Morgunblaðið - 19.02.2009, Qupperneq 34

34 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. FEBRÚAR 2009
✝ Sigurlaug Þor-steinsdóttir,
Tómasarhaga 13,
Reykjavík, fæddist
30. október 1923.
Hún lést á
líknardeild Land-
spítala, Landakoti
hinn 12. febrúar sl.
Foreldrar hennar
voru Þorsteinn
Brandsson, f. 13.6.
1896, d. 4.3. 1981, og
Guðríður Jónsdóttir,
f. 5.11. 1899, d. 14.5.
1944. Systkini Sig-
urlaugar voru: Brandur, f. 13.6.
1925, Sigrún, f. 6.12. 1926, gift
Paul Pudelski og Þorsteinn, f.
26.2. 1937, öll látin.
Sigurlaug giftist hinn 12.2. 1944
Eggerti Kristinssyni, f. 19.8. 1915,
d. 29.12. 1998. Sigurlaug og Egg-
ert eignuðust þrjú börn: 1) Þor-
mar, f. 16.5. 1972. Hjördísi, f.
25.2. 1980, maki hennar er Helgi
Ólafsson. 3) Agnes, f. 22.2. 1950,
gift Benedikt Sigurðssyni, f. 14.6.
1948. Þau eignuðust þrjú börn:
Sigurlaugu, f. 7.1. 1973, maki
hennar er Sigurður Guðjónsson.
Agnesi, f. 29.7. 1975, maki henn-
ar er Jóhannes Heimir Jónsson.
Sigurð, f. 28.2. 1980, maki hans
er Kristbjörg Heiður Olsen.
Barnabarnabörn Sigurlaugar
eru 23.
Sigurlaug var fædd og uppalin
í Reykjavík. Eftir skyldunám
settist hún í Verslunarskóla Ís-
lands og lauk þaðan brottfar-
arprófi.
Að skólanámi loknu vann hún á
skrifstofu Skipaútgerðar rík-
isins, en eftir að börnin voru
komin á legg vann hún um nokk-
urt skeið á skrifstofu Málarans
hf. Síðar starfaði hún á lög-
mannsstofu þeirra Ásgeirs Thor-
oddsen hrl. og Ingólfs Hjart-
arsonar hrl. Sigurlaug var um
skeið virkur félagsmaður í kven-
félaginu Hringnum.
Útför Sigurlaugar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag kl. 15.
steinn Gunnar, f.
21.9. 1944, kvæntur
Ágústu Birnu Árna-
dóttur, f. 13.7. 1941.
Þau eignuðust tvö
börn: Sigurlaugu, f.
1.11. 1973, maki
hennar er Arnar
Hannesson. Árna, f.
7.4. 1976, maki hans
er Ragna Hafsteins-
dóttir. Frá fyrra
hjónabandi átti
Ágústa þau: Lovísu
Svavarsdóttur, f.
16.9. 1962, maki
hennar er Anton Antonsson, og
Bjarna Svavarsson, f. 30.8. 1965,
maki hans er Herdís Wöhler. 2)
Kristinn, f. 22.2. 1946, d. 16.1.
1999, kvæntur Hjördísi Bergstað
f. 1.3. 1946. Þau eignuðust þrjú
börn: Eggert, f. 4.2. 1968, maki
hans er Írunn Ketilsdóttir. Valdi-
Ættmóðirin í fjölskyldu konu
minnar, Sigurlaug Þorsteinsdóttir,
er fallin frá eftir hetjulega baráttu
við illvígt mein. Hún hafði fyrr á æv-
inni háð orrustur við slík mein og
haft þá sigur, en nú beið hún lægri
hlut. Maðurinn með ljáinn hafði bet-
ur, eins og gerist hjá okkur öllum,
fyrr eða síðar.
Tengdamóðir mín var mikilhæf og
glæsileg kona og yfir henni var reisn
allt fram á síðustu dægur lífs hennar.
Það sópaði að henni hvar sem hún
fór, dugnaðurinn og úthaldið sér-
stakt. Höfðum við á orði, sem næst
henni stóðum, að henni væri tamt að
segja: „Ég skal, ég get“ af minnsta
tilefni. Og hún „gat“ svo sannarlega.
