Útvarpstíðindi - 22.10.1945, Blaðsíða 9

ÚTVARPSTÍÐINDI.
273
ur strá. En á raeðan ég stóð þarna og
Jvar hissa, tók Margrét ofan hattinn og
lagði liann á borðið með orðunum:
„Nei. Við höfum ekki ráð á því“ og fór
út við svo búið.
Og ég sneri mér líka við til þess að
fara á eftir henni, en sölukonan stopp-
aði okkur. Hún sagði að hatturinn færi
Margréti svo prýðilega að hún gæti alls
ekki afborið að sjá okkur fara burt án
liattsins. Svo fórum við þá að prútta,
og með því að Margrét studdi mig og
ég Margréti þá komum við verðinu nið-
ur í 18 skildinga að lokum. Og þegar
við komum út vorum við í sjöunda
himni með okkur sjálf, og okkur fannst
eins og við hefðum verið gefin saman í
Við vera maður og kona. Pað var alveg
hjónabandið inni i búðinni.
Þannig hefur það verið síðan. Við
erum tveir gjörólíkir einstaklingar en
högum okkur þó alltaf eins og einn
Annar leggur það til sem hinn vantar.
T. d. leggur Margrét til allan kraftinn í
fyrirtækið. Á henni hvíla öll almenn
mál. Passar upp á tekjur og gjöld og
allt slíkt. Og ég fyrir mitt leyti . . . Jæja,
þegar ég fer að hugsa um það, þá man
ég ekki eftir hvað það er sem ég legg til,
Það er bezt að ég segi það: Ég er að
skrifa bók og oft liefi ég verið lieima að
skrifa, þegar ég átti að vera úti og
reyna að vinna mér inn skildinga á
bílinn.
Ég fékk fyrst hugmyndina um bók-
ina þegar ég var lítill. Mér datt allt í
einu í hug hvað mikill miskilningur ríkti
í heiminum, og ég liugsaði með mér, að
þegar ég yrði stór skyldi ég rannsaka
þetta allt og skrifa bók um það sem út-
skýrði allar flækjurnar fyrir öllum og
leiðrétti allan misskilning, svo að jörð-
in yrði skemmtilegasti staður.
Ef þú hefur byrjað á svonalöguðu þá
finst þér eklcert annað geta truflað þig.
Þú hefur ekki tíma til annars. Þú finnur
fljótt að þú verður að velja á milli auka-
atriða og aðalatriða. Og smáatriði, eins
og að halda heimilinu saman og á rétt-
um kyli verður í þínum augum auka-
atriði.
Og þá þarft þú á einhverjum að halda
til að gera það fyrir þig. Og þegar þú
ferð á fætur á morgnana svo utan við
þig, að þú reynir að raka þig með tann-
kreminu og hreinsa tennurnar með rak-
kreminu, þá er gott að liafa einhvern
við hendina, sem lagar þetta fyrir þig
— skiptir — án þess að því fylgi löng
ræðuhöld.
Auðvitað reyni ég stundum að gera
henni greiða á móti. Ég hefi oft hugsað
um, að færa henni teið í rúmið. Ég hefi
margan morgunn vaknað og horft á
hana sofa við hlið mér og hugsað mér
hve innilega glöð og undrandi hún yrði
þegar hún opnaði augun og sæi mig
haldandi á bolla af te, sem ég færði
henni.
Og ég hefi séð sjálfan mig læðast fram
iúr og setja upp ketilinn, taka til boll-
ana og teborðið og fara undur varlega
að þessu öllu, til þess að vekja hana ekki,
búa svo til teið og færa henni það rjúk-
andi á bakka. Og sjá hana vakna og
hún liorfir á þegar ég lielli því í boll-
ann. En hvað hún varð glöð og undr-
andi.
En einmitt þegar ég kominn svona
langt í hugsunum mínum þá heyri ég
lítinn skell við rúmið mitt -— og þarna
stendur hún og lætur bakkann á borðið.
„Auðvitað“, segi ég. Ef þú hefðir bara
beðið í mínútu, mundi ég — ■— ---------“.
Og hún lítur á mig, brosir og segir: „Já,
en þú ert svo mikill silakeppur“.
Já, ég viðurkenni að ég sé nokkuð
þungur. Ég held að liún sé búin að venja
sig við þetta. Það er ekkert við því að
segja.
Ég held að við liöfum ekkert tekið'
eftir þessu fyrst, þetta kom af sjálfu sér.
Þetta var mannlegt. Þetta var hjóna-
bandið.
Ég fór að hugsa um þetta vegna þess,
að ég var svo lengi í Ameríku. Ég kveið
ekkert fyrir að fara þangað. Mér fannst
það liljóta að verða góð tilbreyting.
Ferðast einn um heiminn og sjálfráður.
Það var eins og að vera aftur einhleyp-
ur.
Það var einkennilegt hvernig það
heltist yfir mig. Ég var að ganga eftir
49. stræti í New York og kom að mjög