Útvarpstíðindi - 22.10.1945, Blaðsíða 8

272
ÚTVARPSTÍÐINDI
Ég skeífdist hjónabandið
Smásaga eftir Herbert Hodgr.
ÉG SÁ ÞAÐ allt skýrt og greinilega um
morguninn, daginn sem ég kvæntist.
Það var ekki hægt að losna. Gifting
— manns eins og ég er — var misskiln-
ingur. Og það eina skynsamlega var aS
taka föggur sínar og koma sér burtu
fljótt, á meðan ég þó var enn taus. —
Ég hafði séð svo margt þessu líkt hjá
kvæntum mönnum. Ég hafði alltaf verið
stoltur af að vera ekki þannig. Ef mér
fannst ég hafa á réttu að standa og
hinn á röngu sagði ég honum það hver
svo sem það var. Ég tók ekki á móti
hverju sem var frá hverjum sem var.
Og hinir kunningjar mínir voru vanir
að segja: „Þú getur leyft þér það, þú
ert ókvæntur".........Bara að ég væri
ekki lcvæntur", voru þeir vanir að
segja.
Þó hafði ég það betra en flestir aðrir.
Takið eftir því. Ég hafði, alveg nýlega
og skáru liann upp samkvæmt tilraun-
um Moniz. Þeir gerðu gat á höfuðkúpu
hans við hægra auga hans, að utanverðu
og með hníf, sem gerður var sérsaklega
fyrir þessa tilraun og talinn er vera
hreint listaverk, var skorin sundur taug,
sem var í sambandi við þær heilasellur,
sem taldar voru valda vandræðum hans.
Tókst uppskurðurinn ágætlega og mað-
urinn náði fullkominni heilsu. Áhyggj-
um hans var svift burt. Sambandið við
hinar veiku heilasellur hafði verið rof-
ið. Þetta er talin vera ein merkasta
nýjung læknavisindanna sem komið lief-
ur fram í Englandi á síðari árum. Og
er mikið rætt um það, hvort ekki muni
í framtíðinni takast að lækna brjálsemi
á þennan hátt. En skilyrði fyrir því að
það sé hægt, er að læknum takist að
finna hvar í heila mannsins búi hin
sýkta hugsun. Ennfremur að hægt sé
að koma við læknisaðgerð, svo að takast
megi að rjúfa sambandið.
fengið ökuskírteini og bifreiðarstjóri
hefur ekki verkstjóra yfir sér allan dag-
inn.
Ég hafði ekki sérstakar áhyggjur af
því, að setjast í helgan stein. Það voru
peningamálin. Við höfðum ekki efni til
að gifta okkur.
Samanlagt áttum við aðeins 12 £. Við
urðum að kaupa hér um bil allt upp á
afborgun. Vikulegar afborganir. Settum,
snöruna um hálsinn. Og ég hafði verið
alinn upp við að greiða allt við mót-
töku — út í hönd. — Ef mamma hefði
lifað hefði hún skammast sín fyrir mig.
Og nú var ég hér og safnaði glóðum
elds að höfði mér. Var að sökkva mér
í skuldir.
Við giftum okkur ekki hjá presti, held-
ur hjá lögmanninum. Það var nærri
Jíirkjugarðinum. Þegar ég fór fram hjá
kirkjugarðinum datt mér í hug að nú
þegar ég væri giftur þyrfti ég að kaupa
mér reit í garðinum. Líftryggja mig.
Fleiri vikulegar afborganir.
En Margrét beið þarna og þá var ekki
annað að gera en fara inn og hespa
þetta af. Þegar við komura út aftur,
stakk ég upp á því að við færum með
strætó til Berkich Market og keyptum
okkur eitthvað ódýrt í brúðkaupsgjöf.
Mér fannst að það hlyti að gleðja oklcur
Bgn.
Og einhvernveginn fannst mér —
sitjandi í strætó og horfandi á Mar-
gréti — þetta allt mjög skrítið. Hér sát-
um við tveir gamlir vinir, og nú er við
vorum gift, virtumst við vera ókunnug.
Við komum til Berwick Marlcet og inn
í hattaverzlun. Margrét sá hatt í glugg-
anum. Hún mátaði hann og fannst hann
fallegur og það fannst mér líka. Svo
spurði ég hvað hann kostaði og sölu-
konan sagði: þrjátíu skildinga af því
það eruð þér herra.
Ég hafði búist við að hann mundi
kosta 7% skilding. Þetta voru bara nokk-