Kristilegt stúdentablað - 01.12.1947, Blaðsíða 6

IÍRISTILEGT STÚDENTABLAÐ
hefur dottið í hug, að lausnargjaldið væri greitt
djöflinum. Svo er ekki. Fórnin er auðvitað færð
Guði. „Kristur elskaði yður og lagði sjálfan sig
í sölurnar fyrir yður svo sem gjöf og fórn Guði
til þægilegs ilms“ (Efes. 5, 2). Þetta þykir tor-
skilið. Hvers vegna þurfti lausnargjald, úr því
að Guð er náðugur? Mönnum þykir eðlilegra, að
Guð fyrirgefi án fórnar. Þeim finnst guðlast að
tala um „fórn Guði til þægilegs ilms“. Þessi mis-
skilningur stafar af ónógri þekkingu á sekt vorri
og reiði Guðs og hverfur, þegar Andinn hefur
sannfært oss um synd. Þá verður oss lífsnauð-
syn að mega trúa því, að Guð hefur tekið fórn-
ina gilda, þvi að vér getum ekkert fært honum.
3. Guð er fórnin. Hann er þolandinn. „Hann
er friðþæging fyrir syndir vorar“ (I. Jóh. 2, 2).
„Hann fórnfærði sjálfum sér“ (Hebr. 7, 27).
Kristur, Guð vor og frelsari, er dáinn fyrir oss.
Því sagði Lúther: „Ég lít þá svo á, sé ekki unnt
að segja: Guð er dáinn fyrir oss, lieldur aðeins
maður, þá crum vér glataðir. En þegar Guð er
dáinn og Guð liggur á vogarskálinni, þá fellur
hún, og vér þjótum upp eins og létt, tóm skál.
En hann gat ekki setið á vogarskálinni án þess
að verða maður líkur oss, svo að segja mætti:
dauði Guðs, pína Guðs, dauði Guðs.“ Hið sama
segir Hallgrimur Pétursson:
Herra minn, þú varst hulinn Guð,
þá hæðni leiðst og krossins nauð.
Þó hafðir þú með hæstri dáð
á himnaríki vald og ráð.
Guð er dáinn fyrir oss. Þess vegna er lausnar-
gjaldið ómetanlegt. Þcssi er fórnin. (), vinur, hér
lítum við kærleika Guðs. Þegar vér crum dýpst
sokknir í hryggð út af synd vorri, sjáum vér
hana þó ekki eins og hann sá hana, og hann
gerði meira en sjá hana, hann tók á sig afleið-
ingar hennar. Það hafði enginn skilyrði til þess
nema hann. Hann gekk í vorn stað. Við þetta
huggast hrelld samvizka, en ekki við verk, iðr-
un eða trú sjálfrar sín. Trúin er aðeins lóma
höndin, sem þiggur.
4. Vegna hvers er friðþægt? Vegna vor, vegna
misgjörða vorra. „Hcgningin, sem vér höfðum
unnið til, kom niður á honum“ (Jes. 53, 5). Svo
alvarleg er þá syndin. „Laun syndarinnar er
dauði“ (Róm. 6. 23). Svo sakfallnir erum vér,
Með blóðskuld og bölvan stranga,
beiskum reyrð kvalahnút
áttum við greitt að ganga
frá Guðs náð rekin út,
hrakin í heljar sút,
íklædd forsmánarflíkum
fráskúfuð Drottni ríkum,
nakin og niðurlút.
En með því út var leiddur
alsærður lausnarinn,
gerðist mér vegur greiddur
í Guðs náðar ríki inn
og eilíft líf annað sinn,
blóðskuld og bölvan mína
hurt tók Guðs sonar pína.
Dýrð sé þér, Drottinn minn.
5. Hve mikils krefst Guð? Hve mikið varð
Drottinn að líða fyrir oss? Hvernig gat pína hans
og dauði nægt til að afmá syndir allra? „Eins og
hinir mörgu urðu að syndurum fyrir óhlýðni hins
eina manns, þannig munu og hinir mörgu verða
réttlættir fyrir hlýðni hins eina“ (Róm. 5, 19).
Kvöl og dauði hefði ekki nægt án hlýðni hans,
og hlýðni hans lét sér ekki nægja minna en kvöl
og dauða fyrir syndir vorar. Þess vegna tólc dauði
hans enda. Hann fullnægði Guði, og Guð reisti
hann frá dauðum, til þess að hann gæti leitt oss
til Guðs.
X
Sjá, það er fullkomnað. Stöndum ekki álengdar,
heldur þiggjum náð Guðs.
M. Ií.
Lúthcr: „Hin sanna kenning kristindómsins er sú, að
maðurinn Iœrir það fyrst af lögmálinu, að hann er synd-
ari, sem er ekki unnt að gera neitt gott verk, því að
lögmálið segir: Þú ert vont tré; þvi striðir allt, sem
þú liugsar, talar og gcrir, gegn Guði. Þú getur því ekki
verðskuldað náðina með verkum þínum. En freistir þú
þess, gerir þú illt verra, því að þú getur ekki borið
annað en vonda ávöxtu, þ. e. syndir, af þvi að þú crt
vont tré, því að allt, scm er ekki af trú, er synd“ (Róm.
14,23). Það að vilja verðskulda náðina með undanfarandi
verkum er því að vilja þóknast Guði með syndum, cn það
er ekkert annað en hæta syndum á syndir ofan, liafa
Guð að athlægi og egna upp reiði Iians. — Því er fyrri
hluti kristindómsins prédikun iðrunar og þekkingar á
sjálfum sér,
6