Morgunblaðið - 11.02.2009, Blaðsíða 35

Minningar 35
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. FEBRÚAR 2009
votta ykkur öllum mína dýpstu
samúð. Megi æðri máttur veita
ykkur stuðning og styrk á þessari
erfiðu stundu og vaka yfir ykkur
um ókomna tíð.
Agnes Agnarsdóttir.
Eftir fisklausa ferð í Veiðivötn
varð til Fiskivinafélagið Aflabrest-
ur, hópur félaga sem hefur gert
þessa ferð að árvissum viðburði.
Eftir nokkurra ára hlé var Guðjón
klár í slaginn að nýju. Þessar ferðir
eru löngu hættar að snúast um
hver veiðir hvað, heldur eru þar
saman komnir félagar sem komu
sér út úr amstri hversdagsins og
héldu í sína paradís uppi á Land-
mannaafrétti. Vissulega var veiðin
stunduð af kappi, en það var alveg
tryggt að nægar birgðir matar og
drykkja væru meðferðis. Það var
þó gleðin og grínið sem varð að
vera til staðar. Guðjón var fljótur
að lesa félagana, ná því sem til
þurfti og var innan stundar orðinn
hluti af þessum góða vinahópi.
Hann var því staðráðinn í að gang-
ast undir þau ströngu skilyrði sem
sett voru nýliðum við inngöngu í
félagið.
Nú var Veiðivatnaferðin farin að
skipa stóran sess í lífi okkar allra.
Og þurfti ekki annað en innheimtu
veiðigjalda á miðjum þorra til að
glaðværð og tilhlökkun færðist yfir
félagana. Berast fóru sendingar frá
Guðjóni þar sem farið var að hita
upp fyrir komandi ferð og í stað
virðulegrar lögmannsundirritunar
var nú „Gaui aflakló“. Loks var
komið að næstu ferð og hafði Guð-
jón þá fest kaup á gömlum Land
Rover. Þar væri lúxusjeppi á ferð
sem tekið yrði eftir. Með hann full-
lestaðan mat, drykkjum og veið-
arfærum óskuðu þeir bræður, Guð-
jón og Bergur, eftir „hóflegu“
forskoti við upphaf ferðar, því ekki
var ljóst hvað leggjandi var á
gamla jeppann. Rykmettaðir stigu
þeir bræður út á áfangastað, fullir
stolti yfir getu þess gamla sem átti
eftir að gera þessa ferð ógleym-
anlega. Úr óþrjótandi hugmynda-
smiðju Guðjóns barst ávallt eitt-
hvað óvænt, ef ekki var gerður
mynddiskur eða fréttabréf Fiski-
vinafélagsins sem borið var út sem
stefna af stefnuvottum, var eitt-
hvað óvænt dregið upp úr pok-
anum þegar við átti. Það var ekki
síst fyrir tilstuðlan Guðjóns að
þessi góði vinahópur vakti eftirtekt
fyrir uppátæki og lífsgleði á ferð-
um sínum um Veiðivötn.
Í síðustu ferð kvað aðeins við
nýjan tón í fréttabréfi Guðjóns.
Hann lagði til að nú skyldi sungið
„Hærra, minn Guð til þín“ og
„Kallið er komið“ í bland við hefð-
bundna söngva. Við vorum með
öllu grunlausir um að kallið skyldi
koma svo fljótt. Ekki verður lýst
með orðum þeirri miklu sorg sem
yfir hópinn færðist þegar okkur
bárust fréttir af því hörmulega
slysi sem leiddi til fráfalls þessa
frábæra félaga. Hann var sannur
vinur. Þórdís, Hjörtur, Harpa. Við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð
á þessum erfiðum tímum. Sorgin er
þung og söknuðurinn mikill.
Kári, Sævar, Bergur,
Hannes og Guðmundur.
Mig langar að minnast í nokkr-
um orðum Guðjóns Ægis Sigur-
jónssonar, frænda míns og fóst-
bróður sem lést hinn 5. janúar sl.
Gaui var tæpu ári yngri en ein-
birnið ég og var hann mér, líkt og
eldri bræður hans tveir, sem bróð-
ir. Ég var oftar en ekki tekinn með
þegar stórfjölskyldan skrapp í
heimsókn til afa hans og ömmu á
Breiðabólstað og heimili Mansa
frænda og Pálínu foreldra hans var
sem mitt annað heimili.
Fótboltinn átti hug okkar allan
og á flötinni hjá Bergi afa og Auði
ömmu á Austurvegi 51 áttu við
okkar einkavöll, „Bergs-family
Ground“.
