Austurstræti - 23.06.1938, Blaðsíða 7

AUSTURSTRÆTI
hafði við umheiminn var ofur-
lítið kringlótt gat í gegnum
loftið, þar sem hann tók á móti
drykkjarvatni, sinni fátæk-
legu fæðu og olíu á lampann.
Þarna lifði hann árið út og ár-
ið inn og ekki í öðrum klæð-
um en einni þunnri skyrtu. —
Þarna sat hann daga og nætur
yfir bænabókum sínum og helgi-
ritum, þessum ritum sem með
daglegri notkun áttu að gera
hann, fyr eða síðar óháðan hita
og kulda og líkamsþunga. Tak-
ist einhverjum munki að lifa
þannig í 12 ár er hann leidd-
ur út úr klefanum og færður
upp á hæðsta klaustursþakið
og látinn blása þar í lúður
nokkra stund. — Upp frá þeirri
stundu nýtur hann svo jafnrar
virðingar og ábótinn. Og þó ó-
trúlegt sé, þá er aldrei skortur
á munkum, sem vilja taka þessi
12 ár á herðarnar.
Aðrir munkar láta múra sig
inni æfilangt og þeir eru þá
svo einangraðir að jafnvel þjón-
arnir, sem bera matinn að op~
inu eða glugga þeirra, fá ekki
tækifæri til að yrða á þá eða
sjá þá. — Umhverfis þá ríkir
■órjúfanleg dauðaþögn. Sé mat-
urinn ekki hreifður þaðan sem
hann er látinn í sex daga, vita
menn að munkui’inn er dáinn.
Þá eru múrveggirnir brotnir
niður og líkið hii't. Það gengur
sögn um það, að einn munkur
hafi lifað þannig í 69 ár, en að
lokum hafi hann gefið sig fram
og beðið um að fá að sjá sól-
skinið einu sinni áður en hann
dæi. — Honum var þá hleypt
út, en þá segir sagan að hann
hafi verið orðinn svo saman-
skorpinn, að hann hafi ekki
verið stæi’ri en átta ára barn.
Allir vöðvar og kjöt var horfið,
eftir var aðeins visin beinagrind
og gul skorpin húðin. Augun
voru búin að missa allan lit. Urn
leið og hann leit sólarljósið féll
hann dauður til jarðar.
MUNKARNIR í Tíbet ei’u
frægir fyrir töfraki’aft
sinn og trúin á galdra og allt
yfirnáttúrlegt er ofin inn í allt
daglegt líf þjóðarinnar. Ef ein-
hver þarf á göldrum að halda,
snýr hann sér bai’a að gömlum
og reyndum munk. Eigi tveir
óvinir hlut að máli, fá þcir sér
sinn munkinn hvor og þannig
getur hafist margra ára galdra-
7