Stundin - 01.02.1941, Qupperneq 20

um daga. Ég seldi djöflinum sál
mína“.
Og er hann hafði sagt þetta,
varð hann enn skelfdari, því
að hann hélt, að sú gamla mydi
detta dauð niður af angist. En
hún lét sér hvergi bregða. Ef
djöfullinn hirðir sál þína, verður
hann að taka mina með, og ef
hann tekur sál mína, lætur hann
þína sjálfsagt vera í friði.
EF kallað er á djöfulinn,
þá kemur hann. Þá drepur
hann þegar á dyr.
„Opnaðu Iwanytsch, ég er
kominn“.
Gamla konan opnaði og
hleypti djöflinum inn. „Sæl
nú,“ sagði djöfullinn, „ég er
kominn til að sækja sál þína,
Ivanytsch“. „Nei, þú verður að
taka mína með,“ greip sú gamla
fram í, „við höfum nú búið svo
lengi saman, að það gengur ekki
öðruvísi“. „Hvað á ég nú að
gera með konusál? Eða hvað
viltu fá fyrir hana?“ Því að
fjandinn hugsar alltaf á þá leið,
að því fleiri sálir, sem hann fái,
því betra.
Peninga vil ég ekki, en þú
verður að leysa þrjú verkefni,
og ef þú leysir þau, færðu sálir
okkar beggja, en annars máttu
dragnast burtu slyppur. „Ein-
föld getur þú verið, djöfullinn
getur allt“, hann var meira að
segja móðgaður við þá gömlu,
en samt tókust kaupin með
þeim. Gamli maðurinn var nær
dauða en lífi, hann var hræddur
um sig og hræddur um að sú
gamla léti djöfulinn snúa á sig.
Gamla, konan rak upp og
hnerraði. „Hana, gómaðu hann!“
Og fjandinn reyndi að góma
hann, en tókst það ekki.
Nú dró kerlingin hár undan
skuplu sinni og sagði: „Hérna,
beygðu það beint“. Og djöfull-
inn velti því milli fingranna,
en gat samt ekki bein-beygt það.
„Og þú segist vera djöfullinn
(Framh. á næstu síðu.)
mann í fylkingarbrjóst sitt, er hún hefur til skýjanna og fær
honum mikið vald í hendur? Svo mikið virðist mér augljóst,
að ef einræði kemur fram, þá á það rætur sínar í þessari stöðu
alþýðuforingjans, í öðrum jarðvegi þrífst það ekki. Á hvern
hátt byrjar nú alþýðuforinginn að breytast í harðstjóra? Ætli
maðurinn í dæmisögunni, sem sögð er um hið arkadiska must-
að það sé ekki, þegar hann byrjar að gera það sama, sem
eri hins lykeiska Zeus? — Hvernig er hún? — Hún er þann-
ig, að ef einhver smakkaði mannleg innyfli, ef þau höfðu
verið skorin saman við innyfli fórnardýranna, þá varð hann
að úlfi. Er það nú ekki nákvæmlega eins, þegar alþýðufor-
inginn í trausti hins algerlega undirgefna múgs, skelfist ekki
að úthella blóði meðborgara sinna, heldur dregur þá fyrir rétt
og sakfellir þá og tekur á sig blóðsök með því að tortíma
mannslífum, er hann smakkar með glæpsamlegri tungu og
vörum ættskylt blóð, fellir útlegðar- og dauðadóma og bendir
um leið á lækkun skuldanna og skiptingu jarðeignanna, verður
hann þá ekki með óhjákvæmilegri nauðsyn drepinn af óvinum
sínum eða þá harðstjóri og þannig úlfur úr manni? Þannig
verður hann flokksforingi. En ef þeir eru of máttvana til
þess að hrekja hann á brott eða gera hann grunsamlegan í
augum alþýðunnar, þá gera þeir tilræði við hann og reyna
að myrða hann á laun. Hina alþekktu einræðislegu kröfu bera
þeir líka allir fram, að biðja alþýðuna um lífvörð, til þess að
verndari hennar sé þó. sjálfur öruggur. Og hana veita þeir
honum, vegna þess að þeir óttast um líf hans og vænta sér
einnig hagnaðar af þessari ráðstöfun. . . . Og nú skulum við
athuga hamingju mannsins og ríkisins, þar sem þessi maður
hefir komið fram. Ætli hann brosi ekki vingjarnlega við
hverjum sem hann mætir, fyrst í stað, og fullvissi, að hann
sé enginn harðstjóri? Og ætli hann lofi þeim ekki hinu og
öðru, bæði einstaklingum og alþjóð, eftirgjöf skulda og deil-
ingu jarðeignanna til alþýðunnar, í stuttu máli: Að vera hinn
mildi og náðugi herra. — Og þegar hann hefir sumpart út-
rýmt óvinum sínum og sumpart náð samkomulagi við þá, mun
hann fyrst og fremst byrja stríð, svo að fólkið þarfnist for-
ingja og einnig til þess að alþýðan verði fátækari vegna þjak-
andi skatta og þurfi að amla fyrir daglegu brauði og geti síður
hugað á tilræði við hann. Er það því ekki nauðsynlegt af öll-
um þessum ástæðum fyrir harðstjórann að koma stríði af
stað? Og ef hann hagar sér þannig, er þá ekki eðlilegt, að
hann verði hataður því meira af borgurunum? Munu þá ekki
margir, sem komu honum til valda, tala frjálsmannlega gegn
honum og ámæla því, sem gerist, að minnsta kosti þeir djörf-
ustu þeirra? — Og harðstjórinn verður að losa sig við þá alla,
þess vegna verður hann að hafa glöggt auga fyrir því, hver er
hraustur, göfuglyndur, vitur eða ríkur. Hann verður að vera ó-
vinur allra þessara manna og sækjast eftir lífum þeirra, unz
hann hefir hreinsað borgina að þeim. Glæsileg hreinsun! sagði
hann. — Sannarlega, mælti ég, einmitt það gagnstæða við
það, sem læknarnir gera við líkamann: Þeir hreinsa úr hon-
um verstu efnin og láta honum þau beztu eftir, en hann fer
öfugt að. — Og samt, sagði hann, getur hann, að því er virð-
ist, ekki hagað sér öðruvísi, ef hann vill sitja að völdum. —
20
STUNDIN