Þarna lékum við hetjur þess
tíma, Clemence, Shilton, Jennings,
Banks og Grobbelaar stóðu til
skiptis á milli stanganna á meðan
Keegan, Dalglish, Stapleton, Dixon
o.fl. gerðu sitt besta til að skora
framhjá þeim í markið sem Addi
frændi hafði smíðað fyrir okkur.
Skipti ekki máli hvort það var ný-
ársdagur eða sólríkur sumardagur,
alltaf var verið að sparka.
Eins og gengur liggja leiðir
manna í mismunandi áttir þegar
kemur að framhaldsnámi og alvara
lífsins tekur við. Þrátt fyrir að við
værum ekki inni á gafli hvor hjá
öðrum lengur var engu að síður
alltaf gott samband og mikið hlegið
þegar menn hittust.
Gaui var ávallt kátur og bjart-
sýnn og hafði fjölskylduna og vini í
öndvegi. Eftir að við Herdís flutt-
um heim frá London sumarið 2003
var Gaui fyrsti maður sem talað
var við varðandi húsnæðiskaup og
síðar veitti hann mér ómetanlega
hjálp í fyrirtækjarekstri mínum, al-
veg var sama hvenær maður hafði
samband alltaf hafði hann tíma til
að spjalla, fara yfir stöðuna og
meta málin af yfirvegun.
Síðustu ár störfuðum við tölu-
vert saman í kringum fótboltann á
Selfossi en þar áttum við sameig-
inlegan draum um að sjá Selfoss
spila í Úrvalsdeild og sagði hann
öllum sem vildu heyra að „Selfoss
FER í Úrvalsdeild“. Litlu munaði
að þessi draumur rættist í fyrra-
sumar. Ef leikmenn Selfoss sýna
brot af því keppnisskapi og bjart-
sýni sem einkenndi Gauja er ekki
útilokað að þessi draumur kappans
verði að veruleika á þessu ári.
Eins og áður segir var lífsgleði
og fordómaleysi hans til eftir-
breytni, hann lifði lífinu lifandi,
ferðaðist mikið, hljóp New York-
og London-maraþon, bókaði menn í
fótboltaferðir erlendis með nokk-
urra klukkutíma fyrirvara og svo
mætti lengi telja. Þegar við Herdís
giftum okkur sumarið 2006 kom
enginn annar en Gaui til greina
sem veislustjóri, það verkefni leysti
hann að sjálfsögðu með snilld eins
og honum einum var lagið.
Elsku frændi, það er ólýsanlega
sárt að sjá á eftir þér, manni í
blóma lífsins en eftir stendur minn-
ing um einstakan öðling og lífsgildi
þín munu veit mér innblástur um
ókomna tíð. Það voru voru sönn
forréttindi að eiga vináttu þína.
Elsku Þórdís Erla, Hjörtur Leó,
Harpa Hlíf, Sigurjón frændi, Pál-
ína, Bergur Tómas, Gylfi Birgir og
fjölskyldur, við sendum ykkur okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum góðan guð um að veita ykk-
ur styrk á þessum erfiðu tímum.
Orri Ýrar, Herdís
og Arilíus Smári.
Elsku Gaui.
Hvernig má það vera að hann
Gaui sé farinn, svona langt fyrir
aldur fram, orð fá ekki lýst.
Guðjón eða Gaui eins hann var
alltaf kallaður var einstakur dreng-
ur, hann hafði allt það sem góðan
mann prýðir, hann hlustaði á fólk
og gaf sér alltaf tíma, yfir honum
var alveg sérstök birta og glettni.
Sorgin leggst þungt yfir brjóstið
og hugurinn reikar aftur til allra
þeirra einstöku minninga sem við
geymum af okkar samverustund-
um. Fordómalaus, traustur og um
leið glettinn, það var þinn karakt-
er, Gaui, alltaf til staðar, alltaf kát-
ur og dæmdir aldrei, þín er sárt
saknað, kæri vinur.
