Stundin - 01.03.1941, Síða 18

W. Schischkow:
Forstöðukona með fádæmum.
Til kyrrláta þorpsins okkar á
sléttunni hafði borizt skipun
um að skipuleggja kvenna-
deild. Og vitanlega skipulögð-
um við hana. Forstöðukona
varð Fjokla Pachomowa, svört
á hár og hamdökk eins og Sí-
gojni. Þar að auki var ekki
neinn leikur, jafnvel ekki fyrir
djöfulinn sjálfan, að kljást við
hana. Hún tryllti konurnar til
mótþróa, blygðunarlaust, — þá
varð líf bændanna erfitt.
, Fylliraftarnir ykkar, djöfuls
ræflarnir ykkar, við skulum
sýna ykkur í tvo heimana. ..“
Svona var tónninn allan guðs-
langan daginn. Og ef einhver
sagði konu sinni að grípa til
verka, stóð ekki á svarinu:
„Farðu til fjandans, við erum
ekki ambáttir ykkar lengur.“
Og ef maður reyndi með fyllstu
gætni að koma vitinu fyrir þær,
var skörungurinn kominn í and
litið á manni, og þær hlupu
með ópum og óhljóðum til
kvennadeildarinnar: „Hjálp,
hjálp, hann misþyrmir mér!“
En það er nú næsta einkenni-
leg misþyrming, ef maður
stendur sjálfur við þvottaborðið
og saklaust blóðið streymir úr
nösunum.
Margan heiðarlegan manninn
hefir Fjokla Pachomowa — við
biðjum þess, að hún drukkni í
grunnu vatni — kært fyrir
dómstólunum, vegna þess að
hann hefði barið konu sína til
óbóta. Og hver var afleiðingin?
Eru alþýðudómar okkar yfir-
leitl dómar? Konurnar settust
á rökstóla, vangarjóðar og
búlduleitar, mennirnir báru
glóðir og kol undir augunum.
En þrátt fyrir þess konar merki
voru þeir dæmdir til sektar og
hegningar. Já, kvenvargarnir!
« * *
Þessi hryllilega harðstjórn
entist til haustsins. Um haustið
var Fjokla Pachomowa kvödd
til borgarinnar, því að hún var
verulega út undir sig — hún
kunni bæði að lesa og skrifa.
Konurnar í þorpinu kvöddu
hana með gráti og gnístran
tanna, en karlarnir hrósuðu
happi: „Jæja, lokkalangar, ætli
veizlubrauðið taki ekki að
súrna hjá ykkur! Hver á nú að
verða forstöðukona?"
Og ein þeirra vildi ekki
verða það, önnur gat það ekki
og sú þriðja þorði það ekki. Og
engin var valin. Þá kom aftur
skipun frá umdæmisborginni.
Nú settumst við á rökstóla. „Jú,
góðir hálsar,“ hugsuðum við,
„nú veljum við karlmann fyrir
forstöðukonu.“
Og þorpssóvétinn okkar, mal-
arinn Wawila, sagði: „Ætli það
ekki, bræður góðir, þorpið okk-
ar liggur yzt í umdæminu og
umhverfis er steppa og mýrar í
hundrað versta fjarlægð. Það
er víst ekki mikil hætta á að
einhver endurskoðunar-skarfur
rati til okkar. Við skulum velja
hann Nastasej karlinn. Þetta er
hvort sem er kvenmannsnafn."
„Ég hefi svo sem ekkert á
móti því,“ sagði Nastasej hik-
andi. „Ég er svo að segja sam-
þykkur........ Nafnið virðist
einnig geta gengið...... Bara
að ekkert slys komi fyrir.“
„Hvernig þá? Þetta eru engin
stórmál. Einungis að undir-
skrifa ómerkilegt plagg einu
sinni í mánuði. Skrifaðu bara
nafnið nógu ólæsilega, og allt
er sem bezt má vera.“
„Það er nú ekki vegna læsi-
leikans á skriftinni! Aðeins . .
hvernig á ég að orða það! . . Ef
allt í einu kæmi nú einhver?“
„Eigum við ekki, bræður
góðir, að gefa Nastasej fimm
pund af mjöli til hátíðlegrar út-
nefningar? Og lcannske skjót-
um við saman í einn brenni-
vínspela af beztu tegund, eruð
þið samþykkir?"
Frá þessum degi var Nastasej
forstöðukona kvennadeildarinn-
ar, og nýtt, létt líf byrjaði fyrir
bændur, en kerlingarnar báru
ekki halann hátt. En allt í einu
dró ský fyrir sólu. Einhver full-
trúa flækingur kom beina leið
til þorpssóvétsins til malarans
Wawila, og ein spurningin rak
aðra. „Hvers vegna er hér eng-
inn lessalur, hvernig gengur
með kvennadeildina?“
Wawila varð rauður sem
blóð. „Gerið okkur þá ánægju,
kæri félagi, að drekka með
okkur tesopa. Kvennadeildin
vinnur prýðilega. Forstöðukona
er félaga Nastasaja Skoworoda,
rækir starf sitt samkvæmt
skipun og flokksfyrirmælum,
svo að til fyrirmyndar er, ef
svo mætti segja.“
„Ætli ég gæti fengið að tala
við hana hálft orð?“
„Nei, því miður er það ó-
mögulegt, hún liggur á sæng.
Hún fæddi víst andvana barn.“
„Þá heimsæki ég hana. Hvar
býr hún?“
Hjarta Wawilas seig dýpra og
dýpra og ístra hans varð minni
fyrirferðar.
„Nei, nei, kæri félagi, æ, ég
hefi gleymt nafninu yðar ....
hún býr langt úti í skógi, þar
eru villtir úlfar, úlfur og úlf-
ynja, sem sagt heilt úlfapar . . “
En fulltrúinn lét sig ekki:
18
STUNDIN