Útvarpstíðindi - 23.12.1940, Blaðsíða 19

í góðærunum undanfarið eru alltaf ein-
hverjir heylausir og flestir gefa upp öll
sín hey árlega.
„Allir lofa þann snilldarmann'1, Pál fs-
ólfsson fyrir að koma af stað dagskrár-
liðnum „Takið undir". Óhætt mun að
fullyrða, að tekið hefur verið undir með
honum á hundruðum heimila. En hrædd-
ur er ég um, að vinsældirnar kunni eitl-
iivað að minnka, ef hann gerir mikið að
því að leiðrétta og kenna í tímunum. —
Páll hlýtur að vita það, að flestir vilja
óáreittir fá að syngja sína vitleysu til
æviloka, en fái þeir það ekki, verði steins-
hljóð eða annað verra.
6. des. 1940.
B. Skúl.
Ekki get ég stillt mig um að minnast
á elnn dagskrárlið útvarpsins, en það er
líðuriVm „Takijð undír".. Ilann tel ég
tvíinælalaust merkilegustu nýbreytni,
sem útvarpið hefur boðið lilustendum
lengi. — það er meira cn að það sé gam-
an að þessum „baðstofusöng" Páls ís-
ólfssonar og félaga lians, heldur er hann
menntandi og göfgandi. Meðferð Páls cr
alveg prýðileg, og gengur svo langt, að
hann beinlínis er að kenna okkur ljóð
og lög, sem við höfum alltaf kunnað, en
bara ofurlítið skakkt.
Svona er þetta nú í byrjuninni, og cr
þess að vænta, að framhald verði á. —
Ýmsir taka undir, aðrir vilja ekki
„spilla'1 góðum söng, en lilusta með
mestu gaumgæfni og vilja fá meira að
heyra.
Með kærri kveðju.
Sigurður Magnússou.
Mér líkar vel sú ráðstöfun útvarpsráðs
að hætta að birta bókaauglýsingar,
sem fela í sér dóma um bækurnar og
höfunda þeirra. þar hefði fyrr mátt taka
í taumana, því að sú auglýsingastarf-
semi, sem stundur hefur komið fram á
á þessu sviði, er með allra auðvirði-
legustu fyrirbrigðum í þjóðlífi voru. þar
cr oft hrópað hátt og kveðnir upp skor-
inorðir dómar, cn ævinlega á einn hátt,
lofsyrði um bókina, sem augsýnilega eru
birt 1 því skyni að auka sölu hennar, til
ÚTVARPSTÍÐINDI
liagnaðar fyrir höfund hennar eða út-
gefanda. Hitt er síður hugsað um, hvort
dómurinn sé réttur. Hér virðast menn á-
lykta sem svo, að sá sem hæst geti ösla-
nð, hafi réttast fyrir sér. það er vel, að
Ríkisútvarpið hefur tekið fyrir þetta, að
því er bækur snertir. En ekki hefur það
samt enn gert lireint fyrir sínum dyrum,
á meðan það flytur ófyrirleitnar skrum-
auglýsingar um gæði þessarar eða hinn-
ar vörutegundarinnar fram yfir aðrar
hliðstæðar tegundir og það mjög oft, án
þess að nokkur snefill af rökum sé fyrir
hinum lofsamlegu ummælum. þau munu
líka jafnan komin frá seljendum og
framleiðendum, sem hafa fjárhagslegan
hagnað af því að varan seljist sem bezt
og grípa svo til þess ráðs að æpa í eyru
kaupendanna eins hátt og þeir geta,
kaupa Ríkisútvarpið til þess að flytja
þessi „hróp“ til sem flestra í einu. Sams
konar starfsemi er víðar rekin í þjóðlífi
voru, þótt hvergi sé hún eins áberandi
og í þessum cfnum. En þessari áróðurs-
starfsemi ljær útvarpið liðsinni sitt með
því að taka þessar auglýsingar til birt-
ingar, sem í raun og veru eru almenn-
ingi minna en einskisvirði, því að þær
eru tilraunir til að rugla heilbrigða dóm-
greind alþýðu. það orkar ekki tvímælis,
að þetta er Iéleg menningarstarfsemi og
ósamboðin fremsta menningartæki voru,
útvarpinu. Og það virðist ekki hafa hug-
mynd um, að hér sé um nokkuð athuga-
veit að ræða, því að annars hefði það
fyrir löngu tekið á sig rögg og reist svip-
aðar skorður við vöruauglýsingunum og
bókaauglýsingunum.
Nýlega hefur útvarpsráð líka ákveðið
að takmarka flutning á jólakveðjum í
útvarpið, og má telja þá ráðstöfun að
mörgu leyti eðlilega, þvi að slíkar „fyrir-
bænir á gatnamótum" cru venjulega
hvorki nauðsynlegar eða smekklegar. En
þó er þær hvorki eins smekklausar eða
skaðlegar og ýmsar verzlunarauglýsing-
ar, sem daglega eru birtar í útvarpinu
athugasemdalaust. Og er það furða, að
útvarpsráð skuli ekki hafa tekið þær til
athugunar á undan jólakveðjunum.
8.
163