Eins og gengur og gerist í litlum
bæjarfélögum lágu leiðir okkar
saman frá barnæsku, leikir í
Stekkholtinu, þú varst „Stekk-
holts“ og svo í gegnum allan
grunnskóla. Það lá alveg ljóst fyrir
strax í grunnskóla að Gaui ætti eft-
ir að láta að sér kveða í lífinu, svo
hugprúður og góður drengur. Gaui
framkvæmdi, hann fór ferðirnar,
hann ræktaði vini sína og lifði líf-
inu, eitthvað sem við gætum öll
tekið okkur til fyrirmyndar. Það
var svo hausti 1998 sem okkar vin-
skapur dýpkaði og samverustundir
okkar urðu fleiri, eða þegar kon-
urnar skelltu sér í fyrirtækjarekst-
ur, svo kom Himalaya-klúbburinn
og allar ferðirnar sem farnar voru
með börn og buru. Utanlandsferð-
irnar, fótboltaferð, Mallorca-ferð,
að ógleymdri heimsókn ykkar til
okkar í Horsens, þetta eru ómet-
anlegar minningar í dag sem við
munum geyma í hjarta okkar að ei-
lífu. Við munum alltaf muna þig
með glettni í augum og erum þakk-
lát fyrir þann heiður að fá að
þekkja þig. Hvíl í friði, elsku Gaui,
og takk fyrir vináttuna.
Ó, blessuð stund, er hátt í himinsölum
minn hjartans vin ég aftur fæ að sjá
og við um okkar ævi saman tölum,
sem eins og skuggi þá er liðin hjá.
(M. Joch.)
Elsku Þórdís, Hjörtur Leó og
Harpa Hlíf, við sendum ykkur okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur, elsku
vinir. Megi guð styrkja ykkur og
leiða á þessum erfiðu tímum.
Snorri, Fjóla, Daníel Arnór
og María Ísabella.
Elsku Gaui frændi.
Þegar ég heyrði þær hræðilegu
fréttir mánudaginn 5. janúar að þú
hefðir lent í þessu ömurlega slysi,
vildi ég nú eiginlega ekkert trúa
þeim fyrst, þetta gat bara ekki ver-
ið satt. Þú svona frábær maður
sem öllum þótti vænt um og allir
höfðu gaman af. Þetta var of
ósanngjarnt til að vera satt! Ég
mun alltaf muna allar þær frábæru
stundir sem við höfum átt saman,
feðgaveiðiferðin sem við fórum í
hittifyrra með pabba, Hirti Leó,
Grím og honum Hergeiri var ein
skemmtilegasta ferð sem ég hef
farið. Ég er svo svekktur að hafa
ekki komist síðast að á því eru eng-
in takmörk. Og Þorláksmessan hjá
ömmu og afa í Stekkholtinu verður
sko alls ekki sú sama án þín, elsku
frændi. Elsku frændi, lífið verður
ekki samt án þín.
Það er svo ótrúlega margt sem
mig langar til að þakka þér fyrir,
en fyrst og fremst vil ég þakka þér
fyrir að hafa verið til, þú hefur allt-
af verið mikil fyrirmynd hjá mér
og ég litið mikið upp til þín. Ef
ekki hefði verið fyrir þig hugsa ég
að ég og Aldís hefðum komið heim
frá Danmörku, og ekki getað klár-
að námið okkar eins og nú stefnir í,
það er þér að þakka að við erum
ennþá þar. Ég hugsa að við höfum
aldrei þakkað þér nóg fyrir þessa
aðstoð.
Elsku Þórdís, Hjörtur Leó,
Harpa Hlíf, amma, afi, pabbi,
mamma, Gylfi og Linda og þið öll
sem þekktuð þennan yndislega
mann, guð gefi okkur öllum styrk
til að takast á við þessa gífurlegu
sorg sem nú fyllir hjörtu okkar.
Við skulum minnast Guðjóns eins
og hann var, með gleði í hjarta og
full af lífskrafti og löngun til þess
að lifa og njóta þess að vera til.
Elsku Gaui, ég vona að þér líði
vel og bið góðan guð að geyma þig,
við höfum öll eignast besta vernd-
arengil sem nokkur getur hugsað
sér. Þakka þér fyrir allar stund-
irnar sem við höfum átt. Og mundu
alltaf „þú ert aldrei einn“ eða „yo-
u’ll never walk alone“. Við sjáumst
seinna elsku frændi, þangað til
mun ég sakna þín á hverjum degi.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Þinn frændi
Sigurjón Bergsson jr.
og Aldís Þóra.
Okkur systur langar í nokkrum
orðum að minnast Rögnu, móður-
systur okkar, sem lést hinn 11. jan-
úar sl. Við rifjum nú upp mörg
minningarbrot frá bernsku okkar
vestan frá Erpsstöðum sem var
jafnframt hennar bernskuheimili.
Ragna fæddist á Erpsstöðum í
Dölum og ólst hún þar upp í stórum
systkinahópi. Þau eru nú öll fallin
frá nema Dóra, fóstursystir þeirra.
