Morgunblaðið - 05.06.2009, Blaðsíða 31

Minningar 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. JÚNÍ 2009
✝ Sigurfinnur Jóns-son, fæddur
Thomsen, fæddist í
Keflavík 22. febrúar
1961. Hann lést á
Grindarvíkurvegi 27.
maí síðastliðinn.
Hann var sonur Svan-
hildar Daníellu Daní-
elsdóttur (Thomsen),
frá Kollafirði í Fær-
eyjum, f. 29. maí
1941, d. 22. sept-
ember 2007 og Jóns
Ólafssonar bónda á
Kraunastöðum í Að-
aldal, f. þar 13. nóvember 1926.
Systkini Sigurfinns eru Bergljót, f.
1963, búsett á Húsavík, Ída, f. 1967,
búsett í Grímsey, Ólafur, f. 1968,
búsettur á Akureyri, Daníel, f.
1971, búsettur á Húsavík og Heið-
ar, f. 1976, búsettur í Reykjavík.
Eiginkona Sigurfinns er Álfheið-
ur Hörn Guðmundsdóttir frá Hösk-
uldsstöðum í Skagafirði, f. 6. júní
1965. Foreldrar henn-
ar voru Sólveig Fel-
ixdóttir, f. 7. mars
1938, d. 14. október
2003 og Guðmundur
Gunnarsson, f. 11.
september 1928, d.
18. janúar 1995. Álf-
heiður er fimmta
barn þeirra, hin eru
Jón Ingi, Jóhanna
Sigríður, Efemía
Mjöll, Stefán Viðar,
Védís Hlín, Hildur
Dögg og Berglind
Gefn. Börn Sigurfinns
og Álfheiðar eru Svanhildur Ósk, f.
7. júlí 1988, Kristín Harpa, f. 1.
mars 1991, unnusti Steindór Bjarni
Ágústsson, f. 28. júlí 1988, og yngst-
ur er Guðmundur Ásgeir, f. 6. júní
2001.
Sigurfinnur verður jarðsunginn
frá Grindavíkurkirkju í dag, 5. júní,
og hefst athöfnin klukkan 13.
Meira: mbl.is/minningar
Það er óheyrilega sárt og óréttlátt
að setjast niður núna og skrifa minn-
ingarorð um þig, Finnur minn, hugur
minn hefur farið í marga hringi síðustu
daga í leit að svörum en ég hef ekki
ennþá fundið neitt sem getur réttlætt
þetta snögga fráfall þitt. Hver er til-
gangurinn með því að þú ert rifinn
svona snögglega frá okkur? Hvers
vegna er það lagt á börnin okkar að
missa þig, þeirra missir er mikill.
Þú varst kletturinn í lífi mínu, róleg-
ur, dulur, heimakær staðfastur og
traustur. Þú varst hægri höndin mín,
en því miður sagði ég þér ekki nógu oft
hversu ómetanlegur þú varst mér og
hversu óendalega mikið mér þótti
vænt um þig og var stolt af að eiga þig
fyrir maka. Þegar ég lít til baka og
skoða árin 26 sem við áttum saman
kemur upp í hugann þakklæti og enda-
lausar ljúfar minningar og ástúð. Þó
lífið sé ekki alltaf dans á rósum á mað-
ur víst að lifa til að læra og læra til að
lifa.
Ég trúi því að þú haldir yfir okkur
verndarhendi og ég er viss um að þú
hefur verndað okkur og umvafið síð-
ustu daga, ég mun svo reyna mitt
besta að styðja við bakið á börnunum
okkar.
Takk fyrir allt, ástin mín, ég trúi því
að guð geymi þig, ástin mín.
Þín,
Álfheiður.
Traustur, rólegur, áreiðanlegur eru
orðin sem koma fyrst upp í huga mér
þegar ég hugsa um hann föður minn.
Þessi yndislegi maður er nú horfinn
okkur frá og skilur okkur eftir full af
söknuði. Það er erfitt að trúa því að
hann sé farinn og komi aldrei aftur,
enginn pabbi til að vekja mann á
morgnana eða til að skella sér í útilegu
með og spila og spjalla langt fram á
nótt. Það er hægt að minnast margs,
og er það mér alltaf fast í minni þegar
ég var lítil skotta og faldi mig bakvið
hurðar um það leyti sem von var á hon-
um til að bregða honum. Einhvern
veginn grunar mig nú samt að hann
hafi vitað af mér þarna og tekið þátt í
leiknum bara til að gleðja litlu heima-
sætuna sína, en það var það sem hann
kallaði mig, eins mikið og það fór í
taugarnar á mér sem barn. Mikill
íþróttaáhugamaður var hér á ferð og
reyndi hann fljótt að koma upp á mig
að halda með Man. Utd., ég hélt nú
ekki og ákvað að taka upp á því að
halda með óvinaliðinu, bara til að hafa
smá spennu í leikjunum, en mikið var
horft á fótboltann inni í stofu og fagnað
við hvert mark eins og hann sæti í
fremstu röð á vellinum. Reynt var að
kenna okkur systrunum golf en það
gekk misvel og gafst ég fljótt upp,
þetta var alltof rólegt og ekki mín
íþrótt, þó að það hefði nú verið gaman
að fá fleiri tíma með pabba uppá velli,
þar sem að honum þótti ekki leiðinlegt
að eyða heilu dögunum upp á golfvelli.