Allt lék í höndum hennar, frá því að
vinna hina fíngerðustu handavinnu
og allt til þess að mála húsið að innan
eða ljúka múrverki.
Um tvítugsaldurinn missti hún
móður sína Guðríði og gekk hún þá
yngri systkinum sínum þremur í
móður stað, þar sem Þorsteinn faðir
þeirra var sjómaður og því langdvöl-
um fjarri heimilinu. Þykist ég þess
fullviss að fráfall móður hennar hafi
verið henni erfitt, ekki eldri kona en
hún var þá. En kannski hafa þeir erf-
iðleikar líka stælt hana. Eitt er þó
víst að aldrei lét hún í það skína að
hún hefði á einhverju skeiði ævinnar
átt erfitt, enda var henni aldrei tamt
að ræða tilfinningar sínar og fáir
áttu trúnað hennar. Það var ekki
hennar stíll.
Hún var lánsöm í einkalífi sínu að
mörgu leyti, þau Eggert voru sam-
rýnd hjón og samhuga og börnin
þeirra voru þeim til blessunar og
ánægju. Skugga bar þó á þegar
Kristinn sonur þeirra féll frá rúm-
lega fimmtugur fyrir um 10 árum.
Eggert hafði hún þá misst tæpum
þremur vikum fyrr. Þeir dagar voru
henni þungbærir, þó að hún bæri það
ekki utan á sér, en nokkuð held ég að
lífsgleðin hafi orðið henni torsóttari
eftir þetta.
Sigurlaug hafði mikinn metnað
fyrir hönd barnabarna sinna og
fylgdist náið með skólagöngu þeirra
og starfi. Brýndi hún fyrir þeim að-
haldssemi í fjármálum svo að þeim
þótti á stundum nóg um. Hafa þær
brýningar örugglega orðið þeim
drjúgt veganesti.
Fagurkeri var hún og hafði hún
sérstakt yndi af fallegum hlutum,
hvort sem það voru listaverk eða vel
unnið handverk. Eitt sinn sagði hún
mér að hún hefði séð fallega vegg-
klukku á ferð þeirra hjóna á Írlandi.
Ekki varð úr því að þau keyptu grip-
inn en hún átti eftir að sjá eftir því í
mörg ár, svo sat fegurð klukkunnar í
minni hennar. Heimili þeirra hjóna
bar líka vitni um einstakan smekk og
fagra list.
Að síðustu langar mig að færa
fram hjartans þakkir til starfsfólks
Landspítalans, hvar sem það er að
starfi. Skal þar fyrstan nefna Sigurð
Björnsson lækni, sem annaðist
tengdamóður mína af fágætri hlýju
og nærgætni í hartnær þrjátíu ár.
Svo skal nefna annað starfsfólk
krabbameinsdeildar spítalans að
ógleymdum starfsmönnum líknar-
deildanna í Kópavogi og á Landa-
koti. Aðhlynning þeirra allra og
umönnun er aðdáunarverð og þakk-
arverð í alla staði.
Hér við skiljumst
og hittast munum
á feginsdegi fira;
drottinn minn
gefi dauðum ró,
hinum líkn, er lifa.
(Úr Sólarljóðum.)
Benedikt Sigurðsson.
Elskuleg amma mín er látin eftir
harða rimmu við illskeytta sjúkdóm-
inn. Ég trúði því fram á síðustu
stundu að hún hefði betur einu sinni
enn – þrjú núll fyrir ömmu – ömmu
minni sem var ósigrandi. Það hefði
ekki komið mér á óvart. Amma mín
var nefnilega svo mikið hörkutól. Ég
sat hjá henni síðustu klukkustund-
ina, þegar ljóst var í hvað stefndi, en
trúði því samt að hugur hennar og
hjarta myndu aldrei hætta. En hún
var orðin þreytt.
Amma Lillý storkaði hefðbundn-
um gildum á einstakan máta og í
huga mér er hún sveipuð ævintýra-
ljóma. Enginn annar átti ömmu sem
hafði haldið kyrkislöngu sem gælu-
dýr. Enginn annar átti ömmu sem
hafði svifið um í fallhlíf. Enginn ann-
ar átti ömmu sem kunni að lesa
myndmálið í teppunum frá Persíu.