Þegar við ólumst upp var Ragna
flutt til Reykjavíkur en kom oft í
heimsóknir á sumrin og sendi okkur
glaðning úr borginni sem gladdi
okkur mikið. Eftir að Ragna fluttist
til Reykjavíkur bjó hún alla tíð á
Laugavegi. Hún réðst til hjónanna
Kristjönu og Níelsar Carlssonar
sem vinnukona eins og tíðkaðist á
þeim tíma. Þeirra fjölskylda varð
fjölskylda hennar alla tíð síðan.
Ragna fylgdist vel með sínum
systrabörnum og nutum við þess
ríkulega. Ragna og systkin hennar
komu gjarnan á sumrin að Erps-
stöðum, tóku þátt í sveitastörfunum
og fræddu okkur um mannlífið eins
og það var á þeirra uppvaxtarárum.
Þau voru öll alin upp á Erpsstöðum,
kunnu öll kennileiti og höfðu mikið
gaman af að rifja upp skemmtilegar
stundir frá sinni bernsku.
Ættartengslin voru sterk og
margra gleðistunda að minnast það-
an en ekki síður eftir að öll systk-
inin voru flutt á höfuðborgarsvæðið.
Ragna hafði alltaf mikil samskipti
við systkini sín og fjölskyldur
þeirra. Hún vildi fylgjast með sínu
fólki, var minnug á afmælisdaga og
hringdi inn hamingjuóskir. Við
söknum nú símtalanna sem við átt-
um við hana reglulega. Ragna hélt
sínu meðfædda félagslyndi og glað-
værð fram á síðustu stund. Þær
systur höfðu mjög gaman af að hitt-
ast og er í minnum haft þegar þær
sáu skoplegar hliðar á mannlífinu og
oft var hlegið dátt. Ragna hafði allt-
af gaman af þegar ættingjar og vin-
ir komu saman og þegar hún varð
90 ára var henni haldið afmælishóf
sem hún naut til hins ýtrasta. Jafn-
framt fór hún þá í ferð á æskustöðv-
ar sínar að Erpsstöðum með Dóru,
fóstursystur sinni, og öðrum ætt-
ingjum. Hún hafði alla tíð sterkar
taugar til æskustöðva sinna og
spurði frétta af mönnum og mál-
efnum.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjörnur skína
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína
en Alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir.)
Að leiðarlokum þökkum við og
fjölskyldur okkar, Rögnu samfylgd-
ina í gegnum árin. Dóru, fóstursyst-
ur hennar, og öllum þeim sem henni
voru kærir, sendum við innilegar
samúðarkveðjur. Við minnumst
elsku Rögnu, okkar kæru móður-
systur, með virðingu og þökk.
Anna, Guðrún og Svanhildur.
Anna, Ragna og Veiga.
Anna, Ragna og Veiga.
Anna, Ragna og Veiga.
Í minningunni hljóma þessi nöfn
eins og músík. Þau voru yfirleitt
nefnd í sömu andrá, Anna, Ragna
og Veiga, hratt og ákveðið. Þetta
voru ógiftar systur mömmu, konur
á besta aldri þegar ég var að alast
upp. Þessar glaðlegu og góðu
frænkur mínar komu með bros á
vör inn á æskuheimili mitt, þar
dvaldist afi minn og hann gladdist
líka við að sjá þessar föngulegu
dætur sínar. Mamma veitti kaffið og
svo var spjallað og hlegið. Mikið
fannst mér til um framandi vellykt-
andi, krem- og púðurlykt sem þær
báru með sér og falleg smekkleg
fötin, því þeim þótti öllum gaman að
halda sér til. Ekki skemmdi að þær
voru allar svo undur góðar við mig.
Ragna er síðust þeirra systra til að
kveðja, 91 árs að aldri, og er nú
fóstursystirin Dóra ein eftir af stóra
barnahópnum sem ólst upp á Erps-
stöðum á fyrri hluta síðustu aldar.
Ragna fór ung í vist til Reykja-
víkur, nánar tiltekið settist hún að
við lífæð Reykjavíkur, Laugaveg-
inn. Á Laugavegi 39 hefur hún búið
allar götur síðan, fyrst sem vinnu-
stúlka, en síðan sem órjúfanlegur
hluti fjölskyldunnar, fyrst þeirra
Níelsar og Kristjönu og dótturinnar
Dísu, sem var tveggja ára þegar
Ragna birtist í lífi hennar. Síðan var
hún stórum barnahópi Dísu og Ás-
geirs sem besta amma. Öll elskuðu
þau Rögnu sem það skjól sem henni
var svo lagið að skapa með mildi
sinni og fórnfýsi og barnabörnin
voru líka umvafin þegar þau komu
til. Enginn endir var á umhyggju
hennar og aftur umhyggju þeirra
þegar Elli kerling barði að dyrum
síðustu árin.