En íþróttir voru ekki það eina sem
hann hafði unun af, því hann tók sig
mjög vel út í eldhúsinu, en þar voru
réttirnir töfraðir upp úr kollinum á
honum. Barngóður var hann og jafnvel
óþekkustu börn breyttust í engla í
fanginu á honum. Hræðilegt er að
hugsa til þess að þessi ljúfi maður muni
aldrei fá það tækifæri að verða afi, en
hann hefði staðið sig vel í því hlutverki.
Eins og hann var góður með Guðmund
Ásgeir, litla bróður, voru þeir mestu
mátar og gátu brallað ótrúlegustu hluti
saman. Þó að pabbi minn hafi verið ró-
legur og sagði kannski ekki margt, þá
kaus hann frekar að segja fátt og segja
þá eitthvað af viti. Skildi aldrei þessa
þörf fyrir að allir þyrftu að vita allt um
alla og benti mér á að það kæmi okkur
ekki við, það sem skipti máli væri
manns eigin fjölskylda. Það verður erf-
itt fyrir okkur að lifa lífi þar sem að
þessi trausti klettur er ekki lengur til
staðar, maðurinn sem við gátum alltaf
treyst á er horfinn frá okkur og hefur
skilið mig, mömmu, Kristínu og Guð-
mund eftir til að sjá um hvert annað.
Við eigum ekki létt verk fyrir höndum
og þurfum nú að lifa eftir þeim gildum
sem faðir minn kenndi mér, það að fjöl-
skyldan skiptir mestu máli.
Að lokum vil ég þakka þeim sem hafa
sýnt okkur stuðning og samúð á þess-
um erfiðu tímum.
Ég mun ávallt sakna þín og minnast
þín, pabbi minn og við óskum þess öll að
þú værir hér enn.
Saknaðarkveðjur,
Svanhildur Ósk Sigurfinnsdóttir.
Pabbi var frekar yfirvegaður maður
og fámæltur, en kom því oftast frá sér
sem hann vildi segja. Hann hafði gam-
an af íþróttum, sérstaklega fótbolta,
golfi og stundum boxi. Hann kenndi
mér að meta gott lið Man. Utd., og
uppáhalds leikmaðurinn okkar var
Giggs. Hann fór stundum með okkur út
í fótbolta og kenndi okkur nokkur trikk
eða út á púttvöll. Í fyrrasumar fórum
við saman út á golfvöll og var mark-
miðið að koma mér inn í íþróttina en
það bar engan sértakan árangur. Pabbi
sá alltaf um að við systkinin svæfum
ekki yfir okkur, og skreið hann alltaf
uppí til Guðmundar og spjallaði aðeins
við hann fyrir morgunmatinn. Það var
alltaf jafn gaman að koma heim og
músíkin var í botni, pabbi hafði gaman
af rokki og var Pink Floyd í miklu
uppáhaldi. Pabbi sá um matinn, kvöld-
mat, jóla- og páskamat og var hann
mjög góður kokkur, og á hverjum degi
beið hann eftir uppáhalds spurning-
unni sinni; „hvað er í matinn“.
Þó hann hafi ekki verið mikill úti-
legukall þá kom hann alltaf með á fót-
boltamót og skemmtum við okkur
rosalega vel, sértaklega í ferðunum á
Siglufjörð. Það er leiðinlegt að vita að
hann geti ekki kennt Guðmundi allt
sem hann hefur kennt mér, en þeir
voru góðir vinir og mjög líkir feðgar.
Pabbi kom oft með fiska heim því Guð-
mundur hafði svo gaman af þeim.
Hann kenndi honum að veiða og spila
skák og spiluðu þeir mikið saman. Ég
á eftir að sakna hans rosalega mikið og
erfitt að missa svona stóran part að
sjálfum manni. Ég á eftir að sakna alls
þess sem hann hefur gert fyrir mig og
okkur öll, og það er erfitt að sjá hverju
Guðmundur er að missa af.
Þín,
Kristín Harpa.
