.
Eftir að Steindór lét af verkstjórn
gerðist hann útgerðarmaður og hafði
allmikil umsvif á þeim vettvangi um
árabil. En árið 1958 seldi hann útgerðina
og fór skömmu síðar að vinna hjá Is-
lenzkum aðalverktökum á Keflavíkur-
flugvelli. Fyrst var hann þar um eins
árs skeið, en hvarf þá til annarra starfa.
Sumarið 1960 réðist hann að nýju til
Aðalverktaka og starfaði upp frá því
sem eftirlitsmaður þar efra samfleytt
síðustu 15 árin sem hann lifði.
Um miðjan desember síðastliðinn
veiktist Steindór alvarlega af hjarta-
sjúkdómi. Hann náði sér þó furðu fljótt
aftur, og svo virtist sem um varanlegan
bata væri að ræða. Hann var byrjaður
að vinna aftur, og allt benti til batn-
andi heilsu.
En svo veiktist hann að nýju i sumar,
meðan hann dvaldist ásamt fjölskyldu
sinni að að Krumshólum í Borgarfirði,
sumardvalarheimili Rótarýfélaganna í
Keflavík. Aftur lá leiðin hans inn á
sjúkrahús og um tíma var honum vart
hugað líf. En strax og honum fór að
batna, vildi hann komast heim, því
heima þráði hann alltaf og umfram allt
að vera.
Og enn vakti vonin um bata.
En svo var það að morgni hins 19.
ágúst. Hann var nývaknaður og setztur
upp í rúmi sínu, er hann skyndilega
hneig útaf aftur. Og frá því varð engu
framar um þokað. Dagurinn var liðinn.
Ævisólin sigin í dauðadjúpið.
Hér hefur hin ytri lífssaga Steindórs
Péturssonar verið lauslega rakin. En þó
hefur fæst verið sagt af því, sem minn-
ing hans vekur í mínum huga. Því það
mun vart ofmælt, að í minu hjarta skip-
ar hann þann sess, sem enginn annar
heur gert — eða mun nokkru sinni gera.
Þegar ég kom fyrst til Keflavíkur
fyrir 23 árum, þeirra erinda að keppa
um prestsembættið þar, þá opnaði Stein-
dór og þau hjónin heimili sitt fyrir mér.
Og alla tíð upp frá því hefur mér fund-
ist sem Steindór væri ekki aðeins góður
frændi minn, heldur miklu fremur sem
minn annar faðir. Þannig reyndi ég
hann, og þau hjónin bæði, í upphafi, og
ávallt síðan. I Keflavík var fjölskyldan
að Austurgötu 16 alla tíð fjölskyidan
mín.
Steindór Pétursson var góður dreng-
ur, heilsteyptur, sannur og svo tryggur,
að af bar. Við fyrstu kynni gat hann
e.t.v. virzt dálítið hrjúfur, þegjandaleg-
ur, jafnvel kuldalegur stundum. En það
þurfti ekki löng kynni til þess að kom-
ast að raun um, að þannig var Steindór
ekki í raun og veru. Þvert á móti var
hann hjartahlýr, viðkvæmur, oftast hýr
í viðmóti, og í hópi góðra vin gat hann
verið glaðastur allra. Þá lágu honum
gamanyrðin létt á tungu. Og björtu, ei-
lítið glettnisblöndnu gleðiblikin, sem oft
ljómuðu í augum hans, eru eitt af því
sem ekki gleymist.
Skapmikill var Steindór, og gat verið
þungur á bárunni, þegar því var að
skipta. En réttsýni hans, góðvild og
drengskapur voru þó alltaf þeir eigin-
leikar, sem ristu dýpst, risu hæst og
settu svipmót á skapgerð hans.
Steindór var maður mjög vel gefinn,
gjörhugull og skarpskyggn á menn og
málefni. Tillögugóður var hann í hverju
því máli, sem hann tók afstöðu til. Gott
var löngum að leita til hans, þegar
hjálpar eða vegsagnar var þörf, og hollt
hans ráðum að hlíta.
Þótt enn mætti ótalmargt um Stein-
dór segja, þá skal nú senn staðar numið.
Aðeins skal hér við bætt — og undir-
strikað, að sjálfur mun ég alltaf geta,
hvað Steindór Pétursson snertir, heim-
fært til hans þessi fleygu og alkunnu
orð: „Þá minnist ég hans, er ég heyri
góðs manns geti8. Svo reyndi ég hann
í öllum hlutum."
Með þeim orðum vil ég innsigla minn-
ingu elskaðs vinar, frænda og velgjörð-
armanns, um leið og ég sendi háaldraðri
móður, eiginkonu, börnum, tengdaböm-
um, bamabömum, systkinum og
venzlafólki öllu innilega samúðarkveðju
mína og fjölskyldu minnar.
Verið öll góðum Guði falin, elskulegu
vinir, og hans styrku föðurhendi studd
— í bráð og lengd. Björn Jónsson.
Kveðja frá vinum Vinir heilsast, vinir kveðja, Þú varst heill í hverju máli,
valt er líf um tímans höf. hik og efi — var ei til.
Sorg og gleði saman vefjast Fremstur æ í félagsstarfi,
sæla og tár frá vöggu að gröf. frá þér lagði sannan yl.
Þannig vorar liggja leiðir Gladdist ef að góðum málum
lýsir fyrsta árdagsskin. græddist líf og blessun sönn.
Eitt hið bezta í okkar lífi Iðjusemi og sannur vilji
er að hitta góðan vin. sáust bezt í dagsins önn.
Vinarbros og vinarhugur Minningarnar margar ljúfar
verma bæði líf og sál. merla skini um sorgarrann.
Þannig varstu vinum þínum, Þín nú vinur sárt er saknað,
vammlaus og svo laus við tál. seint við bætum missi þann.
Marga stund til gagns og gleði Stíg þú heill á ljóssins landi,
gengum við — í sálum rík. lífið voryl til þín ber.
Hugsunin gekk alltaf út á Vertu sæll og guð og gæfan,
eitthvað fyrir Keflavík. góði vinur fylgi þér. Vinarkveðja. Kristín og Jóhann Pétursson.
FAXI — 101