Ragna var fram á síðasta dag á
Laugaveginum afar gestrisin, alltaf
sérlega snyrtileg, ættrækin og
skyldurækin, viðræðugóð um hin
ýmsu efni, hógvær en þó ákveðin.
Kankvísa og slétta á vanga sá ég
hana heima á Laugaveginum á að-
fangadagsmorgun. Nú hefur hún
kvatt, sjálfsagt komin heim í faðm
systkinanna og þar átti Anna systir
hennar sérstakan sess umfram
aðra. Þó að Rögnu væri ekki lagið
að gera mannamun voru þær Anna
nánastar, ferðuðust saman utan-
lands sem innan og báðar voru þær
saumakonur, en um margra ára
skeið vann Ragna á saumastofu sem
var á planinu á bak við húsið á
Laugaveginum.
Anna skipaði líka sérstakan sess í
mínu lífi, um 20 ára skeið daglegur
gestur hjá mömmu, síðan eins konar
amma fyrir börnin mín. Á sinn hæg-
láta hátt létti Ragna missinn þegar
Anna dó, hún sem þó hafði misst
mest. Þannig var hún, alltaf
reiðubúin að gera sitt besta.
Móeiður Gunnlaugsdóttir.
Ragna mín kvaddi á sama hátt og
hún lifði, róleg og yfirveguð. Minn-
ingar mínar um Rögnu lifa áfram og
fylla tómarúmið sem ég upplifi nú.
Ragna var mér í senn amma,
mamma og trúnaðarvinkona.
Fyrstu ár mín ólst ég upp á hæð-
inni fyrir ofan Rögnu á Laugaveg-
inum, í húsinu hans langafa, og ein-
kennast minningarnar þessi ár af að
þar var Ragna ávallt til staðar. Eftir
að fjölskylda mín flutti aftur til
landsins eftir sex ára dvöl í Kaup-
mannahöfn var enn á ný búið á
Laugaveginum.
Dyrnar hjá Rögnu stóðu alltaf
opnar sem og allir hennar skápar
með gersemunum í augum lítilla
barna. Heilu og hálfu dagarnir hjá
okkur frændsystkinum fóru í að
klæða okkur í fötin hennar, skóna
og setja á okkur skartgripi og svona
þrömmuðum við um stigaganginn
sem var konungshöllin okkar og sé
ég silfurskóna fyrir mér enn í dag.
Eftir því sem við eltumst breyttust
leikirnir og Ragna tók þátt af full-
um krafti og leyfði okkur allt. Söng-
keppnir voru háðar bak við luktar
dyr í stofunni og allt tekið upp á
segulbandstæki og spilað svo fyrir
Rögnu sem hlustaði af lífi og sál.
Aldrei leiddist mér að vera í heim-
sókn, ef við höfðum ekki meira til að
tala um gripum við í spil.
Ég og Árni Beck bróðir bjuggum
í eitt ár hjá Rögnu í tveggja her-
bergja íbúðinni á unglingsaldri. Við
áttum yndislegar stundir þetta eina
ár og aldrei fundum við fyrir því að
við værum á nokkurn hátt fyrir
henni. Við Ragna höfðum gaman af
því að rifja upp þessar stundir okk-
ar og var henni ávallt efst í huga
hvernig hún bjó um mig til svefns á
gólfinu við hliðina á rúmi hennar og
um Árna Beck í sófanum.
Ég man ekki eftir því að Ragna
hafi nokkurn tímann byrst sig við
okkur krakkana og einu skilyrðin
sem hún setti á sínu heimili voru
þau að ávallt ætti að borða brauð á
undan köku og aldrei fara út á sval-
irnar, þessi skilyrði voru enn við
lýði til síðasta dags. Í dag jarð-
syngjum við bestu konu sem ég hef
kynnst, ég veit að hún mun fylgjast
með okkur og við vonandi gera hana
glaða. Bless elsku Ragna mín og
takk fyrir mig og mína.
Guðrún Björg Gunnarsdóttir.
Elsku Ragna, nú er komið að
kveðjustund og takk fyrir allt.
Megi gæfan þig geyma,
megi Guð þér færa sigurlag.
Megi sól lýsa þína leið,
megi ljós þitt skína sérhvern dag.
Og bænar bið ég þér,
að ávallt geymi þig
Guð í hendi sér.
(Þýð. Bjarni Stefán Konráðsson)
Vottum Halldóru, Móu og öðrum
aðstandendum Rögnu samúð okkar.
Guðmundur, Guðrún,
Tómas, Ragnar og Tína.