Hún var hugrökk og ákveðin, af-
skaplega fylgin sér og enginn stóð
henni framar hvað dugnað og vinnu-
semi viðkom. Ég man eftir henni á
sífelldum þönum, hvernig small í
hælunum á skínandi fallegum skón-
um hvar sem hún fór. Og ef það voru
ekki skínandi hælaskór voru það
vöðlur úti í miðri laxveiðiá. Hún hafði
óbilandi áhuga á að skilja hvernig
allt virkaði – allt frá vélum að flókn-
um mannslíkamanum og lagði sig
alla fram um að svala forvitninni.
Ekkert var henni óviðkomandi og
hafði hún skoðun á flestum hlutum.
Hún var sanngjörn og víðsýn, með
sterka réttlætiskennd, sennilega
hálfri öld á undan sinni samtíð hvað
varðar lífsskoðanir og viðmót.
Amma mín var leiftrandi greind,
vel lesin, ákaflega smekkvís og alltaf
stórglæsileg – en þó á einfaldan
máta, því allt tildur og yfirborðs-
mennska angraði hana. Hún hafði
mikinn áhuga á listum og var mikill
fagurkeri og sennilega var það rétt
eins og með mekaníkina, hún vildi
skilja fegurðina. Hún og afi áttu ein-
stakt listaverkasafn og voru það for-
réttindi að alast upp innan um slíka
muni og fræðast um leið um uppruna
þeirra og hvað það var sem gerði þá
einstaka. Hún var ekki mikið að
kyssa og kjassa okkur barnabörnin
en við fundum ætíð að hún bar í
brjósti endalausa umhyggju fyrir
okkur og áhugi hennar á velferð okk-
ar dvínaði aldrei. Allt fram á síðustu
dagana vissi hún hvar við vorum öll
niðurkomin og hún fylgdist af ná-
kvæmni með daglegu lífi okkar og
störfum. Minni hennar var ótrúlegt
þar til yfir lauk og hæfileiki hennar
til að halda yfirsýn var einstakur.
Amma mín var aldrei hefðbundin eða
venjuleg. Hún bar ávallt af í glæsi-
leik og greind. En hún var líka hóg-
vær og lítillát og því ekki rétt að
halda áfram að telja upp alla hennar
óteljandi kosti. Ég mun hins vegar
ekki gleyma þeim. Hjarta mitt er
fullt af auðmýkt og þakklæti þegar
ég fylgi ömmu minni síðustu skrefin.
Sigurlaug Þorsteinsdóttir.
Nú er amma á Tómó látin og skil-
ur eftir sig stórt skarð í fjölskyld-
unni. Amma var litrík persóna sem
hafði áhrif á okkur öll, hvert á sinn
hátt. Í mínum huga var amma með
eindæmum viljasterk og ákveðin
kona. Hún dreif áfram verkefnin af
einstökum dugnaði og ekkert var
henni ofviða. Hún talaði aldrei um
kvenréttindi því hún tók því sem
gefnu að konur gætu allt, að
minnsta kosti hún.
Amma var glæsileg kona með
gott auga fyrir stíl. Hún bar sig svo
fallega, teinrétt með höfuðið hátt og
helst á háum pinnahælum. Hún var
mikill fagurkeri á handverk og safn-
aði að sér, í gegnum árin, fallegum
hlutum sem hún hafði mikla ánægju
af og prýddu heimili þeirra afa. Sjálf
var hún snillingur í höndunum. Hún
prjónaði og saumaði allan fatnað á
börnin sín og var mikið í mun að
hann bæri vott um gott handbragð.
Hér á árum áður gat hún galdrað
fram glæsilegustu samkvæmiskjóla
á mömmu með engum fyrirvara.
