Útvarpstíðindi - 23.12.1940, Blaðsíða 21

þvl illa gerfc að svíkja fólk um leikrit og
setja í stað þess upplestur. Því jafnvel þó
að upplestur sé góður, þá getur hann aldrei
komið í stað leikritsins, svo að mönnum
finnist þeir ekki sviknir. Enda er nóg rúm
fyrir góða upplestra á öðrum kvöldum vik-
unnar, þó laugardagskvöldunum sé ekki
hnuplað frá manni undir þá.
En eins og ég hef áður drepið á, finnst
mér yfirleitt of lítið af upplestrum í út-
varpinu. Ég vil, að oftar sé skotið inn á
milli þyngri dagskrárliða upplestri á smá-
sögum, kvæðum eða fræðandi smáþáttum.
Það er af nógu að taka. Ekki skortir kvæði
og gamlar sögur eftir Huldu, Guðmund
Priðjónsson, Þorgils gjallanda, Gest Páls-
son, Jón Trausta, Hagalín, Kristmann,
Gunnar Gunnarsson, Laxness (nefnt af
handahófi), eða þá þýddar og frumsamdar
smásögur í blöðum og tímaritum, sem úir
og grúir af alls staðar. Ef útvarpsráð hef-
ur ekki tíma til að leita að þessu og fá
góða upplesara, þá ætti það að fela ein-
hverjum smekkmanni að athuga þetta og
gera tillögur.
Ef um fjársterkari stofnun væri að ræða
en útvarpið mun vera, stæði það því næst,
að efna til kennslu í framsögu fyrir unga
áhugamenn, og síðan gæti útvarpsráð haft
samband við þessa menn, valið þá hæfustu
til að lesa upp og sjá um ýmsa dagskrár-
liði. En um slikt þýðir víst ekki að tala.
J.
(Eftirfarandi smákaflar hafa orðið að
biða í heilan mánuð og eru því orðnir
dálítið á eftir tímanum).
Var það misheyrn?
Næstsíðasti söngtímiim hjá Páli ísólfs-
syni „Takið undir" var skemmtilegur og á-
heyrilegur. Páli lætur vel og tekat vel að
rabba við áheyrendur sína um sitt fag. Hann
er skýr í máli, orðheppinn og oftast stutt-
or'ður.
Gott og nauðsynlegt var það hjá hon-
um að minna menn á að fara rétt með
kvœðin, en nokkuö hefur skort á, að fólk
gffiti þess almennt. Stundum hafa þeir, sem
sungið linfá í útvarpið, gert sig seka um að
misþyrma alkunnum erindum á þcnnan hátt.
Páli láðist í þcsdum tíma, að vara menn við
þessari Ijóðlínu í 2. erindi „Ó, fögur er vor
fósturjörð": ,,og lífið ungu frjóvi fær" og
eins í kvæði Gríms Thomsen: „brosa dróa-
um hvarmaljós". Á báðum þessum stöðum
hættir mörgum við að syngja: „lífið ungo
frjóvi fær“ og „brosa dróstr hvarmaljós".
Ég gat ekki beflur heyrt en sumir í kór Páls
syngju þessar ljóðlínur rangt, en vildi þó,
að það hefði verið misheym.
Spumlng:
Reykjavík, 3. desember 3940.
í viðtali við formann útvarpsráðs í Út-
varpstíðindum nú nýlega, lét hann þess get-
ið, að mikil vöntun væri á góðum einsöngv-
urum, og það vœri þess vegna mjög erfitt
fyrir útvarpsráð að eiga við þenuan dag-
skrárlið.
Nú langar mig í þessu sambandi að spyrja,
af hverju við fáum aldrei að hlusta á tvo
af vinsælustu söngvurum útvarpsins, þá
Ágúst Bjamarson og Árna frá Múla? í»að
er ábyggilega ekki of mælt, að þessir tveir
menn hafa einhverjar myndnrlegustu og
fallegustju raddir, sem heyrast 1 útvarpinu
og eiga báðir miklum vinsældum að fagna
um land allt.
Vilja þessir menn ekki syngja í útvarpið,
eða em þeir aldrei beðnir um það? Þetta
þætti mér gaman að vita. Söngvimir.
Svar:
Formaður útvarpsráðs gefur þau svör,
aö báðir þessir menn muni sennilega syngja
í útvnrp fljótlega. T. d. var í ráði, að Ámi
syngi á kvöldvöku, sem var fyrirhuguð að
yrði í næstu viku, en það féll þá niðar um
sinn vegna lasleika hans — en verður senni-
lega eftir áramótin. Ámi mun annars ekki
vilja láta telja sig með atvinnusöngvurum —
en gæti hins vcgar komið oftar fram í út-
varpi með söng sinn, ef hann óskaði þess.
Vizkukorn.
Það eru hinir lánsömu, sem eru
ríkir, en ekki hinir ríku, sem eru
lánsamir.
Menn reyna venjulega að láta
skoða sig frá sinni beztu hlið, og
þó er hér um bil ætíð dæmt um þá
eftir brestum þeirra.
ÚTVARPSTÍÐINDI
165