Embla - 01.01.1946, Blaðsíða 104

lítið dæmi af mörgum örðugleikum, sem hún mátti ganga í gegn-
um í lífinu. Þetta sýnir glöggt, liversu þrekmiklar og æðrulausar
íslenzkar konur hafa áður verið, því að áreiðanlega er hún ekki
sú eina, sem staðið hefur í slíkum örðugleikum um ævina.
GUNNA GAMLA
Eitt sinn var lván ung og jögur
nins og hinar meyjarnar.
Söng þá hátt og samdi bögur
um sjóinn, vötn og eyjarnar.
Lipur bœði og létt í spori,
löngum sté hún fagran dans.
Eins og rósin ung á vori,
af hún bar í meyjafans.
Sveinar henni allir unnu,
en liún vildi ei sinna þeim.
Þeir báðu oft um blíðu Gunnu
og buðu að fylgja meynni heim.
Svona liðu áfram árin,
engan vild’ hún þýðast svein,
en seinna komu sorgartárin,
og sifellt lifir Gunna ein.
Nú henni sveinar engir unna,
oft er hún i huga klökk.
Auminginn hún gamla Gunna
gengur bœði hölt og skökk.
GuÖrún Guðlaugsdóttir
102
EMBLA