Hún málaði á postulín, flísalagði,
veggfóðraði og hafði bara nokkuð
gaman af að fá borvélina hans pabba
lánaða. Hún vissi allt um handhnýtt-
ar persneskar mottur og mynstur á
bollastellum frá Konunglega
Danska svo dæmi séu tekin en
amma hafði mikinn smekk fyrir
Dönum. Hún sletti dönsku, las
dönsku blöðin og hafði yndi af að
vera í Danmörku enda átti hún móð-
ursystur búsetta þar sem hún fór
ófáar ferðirnar til.
Amma á Tómó var góð amma.
Hún var ekki amma sem knúsaði
mann eða kjassaði heldur fékk mað-
ur að gera ýmislegt hjá henni og
hvergi annars staðar. Við fengum að
krulla okkur með krullujárninu og
spóka okkur á pinnahælunum. Við
máttum alltaf moka í hveitiskúff-
unni og fara út að leika eftir matinn.
Hún kenndi mér að prjóna og hekla
og skrifa A í skriftarbókina með
reglustiku. Það varð fallegra þann-
ig. Hún fylgdist með öllu sem við
krakkarnir tókum okkur fyrir hend-
ur og mér er það ómögulegt að
skilja hvernig hún, á efri árum, gat
haldið utan um þetta allt saman.
Hún var ekkert að mæra okkur en
af áhuganum skildum við að ömmu
þótti mjög vænt um okkur og var
mikið í mun að okkur gengi vel og
liði vel. Hún heimsótti mig einu
sinni eftir að ég flutti með fjölskyld-
una til Svíþjóðar. Við spókuðum
okkur saman á Strauinu í Köben og
nutum okkar vel. Við áttum annan
endurfund á sama stað síðastliðið
sumar og ég er svo þakklát fyrir að
af því varð. Við systurnar hittum
hana með yngstu börnin okkar og
áttum við þar saman notalegan eft-
irmiðdag. Við enduðum með að
drekka kaffi á D́Angleterre. Innst
inni vissi ég að þetta væri síðasta
ferðin hennar ömmu til Köben.
Hún amma var skarpgreind kona
sem vildi skilja allt í botn. Það á
bæði við um innviði raftækja eða
sjúkdómsgang. Ég sagði það stund-
um við hana að hún hefði átt að
verða skurðlæknir. Hún hefði haft
svo gaman af að finna út úr grein-
ingunni og ekki síður af handverk-
inu. Hún er mér fyrirmynd á marg-
an hátt. Þennan dugnað sem
einkenndi ömmu get ég vonandi
haft að leiðarljósi. Ég á eftir að
sakna hennar mikið en minningarn-
ar eru svo ljóslifandi að ég veit að
þær hjálpa mér á leið. Takk, elsku
amma. Þín
Sigurlaug Ben.
Ferðalag okkar hér á jörð er
mikilvægt og öll höfum við okkar
hlutverk. Verkefni okkar eru mörg
og æði misjöfn, krefjandi sem
skapandi. Það er mikilvægt að við
leitumst við að skapa og gera hluti
sem skilja eftir sig uppbyggilega
þætti, nærveru sem gleður og leið-
beiningu og leiðarljós til handa
þeim sem eftir koma til að gæða líf-
ið góðum gildum. Vegur lífsins er
vandrataður en öll viljum við leit-
ast við að gefa af okkur það góða.
Amma okkar Sigurlaug Þor-
steinsdóttir hefur fært sig á nýjan
stað þar sem friður og hvíld er.
Ferðalag hennar hér með okkur
hefur tekið enda eftir hetjulega
baráttu við illvígan sjúkdóm sem
sótt hefur á hana í langan tíma.
Mikill leiðtogi hefur skilið við.
Minningar okkar systkina um
hana eru ótalmargar og oft ævin-
týri líkastar. Hún var leiðtogi sinn-
ar fjölskyldu, var alltaf að fylgjast
með sínu fólki og var mikið umhug-
að um sína afkomendur. Amma og
afi héldu sitt heimili á Tómasar-
haga 13 síðustu árin, en afi lést fyr-
ir rúmum tíu árum. Þau voru bæði
fagurkerar og bar heimili þeirra
þess merki.
Kraftur hennar var einstakur,
áræði og dugnaður fylgdu í öllu því
sem hún tók sér fyrir hendur.
