Útvarpstíðindi - 23.12.1940, Blaðsíða 20

Sem rltstj. Útvt. þykir mér rétt að taka
íram, að ég er ósammála höf. framan-
ritaðrar greinar í ýmsum atriðum.
Mér virðist eðlilegt og sjálfsagt, að
Ríkisútvarpið taki til flutnings margs-
konar auglýsingar — einnig verzlunar-
auglýsingar, — en get vel fallizt á, að
rétt sé að viðhafa einhverjar takmark-
anir um auglýsingaaðferðir.
Einkum er það tvennt, sem ég tel að
réttmœti auglýsingastarfsemi útvarpsins.
Annars vegar það, að auglýsingar og til-
kynningar hafa mjög oft almennt gildi
fyrir hlustendur, þœr eru beinlínis leið-
beiningar, sem í hag koma. þetta á ekki
sízt við um samar verzlunarauglýsingar.
Annað, sem réttlætir auglýsingaflutning-
inn, er það, að útvarpið hefur af honum
miklar tekjur, en þeirra er hin brýnasta
þörf, því að vegna fjárskorts er ýmsum
greinum af menningarstarfsemi útvarps-
ins ekki sýndur sá sómi, sem þörf væri á.
Erlendis hefur mikið verið barizt gegn
útvarpsauglýsingum og sú andúð reist á
svipuðum rökum og fram koma i fram-
anritaðri grein. En þar er sú andúð frem-
ur réttlætanlég en hér, því að meðal stórra
þjóða gefa afnotagjöldin svo miklar
tekjur, að óþarft virðist fyrir útvarps-
stöðvamar að afla sér tekna á annan
hátt. Hér aftur á móti er aðstaða Ríkis-
útvarpsins að vissu leyti svipuð og að-
staða blaðanna: Með auglýsingastarfsem-
inni verður að afla mikils hluta þess
fjár, sem notaður er til hinnar menn-
ingarlegu starfsemi.
k. r.
Er nokkuð í útvarpinu
í kvöld ? v
„Er nokkuð í útvarpinu í kvöld?“ >rNei,
það er ekkert, sem hlustandi er á“. Slík
orðaskipti eru ekki óalgeng við kvöldborðið
hjá hinu „venjulega fólki“. Þó það sé er-
indi um tónlist, tónlistarflutningur og
hljómplötur á dagskránni, auk fréttanna,
eða erindi um bindindismál, uppeldismál,
íþróttaþáttur eða annað af slíku tagi, er
það „ekki neitt“ fyrir þá, sem ekki hafa
beinlínis áhuga á þeim málefnum, sem til
umræðu eru þá og þá kvöldstundina. En
þetta eru allt saman menningarmál, sem
nauðsynlegt er að ræða í útvarpi. En það
er erfitt að gera öllum til hæfis, og við verð-
um að sætta okkur við, að í útvarpinu tali
hinir og aðrir, sem okkur leiðist að hlusta
á, og um efni, sem okkur er lítið að skapi.
En aðra kröfu finnst mér, að við eigum á
hendur útvarpsráði, að á hverju kvöldi sé
a. m. k. einn dagskrárliður, sem er til yndis
hinum venjulegu hlustendum, hinu óbreytta
en greinda alþýðufólki, einhver almennur
fróðleikur, sem ekki er fremur bundinn við
eina stétt en aðra, upplestur á skemmtilegri
sögu eða kvæði eða söngur.
Ef við höfum veitt dagskrá útvarpsins
nokkra athygli, tökum við eftir þvi, að hún
er samin eftir vissum reglum, sem taka
ótrúlega litlum breytingum frá ári til árs.
Til sunnudagskveldanna er yfirleitt vand-
að og dagskráin þá mjög miðuð við hæfi
hlustenda almennt, en ekki neina sérstaka
hópa eða stétt. Það er eins og það á að
vera.
Á mánudögum er erindið um daginn og
veginn og einsöngur, og þegar útvarpssag-
an er einnig, er vel séð fyrir hlustendum
það kvöldið. En þegar hún er ekki, ætti að
vera stuttur upplestur í hennar stað, t. d.
þýdd smásaga (í 15 mín.).
Á þriðjudögum er erindaflokkurinn eða
erindi um tónlist, tónleikar Tónlistarskól-
ans og svo að lokum hljómplötur. Þetta er
nú kannske gott og blessað, en sumum
finnst þó of mikið af því góða, þegar tveir
erindaflokkar um tónlist eru í útvarpinu í
einu, eins og nú er (Páll og Abraham).
Á miðvikudögum eru svo kvöldvökurnar
— og hafa þær yfirleitt tekizt sæmilega, það
sem af er vetrar, og sumar ágætlega.
Á fimmtudögum er jöfnum höndum, og
allt í senn stundum: Erindi, útvarpshljóm-
sveit og erindi frá útlöndum, og mætti
þarna að ósekju bæta inn stuttum upplestri.
Útvarpssagan er venjulega á föstudög-
um og eitthvert erindi eða „takið undir“
(sem er vinsæl nýbreytni).
Á laugardagskvöldum er oftast nær leik-
rit og er leikritaflutningurinn, ásamt út-
varpssögunni, eitt vinsælasta skemmtiatriði
útvarpsins. — Fólk, sém ekki á þess kost
að sækja mikið skemmtanir utan heimilis,
hlakkar ekki sízt til helgarinnar, af því það
á von á leikriti á laugardagskvöldið. Það er
164
ÚTVARPSTlÐINDI