Stundin - 01.03.1941, Qupperneq 19

„Mig langar samt sem áður tii
að hafa tal af henni.“
„Hjálp,“ hvíslaði Wawila að
konu sinni og þaut til þorpsins
sem fætur toguðu. Hann leitaði
í öllum kofunum. Ef einungis
ein kerling væri því samþykk
að vera forstöðukona eitt
augnablik.
Og Wawila þaut að lokum til
Nastasej og lét ekki standa í
sér: „Sauðarhausinn þinn,
kláðagemlingurinn. Tókst við
forstöðukonu-stöðunni! Þarna
sýpur þú af því seyðið. Komdu
með, svo að við lendum ekki
allir í skömminni. Það er kom-
inn náungi úr borginni, sem vill
tala við þig.
„Guð hjálpi mér,“ æpti Nas-
tasej, ,,ég hleyp til skógar.“
„Ég hleyp, ég hleyp,“ hæddi
Wawila hann um leið og hann
greip hann. „Fíflið þitt, hann
vill aðeins sjá bækurnar. Ef
hann kallar kerlingarnar sam-
an, harðnar á dalnum. Rakaðu
rauðu burstina af þér með snar-
heitum, skepnan þín.“ Eftir
stundarkorn var Nastasej
breyttur í Nastösju. Kona hans
batt skýlu á höfuð honum, og
hún vissi ekki, hvort hún ætti
að gráta eða hlæja.
„Svona er það prýðilegt,“
sagði malarinn glaðari í bragði.
„Ég held að fulltrúinn sjái ekki
sem bezt. Og kvenmannsrödd
hefir þú líka, guði sé lof.
Heyrðu, Darja, ástin mín,
komdu þarna fyrir hörflókum
■ . já, já, . . þarna. . . Hah, hah,
með svona sjal á herðum myndi
hver sem væri ganga að eiga
þig. Jæja, þá skulum við halda
af stað, en eyðilegðu ekki allt
með eymdarsvipnum. Brostu
vingjarnlega, svona með ofur-
litlum yndisþokka . . “
sjs íjí *
Forstöðukonan Nastasja gaf
skýrslu samkvæmt bókunum.
Hún stamaði, hvíslaði, röddin
titraði, hendurnar skulfu.
„Hvað sagði ég ekki! Allt
sem vera ber! . . “ Og malarinn
ljómaði eins og afmælisbarn.
„Þetta er hnellið kvendi, út
undir sig. . . Rækir embættið
samkvæmt skipun og flokksfyr-
irmælum."
„Mér var sagt, að þér hefðuð
haft erfiða fæðingu?"
„Nei, nei, nei,“ svaraði Nas-
tasej og bar ótt á og dró um
leið blæjuna fyrir andlitið, „hjá
okkur eru allar fæðingar sam-
kvæmt skipun, auðveldar, ham-
ingjusamar, já, já.“
„Nei, ég átti við yður sjálf-
ar.“
„Nei, fyrirgefið, ég hefi snúið
þessu öllu við,“ greip malarinn
fram í. „Það var allt önnur
kona. Fjandinn veit, að hún
fæddi andvana barn.“
Fulltrúinn opnaði allt í einu
gluggann og kallaði út á göt-
una. „Hæ, góðar konur, komið
sem snöggvast inn til mín.“
Nastasej fannst rautt skeggið
vaxa að nýju undir hálsklútn-
um, en tvær góðglaðar konur
komu inn í stofuna. Þær höfðu
hresst upp á sálina með heima-
brugguðum dropa eftir baðið.
„Jæja, hvernig gengur það, er-
uð þið ánægðar með forstöðu-
konu kvennadeildarinnar?" —
Nastasej stundi af skelfingu og
studdi sig við borðið, en malar-
inn var - þegar kominn til
kvennanna og hvíslaði: „Hjálp-
ið okkur úr klípunni." og hann
meira að segja strauk blíðlega
um lendar þeirrar feitari. „For-
stöðukonan okkar — hún, já.“
Og þær litu spánskar hvor á
aðra. „Rauðskeggjuð forstöðu-
kona . . hí, hí, hí . . ja, svei . . “
Nastasej fölnaði og tók að
riða, en malarinn æpti: „Ut með
ykkur, ölvuðu kvenvargar,
þetta eru þorpsfíflin og þar að
auki fullar, út með ykkur.“ En
líkt og kettir með kryppuna
reista og klærnar úti réðust
þær að Wawila: „Djöfuls fitu-
kagginn, okkur varðar ekkert
um, að þú ert þorpssóvét. Hvers
vegna tekur þú tveim kópekum
| Simanúmer okkar er |
1695
1 H. f. HAMAR !
STUNDIN
19