Prentarinn - 01.01.1973, Side 8

MEÐ AUSTUR-ÞYZKUM
STARFSBRÆÐRUM
Sl. vor barst stjórn Hins isl.
prentarafélags boð frá stjórn
Druck und Papier, austur-
pýzlta bókagerðarsambandinu,
um að senda tvo menn til
Austur-Þýzkalands. Skyldi
ferðin vera kynningarferð,
bœði til að kynnast faginu og
landinu.
Stjórn HIP ákvað að til far-
arinnar skyldu veljast peir
Valgeir Emilsson, meðstjórn-
andi i stjórn HIP og Haukur
Már, annar ritstjóra Prent-
arans. Þeir félagarnir voru
mjög ánœgðir með ferðina
og töldu hana sérlega lœr-
dómsríka, hvort heldur var
suhliðin sem að faginu snéri
eða pjóðfélaginu.
Hér birist fyrri hluti eins
konar dagbókarbrots Hauks
Más úr íerðinni.
ÞriÖjudagur 5. júní
Það var sæmilegasta veður í Warne-
munde, þegar ferjan frá Gedser lagði
þar að. Nokkur vindur, en sólin skein.
A baðströndinni við innsiglinguna
lágu sumarleyfisgestir og sleiktu ýmist
sólskinið eða syntu í sjónum.
Við Valgeir höfðum staðið uppi á
efsta þilfari og virt fyrir okkur þenn-
an fyrsta fasta punkt járntjaldsins
fræga, sem við sáum í þessari ferð
okkar. Okkur leizt hann harla lag-
lcgur, en máttum þó ekki vera að
miklu glápi eftir að inn x höfnina var
komið, því lestin átti að fara frá borði
um leið og lagzt yrði að bryggju. Við
flýttum okkur því niður á bíla- og
lestarþilfarið og sátum sem fastast i
lestinni þegar hún rann nokkrum
mínútum síðar inn á brautarstöðina.
Það voru mistök. Móttökunefndin beið
nefnilega á bryggjunni, eftir að við
kæmum niður landganginn frá feij-
unni, eins og þeir sem til Warne-
múnde ætluðu, áttu að gera. Það
vissum við aftur á móti ckki og lent-
um þess vegna í smáævintýri með
fjórum stimpilglöðum vegabréfaskoð-
urum. Þeir kunnu að segja yes og no
á ensku og þýzkukuunátta okkar tví-
menninganna takmaikaðist nokkurn
veginn við sömu orð. Við komumst
því ekki að neinni niðurstöðu, en
okkur (öllum) til mikillar ánægju
birtist nokkru síðar f lestinni ungur
maður, sem kunni bæði íslenzku og
þýzku. Þar með var kominn túlkur-
inn okkar, sá sem vera skyldi með
okkur í landinu meðan á dvöl okkar
stæði. Sveinn heitir hann Agústsson
og starfar sem skipatæknifræðingur i
skipasmíðastöðinni Neptun i Rostock;
kvæntur þýzkri konu, Úrsulu að nafni,
faðir tveggja barna og býr hann í Ro-
stock; sagðist una hag sínum vel. En
þetta var útúrdúr. Sveinn kom iagi á
hlutina í krafti þess sem málið kann
og innan stundar heilsuðum við full-
trúum gestgjafa okkar, Hans Piele-
mann, sem síðar varð aðalleiðsögumað-
ur okkar í ferðinni, og Heinz Beyer.
Eftir að hafa snætt hádegisverð á
Hótel Strand, við baðströndina í
Warnemúnde, var haldið áleiðis til
Berlínar í tveimur bifreiðum í eigu
þýzka alþýðusambandsins, FDGB. Við
álitum að þessir bílar væru hafðir
þarna cingöngu við móttökuna, til að
koma okkur og faiangrinum til Ber-
línar með góðu móti. En svo var þó
ekki, því við höfðum þessa bíla og
bflstjóra þeirra til afnota það sem
eftir var dvalarinnar.
Með Berlín undir fótum sér
Ferðin til Berlínar tók fjórar
klukkustundir, og var ekið á 110—130
km alla leiðina, nema þegar farið var
í gegnum hina ýmsu bæi sem á leið
okkar voru.
Það var komið nærri kvöldverðar-
tíma, þegar við renndum upp að
Hótel Stadt Berlin, sem vera skyldi
heimili okkar í Berlfn. Þetta er nýj-
asta og fullkomnasta hótel A-Berlínar
og FDGB á þar tvær hæðir, þá 28. og
32. Við bjuggum á þeirri fyrrnefndu
og þegar litið var út um gluggann á
herberginu mátti með sanni segja, að
Berlín lægi fyrir fóturn okkar. Aðeins
ein bygging skagaði hærra; sjónvarps-
turninn þeirra, sem er hæsta bygging í
Eviópu. Hann var örstutt frá hótel-
inu og ef staðið var við gluggann á
28. hæð horfði maður nokkurn veg-
inn á hann miðjan.
Kvöldverðurinn þetta fyrsta kvöld
okkar var einmitt snæddur 1 veitinga-
húsi í stöpli þessa mikla turns. Þar
bættist einn fulltrúi Druck und Papier
enn í hópinn, Rudi Wúnschmann, en
hann sér um erlend samskipti félags-
ins.
Mikið spurt og greiðlega svarað
Undir borðum var mikið rabbað og
það svo mjög, að Sveinn hafði varla
matarfrið. Við höfðum margs að
8
PRENTARINN