Prentarinn - 01.01.1944, Page 8

Einar Kristinn Auðunsson
prentari, R. F.
Nestor islenzkra prentara er farinn veg
allrar veraldar. — Kristinn Auðunsson, eins
og hann var oftast kallaður, er dáinn, hátt
á áttræðisaldri.
Æviatriði Kristins verða ekki rakin hér:
— þeirra hefir verið getið í „Prentaranuin"
við ýmis tímamót í lífi þessa sérkennilega
fulltrúa íslenzku prentarastéttarinnar.
Þegar fundum okkar Kristins fyrst bar
saman, var hann þegar af léttasta skeiði,
en þó enn talinn i flokki hinna fljótvirk-
ustu setjara. Kappið og fjörið var enn hið
sama og á yngri árum, og ekki vildi hann
láta hlut sinn fyrir neinum, ef út i þá
sálma var farið, jafnvel þótt um þá yngri
mennina væri að ræða, sem mest þóttust
eiga undir sér i þeim efnum. Mun vígorð
Kristins: „Viltu labba á móti mér, ungi
vinur minn?“ lengi í minnum haft.
Kristinn var smár vexti og grannur og
gekk haltur frá barnæsku. Þrekið hefir þvi
aldrei verið mikið, en það var kappið og
áhuginn, sem gerði hann að þeim dugnaðar-
manni við starf sitt, er hann var, og svo
hitt, að honum þótti gaman að vinnu sinni,
var vist frá þvi fyrsta bæði ánægður með
að vera prentari og upp með sér af þvi; —
það varð maður greinilegast var við, þegar
talið barst að því, að eiginlega hefði hann
átt að verða skósmiður.
Kristinn var prýðilega greindur og kunni
vel að koma fyrir sig orði, þó eigi hefði
hann mikillar menntunar notið. Hann hefði
óefað getað orðið góður leikari á vissu sviði,
ef hann hefði lagt verulega stund á það og
skilyrði til þess verið fyrir hendi. En svo
fór, að hann helgaði prentarastarfinu krafta
sina óskipta. Nokkuð dýrkaði hann að visu
Bakkus konung, en það var ekki nema í
tómstundum, og hann gerði það næstum
með sömu regluseminni og hann rækti vinnu
sina.
Kristinn hætti störfum, þegar hann varð
sjötugur að aldri. — Þótt sæmilega væri
séð fyrir þvi, að hann þyrfti eigi að hafa
fjárhagslegar áhyggjur, það sem eftir væri
ævinnar, er þó enginn vafi á, að hann lagði
nauðugur niður hakann og fór frá kassan-
um. Hann hafði fest svo mikla tryggð við
prentiðnina, að honum fannst lífið ekki vera
mikils virði, er samvistum þeirra lauk.
Ivristinn hefur alveg óefað verið gæfumað-
ur á sína vísu, þrátt fyrir allt, sem á móti
blés. Það átti hann að þakka sinni léttu
lund og þvi fy.rst og fremst, að hann unni
starfi sínu, hafði yndi af að vinna.
Riddarakross Fálkaorðunnar fór vel á
brjósti Kristins, manns, sem hafði borið
merki prentara með prýði langa æfi.
Kristinn var kvæntur Helgu Jónsdóttur og
eignuðust þau 4 börn. Konu sina missti hann
árið 1933 og dvaldi eftir það á heimili Ingi-
bjargar dóttur sinnar og naut umönnunar
hennar, Q „
22 Prentabinn