Prentarinn - 01.09.1936, Blaðsíða 5

PRENTARINN
17
prentkoslnaðinn og þá lætur enginn prenta
— það skapar atvinnuleysi — það er verst
fyrir ykkur sjálfa.
Þetta er gamli sónninn. Við þekkjum hann.
Og svör okkar eru: Timarnir eru erfiðir,
það er satt, svo erfiðir fyrir okkur, að við
getum ekki lifað á lágmarkslaunum, jafnvel
þó prentsmiðjueigendur af „hjartagæzku“
sinni liafi bætt þau upp með túkalli á viku
og vindlakassa um jól. Lifsnauðsynjar, sér-
staklega allur smærri nauðsynjavarningur
hefur liækkað gífurlega og kaupmenn nota
innflutningshöftin til þess að okra á vörunni.
Skattarnir hafa hækkað mikið. En prent-
smiðjurnar skila eigendum sinum siauknum
ágóða, og auka umsetningu sína með ári
hverju. Nýjar prentsmiðjur rísa upp; kannske
leggja auðmenn peninga sína í þær til þess
að halda liftórunni í prenturunum!! Við borg-
um yfir lágmark, segja atvinnurekendur. En
við krefjumst þess fyrst og fremst að fá það
hækkað. Og svo ef þeir skyldu nú fara að
tapa á prentsmiðjunum. Til að koma í veg
fyrir það held ég væri þjóðráð fyrir þá, að
reikna verkin eftir verðskránni i stað þess
að bjóða hver niður fyrir annan — á laun —
hver sem betur getur.
Þetta eru svör okkar; þau eru köld og
ákveðin og þannig verður lika barátta okkar
fyrir þessu þýðingarmikla hagsmunamáli
stéttarinnar að verá.
Við síðustu samninga lögðum við aðal-
áherzluna á kjarabætur nema og prentkvenna
og unnum mikið á. — Nú er röðin aftur
komin að prenturum sjálfum og við skulum
sigra. Stefán Ögmuiiilsson.
GESTUR ÁRNASON
ÞRJÁTÍU OG ÁTTA ÁRA STARFSAFMÆLI
1 haust eru 38 ár síðan
Gestur Árnason gekk inn
á braut hinnar „svörtu
listar“. Hann byrjaði nám
í „Dagskrár“prentsmiðju
um liaustið 1898, en vann
siðan i „Aldar“prent-
smiðju að mestu þar til
haustið 1904, að hann
gerðist starfsmaður i
Gutenberg, sem þá var
að taka til starfa, og þar hefur hann
unnið síðan.
Gestur gekk i HÍP 19. mai 1905.
Gestur Árnason er einn af hinum gamla
skóla, sem gerði kröfu til þess, að menn
kynnu allt, er að prentiðn laut. Hann hefur
jöfnum höndum verið setjari og prentari, og
]ió lengst af prentari síðan hann kom í
Gutenberg.
Gestur er ágætur vinnufélagi, liðtækur
og lagvirkur í bezta lagi, jafnan kátur og
fyndinn, svo að við er brugðið, og mjög
skyldurækinn um öll sín störf. Hann liefur
verið umsjónarmaður Piíkisprentsmiðjunnar
frá því hún tók til starfa og farið það ágæt-
lega úr liendi.
Gestur Árnasou er áhugasamur um fé-
lagsmál, sækir að jafnaði fundi, kanh vel
að greina kjarna hvers málefnis og er glögg-
skyggn á það, sem stéttinni er til framfara
og þroska.
af milli Akureyjar og Örfiriseyjar og þar í
kring, en að siðustu fluttum við þau inn að
Rauðarárskerjum og þar sukku þau einn góð-
viðrisdag nokkru eftir Jónsmessu. Þegar við
eitt kvöldið ætluðum að fara að vitja um,
voru þau gersamlega horfin og sást ekki vott-
ur af þeim: duflin hvergi sjáanleg.
Var nú ilt í efni og þótti okkur þetta lítill
heiður fyrir útgerðarmenn eins og okkur að
hafa týnt veiðarfærunum og það alveg upp í
landsteiuum um hásumarið. Auðvitað höfðum
við miðin og var það Viðey ytri um Skóla-
vörðuna eða eitthvað þessháttar, en það var
ekki einhlítt. En Gunnlaugur kvaðst hafa ráð
undir rifi hverju, þegar i laud kæmi, og
skyldum við nú ganga úr skugga um, hve
ráðkænn og slyngur hann væri, þegar leysa
skyldi vandræði okkar útgerðarmannanna.
Við skyldum bara linýta þrjá stóra öngla neð-
an á sama snærið, hafa svo sökku á og slæða
fram og aftur. „Bara slæða“, sagði hanu, „þá
liljótum við að finna netaskammirnar. Að