Jazzblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 18

mundi hann vafalaust ná jaíngóðum ár-
angri. Hann hefur dansmúsík til sölu,
kryddaða með glamri og fyndni. Kay
Kyser er verzlunarmaður. Hann er ekki
listamaður og ætlast ekki til að* vera
talinn slíkur.
Jazzofstækismenn, sem vilja gera lít-
ið úr dansmúsík Kysers, Lomhardos,
McCoys og Kayes, gera ekki mikið úr
áhrifum jazzins. Músík Kysers er miklu
betri nú en hún var fyrir fimm árum.
Fylgjendur Sammy Kayes þröngvuðu
honum 1945 til að krydda sína daufu
músík með einhverju af eftirstríðs-
jazzinum. Margir aðrir yfirgáfu Lom-
bardo-stílinn og settu „swing“ í staðinn.
Meira að segja Lombardo réði til sín
annan trompetleikara!
Þá er ekki rétt að ganga fram hjá
þeim hundruðum hljómsveita, sem leika
í útvarpsstöðvum og kvikmyndum. Tón-
skáldið Duke Ellington, hinn óskeikuli
einleikari Benny Goodman og hinn ná-
kvæmi rytmahöfundur Earl Hines eru
allir afsprengi hins hreina og ósvikna
jazz og eru að leggja farveginn fyrir
dansmúsik framtíðarinnar.
Jazzinum vex máttur með ári hverju,
þroskast með aldrinum. Og áhrif hans á
tónlist um heim allan eru engan veginn
ofmetinn.
Eyra leikmannsins verður næmara.
Og rétt eins og því fólki fjölgar, sem
yndi hefur af að hlusta á symfóníu í út-
varpi nú, samanborið við það sem var
fyrir áratugi, fer og þeim leikmönnum
fjölgandi, sem læra að gera skil á góðri
og lélegri almenningsmúsík. Framtíðin
mun líta hýrum augum til skapandi
listamanna og meta það meira að vera
en sýnast. Auðveldara mun verða fyrir
slíka menn sem Ellington að vinna hylli.
Þeir, sem gera sér ,,músík-,,brellur“ að
verzlunarvöru, munu finna sífellt færri
viðskiptavini.
Því er ekki að neita, að dansmúsik
hefur reynzt vera arðsamari en jazz-
músík. Fyrir ungum tónlistarmönnum
hefur dollarinn verið afl hlutanna oft-
ast nær. En það ætti að sannast engu
að síður, að jazztónlistarmaðurinn muni
frekar lifa spart og leika fyrir minni
og vandlátari áheyrendahóp, en að raka
saman peningum með því að hafa i
frammi músík-brellur, sem krefjast
engrar músíkhæfni. Allir hljóta að geta
skrumskælt sig og dúllað í hljóðnema.
Þetta er mergurinn málsins: Jazz-
maðurinn byggir allt á tónlistinni einni
saman. Danshljómsveitarmaðurinn gríp-
ur til skringilegra og oft ómúsíkalskra
vopna til þess að draga að sér athygli
fjöldans.
Thomas (Fats) Waller var eitt af hin-
um fágætustu fyrirbrigðum, yfirburða-
tónlistarmaður og skopleikari í senn,
vann hylli fólksins, en vék aldrei frá list
sinni.
Svo mörg eru þau orð — um dans-
músíkina. Hún er ekki eins náskyld jazz-
inum eins og við höldum og of margir
klassískir tónlistarmenn og gagnrýnend-
ur vilja vera láta.
„Ragtime11 var hugtak, eins og
,,swing“, sem um mörg ár var notað af
misskilningi til að lýsa jazzi. „Dixie-
land“ og „blues“ eru enn önnur, sem
einskonar undirtitlar við jazz yfirleitt,
en eru nánast sagt tegundir af jazz, álíka
og ,,boogie-woogie“ er ein grein af þess-
ari list.
„Ragtime" var líklega fyrsta hugtak-
ið, sem notað var um jazz, og átti þá
við sérstakan stíl, þar sem ásláttur
18