Árblik - 01.05.1930, Qupperneq 3

ÁKBLÍK
s
þennan heira nje hínn, heldur
hafði allan hugan á bókinni og
því, sera jeg var að lesa. Allt
í einu heyri jeg kastað upp. Jeg
hætti strx að lesa og hlustaði, lJá
er aftur kastað upp mjög skýrt
og greinilega. „Hver ætli sje
orðinn ve?kur“, hugsa jeg. Ein
stúlkaá heirailinu var úti. »llún
hefur líklegast oi ðið lasin« liugsa
jeg ennl'reraur og fer niður. Eng-
inn maður. Jeg fer þá upp á
loft. Allir í fasta svefni. Eng-
inn í húsinu hefur kastað upp.
En þessa sörau nótt var Mjall-
hvít dóttir okkar á leiðinni liing-
að raeð >Lyru« mjög sjóveik.
Mjer kora fyrst ekki annað
en »eðlileg« skýring til liugar.
Seinna datt mjer í hug að upp-
söluhljóðið var alveg við eyrað
á mjer í stofunni, þar sem jeg
sat og enginn var annar en jeg
sjálfur. E nmitt þess vegna hjelt
jeg ósjálfrátt að einhver væri
annarstaðar að kasta upp.
Jeg tel, fyrir mitt leyti, að
Bjaldnar sje rjett að álíta að um
hugsana- eða skynjanaílutning
sje að ræða í svona tílfellum.
Jeg trúi á skapandi raátt hugs-
unarinnar. Mjer þykir líklegra
(af ýmsura ástæðum, sem hjer
yrði of langt mál að rekja) að
t. d. í þessu tilfelli liafi heim-
fús hugur dóttur rainnar skap-
að þessa breyting í umhveríi
raínu, sera jeg svo skynjaði.
Jeg hygg að ef um rogluleg-
an skynjanaílutning væri að
ræða mundu menn t. d. heyra
eða skynja það sem gerðist langt
í burtu, svipað og er menn heyra
tal eða hljóð í fjarska. Og þeir
raundi þá raiklu fremur bera
nákvœmlega það, sera menn
hugsa. En svo er alls igi.
Annað dæmi.
Jeg var einu sinni g 3tur út
í bæ, hjer í Vestraani eyjura,
en kona min var vei. heima,
sem oftar. Þá leit jeg: tíeinu
á úrið og sá að kluk an var
orðin hálf eitt. Nei, — ú verð
jeg að flýta mjer heiin, ugsaði
jeg — og sagði það lík: Rjett
á eftir fór jeg. Þegar g kom
heira sagði konan mín iö raig
að það hefði koraið dálí ð fyrir
sig rjett áðan, sera hún ht Lði ekki
tekið eftir fyr. IJún hafo, heyrt
raólróra rainn rjett víð eyrað á
sjer og jeg haíi kallað nafn sitt
»Jóhanna min«. Hún kvaðstþá
þegai' hafa litið á úrið. Þegar
við bárum úrin okkar saraan
kom i ljós, að hún hafð‘ heyrt
mig segja þetta nákvœmlega á
Bömu minútunni, líklegast sömu
sekúndunni, er jeg leit á úr mitt
út í bæ, og hugsunin greip mig
að nú raætti jeg til að flýta mjer
heim — til hennar.
Það er ekki ósvipað því að
einhver liluti af sjálfum raanni
fari á stað og láti til sin lieyra