Prentarinn - 01.09.1936, Blaðsíða 6

18
PRENTARINN
minnsta kosli teinana", bætti liann við. „Ég
býst nú við, að hitt sé orðið ónýtt“. Þetta
reyndist og svo. Næsta laugardagskvöld
framkvæmdum við þetta með góðum árangri,
því við fundum netin og náðum þeim upp.
Var þá talsvert í þeim af hrognkelsum. En
það fór eins og Gunnlaugur hafði spáð: Net-
in voru orðin gersamlega ónýt, að minnsta
kosti virlist okkur svo, en teinarnir voru al-
veg útgerðir. Síðast man ég það eftir neta-
dræsunni, að ég sá hana liggja á blettinum
við hús Gunnlaugs á Vatnsstíg 10.
Margar ferðir og skemmtilegar voru farn-
ar af okkur á kænu þessa.ri um sumarið.
Stundum vorum við þessir þrir þó ekki allir
með, en æfinlega var samt einhver okkar
jjriggja í kænunni, ef lnin á annað borð var
sett á flot af öðrum en Sveini sjálfum. T. d.
var það sunnudag einn, að Guðmundur og
einhverjir vinir hans (það voru þeir Jónas
Magnússon bókbindari og Jón bróðir hans)
hrundu gnoðinni á flot og fóru í skemmti-
siglingu um Reykjavíkurhöfn, sem þá var
ekki ótítt að unglingar gerðu. Um morgun-
inn hafði hafrannsóknaskipið „Thor“ komið
til hafnar í ltvík og varpað þar akkerum.
Sigldu þeir fram hjá þvi, en skipsmenn köll-
uðu á þá og spurðu, hvort þeir vildu ekki í
soðið. (Ég man nú ekki, hvorl þeir áttu að
gera eitthvað fyrir skipsmenn, flytja mann í
land eða eitthvað þessháttar.) Þeir játuðu
boðinu og lögðu að síðu skipsins. Höfðu þeir
allmikið af nýrri skötu á þilfari og ýmsum
öðrum fisktegundum, er þeir höfðu fengið í
botnvörpu sína. Hálfhlóðu þeir nú bátinn af
þessum fiski og eiginlega meira en góðu hófi
gegndi, þvi báturinn lagði æfinlega dálítið af
seglfestu til sjálfur, þar eð hann var ekki
það, sem maður getur kallað beint pottþétt-
ur. Dálítill slampandi var og ekki laust við
súg í Klapparvör, en þar átti að lenda með
aflann. Gekk það allt prj'ðilega, því menn-
irnir voru hinir ötullegustu. En svo slysa-
lega tókst til á leiðinni í land, að austur-
trogið flaut eða tók út og liöfðu þeir ekki
meira af því. En hafi nokkur fleyta illa mátt
án austurtrogs vera, þá var það þessi. Sveinn
leitaði og allra bragða til að taka kænuna af
okkur, jafnvel þó á miðri vertíð væri, og gekk
honuin víst .gott eitt til: bæði að við kynnum
ekki með bát að fara, svo að hætta væri
ef til vill á, að við dræpum okkur, og svo
líka hitt, að við vorum búnir að borga leig-
una. Vissum við nú, að hann mundi komast
fljótlega að þyí, að austurtrogið var gengið
fyrir ætternisstapa, og heimta nú allan rétt
sinn. Varð það því að samkomulagi með okk-
ur þremenningunum, að Guðmundur skyldi
smíða nýtt austurtrog, en hann töldum við
mestan trésmiðinn. Gerði hann það.
Dag einn vindur Sveinn sér sem oftar inn
í prentsmiðju til okkar (en þangað kom hann
oft). Sýndist okkur fyrst dálítill móður á
karli, svo að Guðmundur snýr sér að honum
og segir: , Jæja, Sveinn minn. Þá ertu nú bú-
inn að fá austurtrogið". „Já“, segir Sveinn.
„Ekki get ég neitað því. En ekki sýndist mjer
það nú neitt fínpússað". (Hann sagði reynd-
ar „púþþað“, því að liann var smámælt-
ur.) En það verð ég að viðurkenna, að
þar liafði Sveinn rétt fyrir sér, því aldrei á
æfi minni hef ég séð annað eins austurtrog.
Það var ferhyrndur stokkur og engin austur-
trogsmynd á. En Sveinn varð nú að gera sér
þetta að góðu og þar við sat. En sjálfsagt
hefur gamli maðurinn liugsað sitt í liljóði.
Nokkrum sinnum um sumarið fórurn við i
fiskiróður á kænu þessari og eina nótt lágum
við Gunnlaugur úti. Sigldum þá um nóttina
vestur um allan sjó, þvi að allgóður seglvind-
ur var, en varlega urðum við þó að sigla, svo
að ekki hlytist verra af, þvi að aldrei var
gnoðin eða seglaútbúnaður tryggur, eða að
minnsta kosti svo, að við þyrðum að treysta
honum. Þessa nótt, sem við lágum úti, var
Guðmundur ekki með, en við höfðum „bjak-
ann í bandinu“, sem kallað var i gamla daga,
og leið okkur ljómandi vel um nóttina. Rend-
um við nokkrum sinnum fyrir fisk þessa nótt,
en fremur öfluðum við litið; nokkra þyrskl-
inga fengum við þó og varð bezta fiskimiðið
hjá okkur þá, eins og reyndar oft endranær,
Hásteinahrókur, en hann er eða var að norð-
anverðu við Örfirisey. Yeit ég að margir
gamlir prentarar kannast við það nafn.
Ula gekk Sveini að ná frá okkur kænunni,
enda þótt liann hefði sig nokkuð í frammf
til þess og reyndi að finna ýmsar átyllur til