Útvarpstíðindi - 17.02.1941, Blaðsíða 13

á það einnig við um hófdrykkjumennina,
Því að samkvæmt nýjustu rannsóknum
benda miklar líkur til, að heilinn geti
aldrei að fullu hætt sér upp það tjón, sem
áfenginu hefur einu sinni tekizt að vinna
á starfsemi heilafrumanna, hvort sem það
er mikið eða lítið. Reynist þetta rétt, hafa
bindindismönnum enn bætzt mikilvæg
rök til stuðnings baráttu þeirra við á-
fengið.
Kvöldvakan 22. jan. var yfirleitt góð.
Endurminningar Páls Sigurðssonar frá
Pykkvabæ, sem Helgi Hjörvar flutti, voru
fróðlegar og greinagóðar frásagnir um
œskuumliverfi þeirra manna og kvenna,
sem nú eru óðum að hverfa af leikvelli
lífsins. Gæti ég trúað því, að margt yngra
fólk í sveitunum á „milli sanda" hafi haft
gaman af að ldusta á þær og hera saman
við umhverfi og viðhorf þeirrar æsku,
sem nú elst þar upp.
Erindi Pálma Hannessonar um viðlögin
var ágætt. Pálmi er alltaf aufúsugestur í
útvarpinu og ekki sízt á kvöldvökunum.
Hann hefui' oft flutt þangað með sér seið-
þrunginn andblæ gamalla alþýðlegra
sagna, sem hlustendum hefur getizt vel
að, og ekki tókst honum ver að framreiða
bafnlausu alþýðulögin, viðlögin og viki-
Vakana. það er alltaf eitthvað ljóðrænt
við það, sem Pálmi flytur, og þegar hann
flutti erindið um viðlögin, datt mér ó-
sjálfrátt í hug, að hcfði hann verið uppi
fyrr á öldum, mundi hann vafalaust hafa
orðið höfundur margra „lyriskra" við-
iaga.
*
Orð í eyru útvarpsráðs og leikmanna.
I 14. tölublaði Útvarpstíðinda er grein
eftir ritstjóra blaðsins. Hann minnist á
*ði margt, sem fram hefur fai'ið. í útvarp-
inu. En eitt er það, sem ég vil sérstaklega
undirstrika í grein hans. það er um tím-
ann, sem útvarpsráðið velur fyrir leikrit-
in. það er án efa óheppilegasta kvöld vik-
unnar og færir K. F. góð rölc fyrir því, en
Það má bæta fleiri rökum þar við.
Eftir minni reynslu, er það sá liðurinn
i dagskránni, sem lang flestir hlusta á.
En fjölda mörgum er það fyrirmunað
nema með því að sleppa öðru, sem á hoð-
íttvarpbtíðindi
stólum er til skennntunar og fróðleiks.
Hér á Akureyri er það á góðum vegi með
að eyðileggja starfsemi leikfélagsins. það
er orðið þýðingarlítið að auglýsa leik á
laugardagskvoldum. Laugardagskvöld
liafa lengst af verið beztu kvöldin bæði
fyrir leikstarfsemi og aörar kvöld-
skemmtanir. En nú versnar þetta vetur
eftir vetur. Ég dæmi þar af eigin reynslu,
því að ég hef starfað við leikhúsið hér í
18 ár, og ég heyri marga segja: „það á að
leika í útvarpinu í kvöld, og ég vil ekki
missa af því“.
Ég vil nú stinga upp á því, að útvarps-
ráð liafi nú dagaskipti. Leiki á mánu-
dagskvöldum, en hafi þáttinn um daginn
og veginn á laugardagskvöldum. Á mánu-
dagskvöldum eru liér engar skemmtanir,
engir fundir og engar kvikmyndasýning-
ar. þá sitja langflestir heima. þátturinn
um daginn og veginn var lengi annar
skennntilegasti þátturinn í dagskrá út-
varpsins á meðan Jón Eyþórsson og Vil-
hjálmur þ. voru einir um hann. En þaö
er ómögulegt að segja, að hann sé það nú,
þó að hann sé oft góður enn þá. Ég er viss
um, að breytnigin yrði vinsæl.
Að endingu vil ég svo minnast á með-
fcrð leikenda útvarpsins á hlutverkum.
Mér finnst vanta á, að þeir skilji það, að
þeir eru að tala í gegnum útvarp, en ekki
á „senu“, innan fjögurra veggja. Við, seni
búum vð eilífar truflanir, hljótum að
tapa miklu úr hverjum einasta leik. það
er talað of fljótt og of óskrýt. Lágt og ó-
skýrt tai og hvíslingar mega ekki eiga
sér stað. það er meira varið í það fyrir
hlustendur, að heyra og njóta efnis leiks-
ins, en að það sé lcikið af þeirri list, sem
nauðsynleg er á venjulegu leiksviði, því
að í leikliúsi heyrir maður og sér, eða
öllu heldur: maður skilur leikinn af að
sjá hann, þó að einstaka orð heyrist ekki.
En að hlusta á leik í útvarpi og tapa úr
honum, oft áhrifamestu köflunum, er á-
líka skemmtilegt eins og að lesa sögu,
sem vantar í margar blaðsíður víðsvegar
um bókina. þetta vil ég biðja leikendur
útvarpsins að festa sér í minni — og
breyta eftir.
Annars eru það orðin hreinustu vand-
ræði að geta notið þess, sem sagt er og
269