Hvort sem var í leik eða starfi,
lagði hún sig fram um að skila því
besta sem hún gat. Hún setti sig
afburðavel inn í þau hlutverk sem
hún þurfti að takast á við svo aðrir
tóku eftir. Ákveðin og rökföst
tókst hún á við málefni líðandi
stundar enda ávallt búin að kynna
sér mörg viðfangsefnin, enda með
eindæmum fróðleiksfús.
Ekki var lífsins vegur fyrir hana
alltaf sá auðveldi enda erfitt að
fást við fráfall afa og einnig föður
okkar með stuttu millibili. Auk
þess missti hún móður sína ung.
Endalaus styrkur hennar færði
hana yfir þessa erfiðleika sem
aðra.
Við kveðjum einstaka ömmu
okkar nú og erum ævinlega þakk-
lát fyrir þann tíma sem við áttum
með henni. Hún færði okkur sem
og öllum sem hún þekkti leiðarljós
góðra gilda. Þekking hennar og
viska, kraftur og áræði mun lifa
með okkur um ókomna tíð.
Elsku amma, hvíl þú í friði.
Eggert, Valdimar og Hjördís.
Nokkur orð
frá skólasystkinum.
Þá er Lillý okkar búin að fá
hvíldina – henni var ekki fisjað
saman, henni Lillý. Hún hefði átt
að verða verkfræðingur gerandi
við hin og þessi tæki á sínu heimili
og víðar.
Undirrituð og Lillý unnu á sama
vinnustað í nokkur ár svo það fór
ekkert á milli mála að dugleg var
hún og hún var ekki að kveinka sér
yfir sínum veikindum og lét sig
hafa það að fara með okkur vinkon-
unum í ferðalög bæði innanlands
og utan – Hún vildi nota tímann á
meðan hún sæi aðeins – en hún var
orðin lögblind.
Við hittumst fyrst í Verslunar-
skóla Íslands árið 1936 og útskrif-
uðumst 1940. Þetta var sérstak-
lega samheldinn hópur. Við
nokkrar stúlkur stofnuðum
saumaklúbb áður en við fórum úr
skólanum – en nú síðustu árin höf-
um við hist einu sinni í mánuði yfir
vetrartímann í kaffi á Grand Hótel
– en það er orðið mjög fámennt hjá
okkur. Lillý kom síðastliðið haust í
kaffið með okkur og sýndi okkur
það sem hún hafði prjónað í Þorra-
seli þar sem hún var tvisvar í viku
þegar hún hafði heilsu til og það
var sama sagan – allt svo vel gert
sem hún tók sér fyrir hendur.
Við eigum eftir að sakna Lillýj-
ar. Við sendum fjölskyldunum
hennar innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd okkar
skólasystkinanna,
Björg Jónsdóttir.
Nú eru liðin allmörg ár síðan við
áttum samleið með Sigurlaugu
Þorsteinsdóttur, Lillý um nokk-
urra ára skeið, sem starfsmenn
lögfræðiskrifstofu í Reykjavík.
Sigurlaug
Þorsteinsdóttir
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
KRISTÍN ÞORVALDSDÓTTIR
fyrrverandi kaupmaður,
sem andaðist laugardaginn 14. febrúar, verður
jarðsungin frá Fossvogskirkju föstudaginn
20. febrúar kl. 13.00.
Ásgerður Geirarðsdóttir, Sverrir Sveinsson,
Valdís Gróa Geirarðsdóttir, Þorgeir Lúðvíksson,
Svanhildur Geirarðsdóttir, Hjörtur Guðbjartsson,
Geirarður Geirarðsson, Sigrún Fjeldsted,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
ELÍN MÖLLER,
Vallarási 5,
Reykjavík,
sem lést laugardaginn 14. febrúar, verður jarðsungin
frá Neskirkju þriðjudaginn 24. febrúar kl. 13.00.
Jón G. Baldvinsson,
Hildur Magnea Jónsdóttir, Bernd Ogrodnik,
Baldvin Jónsson, María Pétursdóttir,
Þóra Jónsdóttir, Eggert Þór Jónsson,
Brynhildur Jónsdóttir
og barnabörn.