Prentarinn - 01.06.1936, Blaðsíða 2

6
PRENTARINN
FRIÐFINNUR L. GUÐJÓNSSON
50 ÁRA STARFSAFMÆLI
Laugardaginn 16. mai voru 50 ár liðin
frá því að Friðfinnur hóf prentnám. HÍP hélt
honiim samsæti þetta kvöld að Hótel ísland
ofí gaf honum standlampa i afinælisgjöf. í
samsætinu mættu um 70 manns. Margar ræð-
ur voru fluttar og sungið og danzað til klukk-
an eitt. Þá var lieiðursgestinum fylgt lieim i
fylkingu. — Friðfinns hefur áður verið ýtar-
lega getið í PRENTARANUM, X. árg., 3. bl.,
en hér birtist ræða sú, sem Stefán Ögmunds-
son flutti og tvö vísuerindi, eftir .1. H. G., er
formaður HÍP lét fylgja ræðu sinni.
..Félagar og gestir!
Það er til íslenzkur málsháttur, sem hljóð-
ar á ])á leið, að enginn kunni tveim herrum
að þjóna, og það hefur löngum verið haft til
marks um tvöfeldni manns og óheilindi, er
hann 'hefir seilst til „að vera beggja vin og
báðum trúr“.
Hitt liljóta allir að viðurkenna sem afrek,
að hafa lifað meginpart æfi sinnar og sam-
ræmt starfskrafta sina og hæfileika svo í
tveggja þjónustu, að engum komi til Inigar að
dæma það til áfellis. Og það er einmitt einn
slíkur afreksmaður, sem við nú erum hér
samankomin til að hylla.
Það er sjaldgæft, að okkar fámenna stétt fái
tækifæri til l>ess að sýna meðlimuin sínum
viðurkenningu fyrir það að hafa svo meist-
aralega sem félaga okkar og stéttarbróður,
Friðfinni Guðjónssyni, tekizt að saniræma
þjónustu sína tveim voldugum yfirboðurum
— Iifsstarfinn, prentiðninni, annarsVegar —
leiklistinni liinsvegar. Og Friðfinnur er ekki
einn þeirra, sem liafa farið langa leið og skil-
ið sporin eftir í sandinum næturlangt, því
leiðarmerkin eru glögg, þar sem hann fór og
því gleggri sem nær dregur áfangastað.
— Við, sem eruni ungir og ekki höfum átt
þess kost að fylgja starfsferli Friðfinns,
þekkjum lieldur ekki erfiðleikana og leiðar-
táhnana, sem hann hefur barizt við. Okkur
keniur aðeins í hug, að þeir sigrar, sem vörð-
urnar á leið hans bera vitni, hljóti að hafa
kostað þrautseigju, viljafestu og fórnir. Og
við vitum, að jafneinlæg þjónusta við lifs-
starfið, jafnörugg trúfesta við listina, liefur
krafið Friðfinn um meiri fórnfýsi og starfs-
þrek, en sanngjarnt væri að krefjast af nokk-
urum miðlungsmanni.
Það var 16. maí fyrir 50 árum, sem þessi
sveitadrengur, sem þið sjáið hérna, steig þau
spor, sem hafa orðið svo örlagarík fyrir
framtíð hans. — Hann tók að nema prent-
iðn á Akureyri og hefur alla tíð síðan lagt
gömlu Typografiu þá starfsorku, sem hún
framast getur krafizt af góðum og ástríkum
syni. — Uppeldið var strangt, 13 lil 14 tima
sleitulaus vinna á dag við léleg skilyrði. Og
i þeim stranga skóla hefur að likindum kvikn-
að sá neisti, er að Ioknuni námstima varð til
liess að örva viljakraft hans og djörfung til
að brjóta af sér bönd einangrunar og þræl-
dóms og sigla til Kaupmannahafnar með rúm-
ar 30 krónur í fararkost. Og það muii einnig
liafa verið þessi frelsisþrá hans og viðsýni,
er varð til þess, að hann nokkurum árum
síðar varð einn af frumherjum prentarasam-
takanna og trúnaðarmaður þeirra um margra
ára skeið.
Hann var einn þeirra 12 prentara, er með
djörfung og sigurvissu þess, sem hefur öðlazt
trúna á mátt samvirkrar baráttu, lagði leið
sína um óruddar slóðir og skildi eftir sléttaii,
varðaðan veg, okkur til farargreiða, sem á
eftir komum og erum lengra að halda. Við
shk timamót sem 50 ára prentaraafmæli þess-
ara manna hljótum við að minnast þeirra með
sérstakri virðingu og þakklæii.
fig liefi verið að hugsa um það, hvort þessi
50 ára trúfesta Friðfinns við kassann hafi
ekki verið honum og þjóðinni sannkallað
Óhapp. Hvort hæfileikar hans myndii ekki
hafa notið sín betur á annan hátt. En þegar
ég íliuga það betur, rek ég mig allsstaðar á
hindranir, sem voru og eru á vegi þess
manns, sem vildi leggja leiklistinni alla
krafta sina. Þær hindranir liafa birzt i fár-
ánlegu inati á gildi leiklistar hjá þeim, sem
þjöðin hefur falið umboð sitt og þar með
kjiirið sem málsvara aukinnar nienningar i
landinu og vermireiti nýgræðingsins á lista-
sviðinu. Þessar torfærur liefðu án efa orðið