Prentarinn - 01.09.1936, Blaðsíða 4

16
PRENTARINN
UPPSKERUTÍMI
siðuslu samninga HIP er senn á enda. Hann
hefur staðið i tæp þrjú ár og verið að dómi
þeirra, sem beztum kjörum sæta í stétt okkar,
tími „öryggis og friðar“.
Já, það er satt við höfum í þrjú ár komist
hjá „óþægindum“, sem af þvi leiða að heyja
baráttu fyrir bættum kjörum prentarastétt-
arinnar. í þrjú ár höfum við séð lognmollu
aðgerðaleysisins svífa yfir samtökum okkar,
og ef einhver skyldi halda að slíkt megi kalla
„að halda í horfinu“, þá er jiað alger mis-
skilningur. Hver mánuður, hvert ár, án að-
gerða sljóvgar eggjar þeirra vopna, sem stétt
okkar verður að halda bitrum til haráttu.
Aðgerðaleysið eyðileggur baráttuhæfni ein-
staklinganna. Það heitir cifturför.
En af reynslu undanfarinna ára munum
við læra að með endurtekningu slikra þriggja
ára samninga, sem gerðir hafa verið, eigum
við á hættu að styðja tilgang atvinnurekend-
anna, um að slökkva þá glóð, sem logað hef-
ur í prentarastéttinni og gert hefur hana færa
til þess að vinna þá sigra, er hún á að baki
sér.
í þrjú ár, og lengur, hafa lægst launuðu
mennirnir i stétt okkar beðið eftir hættum
kjörum, að vísu lamaðir af deyfðinni, en þó
skynjandi þau iélegu launakjör, sem lágmark
prentaranna er.
En nú er timi „friðarins“ — deyfðarinnar,
á enda og sókn fyrir höndum.
I>að hcyrast nú margar raddir úr liópi þess
mikla meiri hlutaprentarastéttarinnar, sem er
á lágmarki — eða þvi sem næst — um að fá
það hækkað. Þeir segja: „Við erum orðnir á
man ég það, að við hypjuðum okkur bráð-
lega til lands og átti rigningin vist sinn þátt
i þvi, en hún hafði aukizt að miklum mun.
En svo var líka með okkur farþegi, sem sama
var um, hvort við færum í land eða ekki. Það
var ungur prentari og gamansamur, sem
Gestur lieitir og er Árnason.
Við lentum þvi i Klapparvörinni og settum
gnoðina. En er við stigum út úr bátnum, sá-
um við, að þópturnar höfðu tekið allmikhnn
litbreytingum. Nú voru þær sem sé gersam-
eftir öðrum iðnaðarmönnum hvað launakjör
snertir. — Að vísu hefir nokkur hluti prent-
ara — vélsetjarar og verkstjórar — viðunandi
kaup, en við sem vinnum við hlið þeirra á
sömu vinnustofu árið út, berum nálega 20 kr.
minna úr býtum á viku: munurinn samsvar-
ar liúsaleigu. Það er ekki svo að skilja, að
kaup þeirra sé of liátt og enginn prentari
mun lialda því fram. En því betur sjáum við
hve lágt við erum launaðir. Og svo aðrir
iðnaðarmenn. Lágmark hyggingariðnaðar-
manna 102.00 á viku; ófaglærðir verkamenn
81.00 á viku. Það getur enginn efast um, að
við höfum ekki „haidið í liorfinu".
„En þið hafið styttri vinnutima og lengra
sumarfrí og ýms önnur réttindi umfram þá“,
segja atvinnurekendur.
Já, rétt er nú það. Prentarafélagið hefur
ekki alltaf legið í dvala. Það hefur skapað
meðlimum sínum mikilvæg réttindi, sem þeir
fyrir engan muh vilja missa. En þau réttindi
verða ekki reiknuð til peninga, þaú verða
ekki étin. Það eru menningarleg verðmæti,
sem harátta stéttarinnar hefur skapað.
Eða var það meiningin að selja þau prent-
urum fyrir hungurlaun og lélega lifsafkomu
á öðrum sviðum'?
Við mótmælum að gjalda þau nokkru öðru
verði en samstilltri baráltu til að halda þeim
og við krefjumst þess ennfremur að lágmark-
ið verði hækkað um áramót upp í hundraö
krónur á viku.
Og svo er komið á samningafund. Atvinnu-
rekendur byrja á sömu andmælunum, sem
allar fengnar réttarbætur liafa staðizt: Erfið-
ir timar. Ómögulegt að greiða hærra kaup.
Enginn á lágmarki. Við verðum þá að hækka
lega ómálaðar, þar sem við höfðum setið, en
bakhlutinn á brókum okkar hafði fengið
nýjan lit: ljómandi fallegan. gulan lit, en átti
þó ekki sem bezt við, þar sem hann sat. Nýja,
fallega, gula málningin hans Sveins okkar
var nú ekki haldbetri en þetta og átti víst
rigningin sinn þátt í þessari litarbreytingu.
Þetta var nú fyrsta sjóferðin okkar á bátn-
um þeim, en ekki sú síðasta.
Nokkuð fram yfir Jónsmessu héldum við
hrognkelsanetunum úti. Lögðum þau lengst