Straumar - 01.05.1929, Side 14

76
■S TjR A U M A K
lega ekki i þeim þrönga t'lokki, jafnvel þótt hann haldi það
sjálíur.
Aramótagrein min hefir þvi í rauninni ekki náð til hans.
Fyrir þvi get eg vel skilið, að honum finnist þau orð mín hörð,
er eg segi að: „Gamalguðfra'ðingar kenni, að enginn munur sé
á elztu ritum G.-T. og ritum N.-T.“. En þessi er nú samt skilr,-
ingur liinna „rétttrúuðu" á ritningunni.
Má þvi til sönnunnar, þótt óþarft sé, vitna í erindi og rœður
gamalguðfræðinga í „Trúmálaviku Stúdentafélagsins".
Á hls. 118 segir sira Bjarni Jónsson svo: „Vér eigum Guðs
orð, heilaga ritningu, sem menn mega rannsaka; hún þolir það“.
Hér er að visu mjög óljóst tekið til orða. En ummælin verða þó
ekki skýi-ð á annan hátt en þann, að biblían standist alla gagn-
rýni, þannig að hvergi skeiki frá sannleikanum i nokkru atriði:
-— og það er einmitt skilningur eldristefnumanna.
Á bls. 156 segir Ami Jóhannsson, hankamaður, að sér hafi
fundist prófessorarnir Haraldur Ní.elsson og Sig. P. Sivertsen
„litilsvirða biblíuna". — Og af hverju fanst honum það? Jú,
auðvitað vegna þess, að þeir sýndu fram á, að ýmislegt í Gamla-
testamentinu verður ekki samrýmt kenningu Krists, að guðs-
hugmynd margra rita þess er mjög lág og ófullkomin, og að
það cr ritað af ófullkomnum mönnum, sem fara iðulega rangt
með sögulegar heimildir og her alls ekki saman í öllu. — En
hverjum á þá að trúa, ef skilningur lærðra prófessora á ritn-
ingunni, sem bygður er á margra ára samviszkusamri rann-
sókn, er talinn vera lítilsvirðing við biblíuna?
A bls. 162 kemst síra Friðrik Friðriksson svo að orði: „Hún
(þ. e. bibhan) er mér heilög bók af guði innblásin frá fyrstu
síðu til hinnar siðustu".
jfetta skal nægja. Og hygg eg, að allir hreinskilnir menn
hljóti að sjá, að eg he.fi alls ekki tekið of djúpt í árinni í áðui-
nefndri áramótagrein.
Hinu verðúr heldur eigi mótmælt, að sú lireinrrektaða gamla
guðfræði, setur trúarjátningar kirkjunnar fullkomlega til jafns
við heilaga ritningu. Má enda finna þess allskýr dæmi í „Trú-
málaviku Stúdentafélagsins". En Straumar hafa svo oft vikið
að því máli, að óþarft virðist að endurtaka það liér. Jtað ska!
aðeins tekið fram, sem persónuleg skoðun mín, að liið gam'a
á altaf að víkja fyrir nýrri þekkingu og réttari skilningi; auk
þess sem óljós framsetning og rökfræðileg lokleysa er lítt sæm-
andi andlcga frjálsum mönnum 20. aldarinnar. Eg lit á trúar
játningarnar, sem söguleg minnismerki yfir horfnar kynslóðir,
er sýnir einlægan vilja til að skilja og skýra guðdóminn og
hið óskiljanlega. Og mér þykir vænt um þær. En það er blátt
áfram furða, að nokkur skuli nú geta haldið þvi fram í fullri