Bankablaðið - 01.12.1952, Qupperneq 33

— Trúarbrögð Rómverja voru uppfund-
in af djöflinum. En ég óttast ekki hinn illa
sjálfan. Jesús blessaði Antoníus, sem vildi
fá að sjá hann augliti til auglitis. Og ég vík
ekki fyrir neinu, ef ég aðeins fæ að sjá hina
Heilögu mey.
— Svona hefur hann alltaf verið. Band-
vitlaus! sagði skeggjaði maðurinn.
— En hann sagði sannleikann um An-
toníus, tautaði Lucentíus. Hann fylltist
raunverulega Heilögum anda.
Stúlkurnar lögðu þykk sjöl sín á bekk-
inn fyrir framan hús kirkjuvarðarins og
settust á þau. — Það er ekkert kalt, sögðu
þær, þau eru dásamleg, rauðu jólin. Ölv-
aður maður valt út af á götunni.
— Hún er eins og Babelsturninn, þessi
kirkja. Klifraðu ekki upp!
— En hve himinninn er heiður.
Hendur hans stirðnuðu beinlínis af
kulda, er hann hélt sér dauðahaldi í mar-
maraspírurnar og steinrósirnar. Að lokum
stóð hann uppi á fyrstu múrbrúninni.
— Bing-bang — stóra klukkan hringdi
fyrir ofan hann. Áður fyrr hafði hann oft
klifrað hærra, en nú svimaði hann. Það
var ekki að furða. En það gerði ekkert til.
Hann leit í kringum sig. Það var þegar
orðið dimmt í öðrum gluggum. Á hæðinni,
langt í burtu, sá hann kastalann. Niðri á
torginu fólkið ... Guð minn góður! fólkið!
Ekkert af því kemur honum lengur við.
Hann hefur hugboð um annan lieim þarna
inni, bak við steinvegginn.
Tunglið skein í heiði, svo að gulum
bjarma stafaði af steinunum.
Steinarnir mynduðu ágætis stiga. Múr-
brúnirnar námu hver við aðra. Hann gat
klifrað gegnum bogagöngin. Hann náði
fótfestu með stígvélatánum í raufunum
kringum steinrósirnar, og viðspyrnu fékk
hann við litlu broddsúlurnar.
Öðru hverju tyllti hann sér á hálfsúlu.
Síðan hélt hann áfram ferðinni eftir slétt-
um syllunum. Hann studdist upp að veggn-
um meðan hann klöngraðist af einni múr-
brúninni yfir á aðra. Hann var alls ekki
hræddur. Hann studdist upp við brattar
bogasúlurnar og baðst stillilega fyrir.
Tunglið lýsti honum. Til að sjá var hann
ef til vill líkastur hreyfanlegu veggskrauti,
svo sem steineðlu. Hann óttaðist ekkert, því
hann var eins og steingeit kirkjunnar.
Allt í einu tók liann að undrast, hve
stórt allt var, sem hafði sýnzt svo smátt neð-
an af jörðinni. Fíngerða skrautflúrið var,
á stuttu færi, aðeins ólögulegir stein-
drangar.
Eitt stökk enn, og hann er kominn að
glugganum. Svona, hér verður hann að
gæta vel að sér. Múrbrúnin er svo mjó, að
hann nær varla fótfestu. Gluggarnir eru úr
þykku, máluðu gleri. Ein einasta smárúða
er opin, til þess að hleypa inn hreinu lofti.
En þar kemst hann ekki inn.
Heilög Elísabet er máluð á gluggann,
umvafin rósum. Séðir héðan að utan eru
sterkir litirnir daufleitir. Artúr á fullt í
fangi með að lialda sér.
Hann ber alltaf stríðsöxi sína við belti
sér. Hann heldur sér dauðahaldi með ann-
arri hendinni og tekur öxina með hinni.
Höndin titrar. Hann riðar. Grípur aftur
eftir taki með þeirri hendinni, sem öxinni
heldur. Og öxin dettur.
Hún skellur niður með rniklum hávaða.
Það dynur og bergmálar.
Hann klifrar niður eftir öxinni. Hann
lítur ekki niður í hyldýpið. Hann klifr-
ar varlega upp aftur. Hann er nú fullkom-
lega allsgáður og hugsar skýrt.
Hann lieldur sér fast, lyftir öxinni upp
yfir höfuð sér og heggur af öllu afli. Heilög
Elísabet sundrast með brothljóði.
BANKABLAÐIÐ 43