Jazzblaðið - 01.04.1948, Blaðsíða 18

samt sem áður, það þyrlaði upp ægilegu
ryki, og enginn gat séð, að gólfið hefði
nokkurn tíma verið sópað.
Hann vann þarna sem sagt við og við.
Gandi sagði honum upp starfinu allreglu-
lega, en réði hann aftur til sín næstum
eins reglulega, af því að Smók var hér um
bil alltaf að flækjast þar nærri, og Gandi
kom alltaf auga á\hann, þegar hann þurfti
á einhverri hjálp að 'halda. Hann var meira
að segja búinn að fá persónulegan áhuga
fyrir honum. Hann reyndi oftar en einu
sinni að kenna honum að sópa þannig, að
gagn mætti telja, eftir gólfinu heldur sóp-
urinn alltaf í sömu áttina þannig, að ef
maður heldur áfram eftir endilöngum saln-
um og sópar sífellt í þá átt eingöngu, ætti
maður að hafa fyrir framan sig álitlega
hrúgu af því sem maður ætlaði sér að
sópa, þetta er ósköp einfallt, reyndu það.
Og Smók lét ekki segja sér tvisvar að
reyna það og Gandi stóð fast við hliðina
á honum og taldi, eins og þjálfari, högg,
liögg, högg, áfram, áfram, áfram, nei,
djöfullinn hafi það, ekki afturábak. Dragðu
sópinn til baka aðeins gegnum loftið, svo
að þú sópir ekki ruslinu í öfuga átt, eins
og ég sagði þér, asninn þinn. Áfram, allt-
af áfram, já, einmitt svona. En í sömu
svipan og Gandi varð að skreppa frá til
að afgreiða vindil eða brjóstsykur, var
Smók í sama andófið af allri einlægni hins
ósveigjanlega og óspillta listamanns.
Þegar Rikki var kominn til Ganda, fékk
Smók strax veður af því, eins og með eðlis-
hvöt áttavitans, hvar jarðvegurinn var, og
nú fór hann að sópa nærri eingöngu aftan
við gangana, þar sem þess þurfti varla
með. Og þarna var það sem sá svarti
kenndi hinum hvíta rhytma, og þó ekki eftir
neinni kennisetningu, heldur með dæmum.
„Hlustaðu nú“, var hann vanur að segja
áður en hann byrjaði á nýju lagi. „Og hvað
segirðu mér um þetta?" Hann birgði Rikka
upp með dæmum, og áður en varði, var
Rikki farinn að gleypa í sig erfiðustu at-
riðin.
Frh.
52. STRÆTI
Frh. af bls.9.
í algleymi við tækifæri, sem — miðað við
eðli tónlistar þeirra -—- eru allt að því
hlægileg, er þess vert að hugleiða. Albert
Ammons gekk út á sviðið í Carnegie Hall
eins og hann væri að ganga inn í kunn-
ingjahóp í suðurhverfinu í Chicago og lék
eins og' hann væri að leika fyrir þá. Eini
munurinn var sá, að nú notar hann Stein-
way hljómleikaflygil í staðinn fyrir gamla
pianóið sitt, sem hann hefði frekar kosið,
því að það var auðveldara. Ég geri ráð
fyrir því, að eins lengi og til er Boogie
Woogie og einhver fæst til að leika það
á píanó, muni finnast fólk svo þúsundum
skiptir, sem er þess fúst að setjast og
hlusta. En það er afleitt, að fólk hnýsist
ekki nógu mikið niður i músíkina til þess
að geta ratað að listinni, og átt þannig
hlutdeild í henni.
Eitt er víst um Fimmtugasta og' annað
stræti, að þar er allsendis ómögulegt að
finna siðbætandi andrúmsloft. Ef þangað
kæmi fólk, sem áhuga hefði fyrir jazz sem
menningarfyrirbæri, eða hefir þá spurn-
ingu fram að færa, hvort „swing hefði
þjóðfélagslega þýðingu," mundu fara í
geitarhús að leita ullar, því að þar er eng-
inn móralskur mælikvarði og sífellt er
malað og músíkin heldur áfram, léleg, góð
og hvorttveggja. Músík þessi átti við and-
streymi að stríða við Strætið, lengi framan
af.
Og eitt er áreiðanlegt, að þegar bezt
lætur, gefur Fimmtugasta og annað stræti
þeim snobburum ekki undir fótinn, sem
koma til að hlusta á jazz til að seðja hé-
gómagirnd sína — og er það meira en unnt
er að segja um ýmsa staði.
MYNDIN á bls. 15, er af hinum kunna
hljómsveitarstj. og trombónleikara Tommy
Dorsey.
18