Útvarpstíðindi - 20.01.1941, Blaðsíða 11

Erindi Bjöms magisters Sigíússonar
um menntavegi á 12. öld var að mörgu
leyti merkilegt og bar vitni um skarp-
legar athuganir höfundar, en ekki þótti
mér efnið nógu skipulcga fram sett —
heildaráhrif rofin með upptalningu auka-
atriða. — Um flutninginn er það að segja,
að lmnn var að sumu leyti glæsilegur
og mjög persónulegur. — þó ekki að öllu
leyti góður, því að gjörsamlega voru
þverbrotnar sumar helztu reglur um upp-
lestur, t. d. um fall lestrarlagsins í enda
setninganna, og áherzlur voru á hinum
ólíklegustu stöðum og þau atriði, sem
mestu máli skiptu, ekki lesin með mciri
þunga en önnur. — En margt fleira kem-
ur til greina um upplestur, og virtist mér
það flest i góðu lagi hjá B. S.
þórunn Magnúsdóttir Ias upp sama
kvöldið. Svipað má segja um upplestur
þórunnar og Björns. Hann var persónu-
legur og skýr, en þórunn kann auðheyri-
lega lítið til upplestrar og cr auk þess
ekki vel smekkvís á að nota í hvert sinn
þann raddblæ, sem við á.
Enga list gat ég fundið í sögu hcnnar.
Skal ég þó ekki fullyrða, að sngan hafi
verið með öllu ómerkileg, en greinileg
afturför frá sumum öðrum sögum, sem
hún hefur lesið i útvarp.
Barnatíminn á sunnudaginn (12. jan.)
hjá þeim Helga Hjörvar og Bjarna
Bjömssyni var skemmtilegur -r- bæði
saga Hjörvars og söngur Bjarna. Mér
finnst, að Bjarni ætti að koma nokkuð
oft fram í barnatímum, því að honum
tekst jafnan vel að skemmta áheyrend-
um, bseði börnum og fullorðnum. En sá
galli var á þessum söng, að eitt kvæðið
var svo herfilega illa ort, að það er til
i skammar fyrir Ríkisútvarpið, að slíkt sé
flutt á vegum þess. Ef ég man rétt, hefst
þetta kvæði þannig.
„Ég langömmu á, sem að létt er i lund“.
Kvæðið er allt band-vitlaust rimað. Allt
með horliðum, vanrími, ofrími o. s. frv.,
sbr. t. d. 1-in þrjú í fyrsta vísuroðinu (of-
rím). — Ef lag við slíkt kvæði er sæmi-
legt, og einhver góð eða gamansöm hugs-
un í kvæðinu sjálfu, þá á að láta lag-
færa það, a. m. k. svo, að það losni við
áberandi rímgalla.
það ætti að kynna danslögin i útvarp-
inu, a. m. k. eitt kvöld í viku, t. d. sunnu-
clagskvöldið. Mjög oft langar fólk til að
vita, livað hin ýmsu lög heita og hverjir
hafa sungið þau og leikið inn á hljóm-
plötur. Bezt væri þeirri kynningu fyrir
lcomið þannig, að hún væri lesin upp,
rétt eftir að byrjað er að leika hvert lag
og lítið eitt dregið úr hljómmagni þess
á meðan.
Aldrei get ég iallið frá þeirri skoðun
minni, að það sé röng stefna hjá for-
ráðamönnum útvarpsins, að haga svo til,
að beztu liðir hverrar vikuskrár séu um
helgar, enda er þetta gagnstætt þeirri til-
högun, sem höfð er hjá nágranna-þjóð
nnum.
Mikill fjöldi af hlustendum útvarpsins
hafa þá föstu venju að fara helzt út af
heimili sínu til skemmtana eða annars
um helgar, einkum á laugardagskvöld-
um. Flest er þetta fólk, sem vinnur verk
sitt sex daga vikunnar, en hvílist hinn
sjöunda, cins og guðs og manna lög gera
ráð fyrir. Laugardagskvöldið er þvi eina
kvöld vikunnar, sem þetta fólk getur
leyft sér að vaka fram eftir og hlýtur
því að vera til þess valið. Um helgar
fara menn líka mjög oft í heimsóknir til
kunningja sinna, en slik gestkoma trufl-
ar vitanlega heimamenn í því að hlusta
á útvarpið, þótt þeir hcfðu annars hugs-
að sér að hlusta. Svona er þetta um mog-
in þorra fólks í bæjum og þorpum (en
þar býr mestur hluti landsmanna) og
c
ÚTVARPSTÍÐINDI
211