Elsku Finnur, þú kvaddir okkur allt
of snemma, ég sit hér og hugsa um
þegar þú komst í afmælið mitt út í
Grímsey, þú skemmtir þér svo vel, það
var svo gaman, spilað og spjallað langt
fram á nótt. Þú fórst ungur til Grinda-
víkur að vinna og líkaðir þar vel. Það
var alltaf gott að koma til ykkar. Þegar
ég hugsa um þig kemur ákveðin hljóm-
sveit upp í hugann og ég sé þig fyrir
mér í gamla herberginu þínu í sveitinni
okkar með allt í botni. Það er bara
rúmt ár síðan við misstum mömmu og
svo hverfur þú á einu augnabliki. Ég
veit að mamma hefur tekið á móti þér
og heldur utan um þig.
Elsku Finnur minn, þín verður sárt
saknað. Minning þín lifir í hjarta okk-
ar.
Kæra Álfheiður, Svanhildur Ósk,
Kristín Harpa og Guðmundur Ásgeir.
Innilegar samúðarkveðjur. Við biðjum
góðan guð að styrkja ykkur í þessari
miklu sorg.
Ástarkveðjur,
þín systir,
Ída, Jóhannes, Adam Helgi
og Henning.
Elsku Finnur bróðir, ég trúi því
ekki að þú sért dáinn, en Guð hlýtur að
hafa ætlað þér eitthvað stærra og
meira hlutverk. Minningarnar
streyma fram í huga mér en þær ætla
ég að varðveita vel í hjarta mínu.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu
að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku Álfheiður, Svanhildur Ósk,
Kristín Harpa og Guðmundur Ásgeir,
Guð leiði ykkur og styrki á þessum
erfiðu tímum.
Hinsta kveðja.
Ólafur, Anna og börn.
Sigurfinnur Jónsson
Því aldrei mátti taka fram úr þér,
þar sem þú ósjálfrátt fórst í kapp við
hina bílana þrátt fyrir háan aldur og
hana ömmu sem bað þig um að
hægja á þér. Og lýsir þetta hversu
mikill keppnis- og baráttumaður þú
varst. Þú barðist allt þitt líf fyrir það
sem skipti þig máli, alveg til enda.
Þegar þú labbaðir í hús þegar þér
var boðið í mat eða boð þá fylltist
allt af fjöri og gleði, og gleymdi
maður um stund þeim erfiðleikum
sem maður var að ganga í gegnum.
Þú varst alltaf himinlifandi, þrátt
fyrir að hitta fólkið í fyrsta skiptið
þá léstu eins og þið hefðuð alist upp
saman. Þú hafðir góð áhrif á alla
sem í kringum þig voru og allir fóru
með skemmtilegar minningar og
sögur frá boði sem þú sóttir.
En nú þurfum við að kveðja þig,
elsku afi, við minnumst þín stöðugt
og alls sem þú hefur kennt okkur.
Þér verður aldrei gleymt og þú lifir
alltaf í hjörtum okkar sem ríkasti
maður sunnan straums.
Baráttan var löng og ströng
fyrir þennan góða mann,
nú situr þú við hlið ömmu
og þið brosið til okkar hinna.
Við sendum ykkur milljón kossa
til himna.
Almar Elí og Sveinn Valtýr.
Elsku afi. Þegar ég fæddist var
haft á orði á sjúkrahúsinu að það
færi ekki á milli mála hverra manna
ég væri. Að Færseth væri nafnið,
svo mikill var hávaðinn í mér. Það
sama má svo sannarlega segja um
þig, afi. Þín einstaka rödd glumdi
um allt þegar þú varst nálægur. Þú
söngst um Bellu símamey og að
stinga okkur ofan í kolabing, söngur
þinn ómar svo ljúft í eyrum mér. Ég
minnist þeirra stunda sem við brut-
um heilann við gáturnar sem þú
fórst með um skipið með mannabein
í maganum og vængjalausa snjó-
kornið.
Þinn yndislegi húmor gladdi
margan manninn og var lúmska
kaldhæðnin aldrei langt undan.
Glottið þitt einkenndi þig og þú not-
færðir þér það á svo marga vegu.
Stríðnisglottið kom oft við sögu þeg-
ar kom að okkur barnabörnunum.
Þú naust þess að stríða okkur og
okkur fannst það ekki leiðinlegt
heldur. Griðarstaður þinn og ömmu
var á Gili í Fljótunum og varð hann
fljótt griðarstaður okkar allra. Þú
ljómaðir allur þegar þangað var
haldið og ég veit ekki hvort þú eða
börnin voru spenntari að sjá þakið á
Gili. Leiðin norður var aldrei leið-
inleg þar sem við höfðum alltaf nóg
að gera við að telja upp firði, dali og
Vatnsdalshóla á leiðinni og ekki má
gleyma bæjunum sem taldir voru
upp á seinasta spölinum.
Þið amma eruð hetjurnar mínar,
þið hafið yfirstigið svo margt á ykk-
ar lífsleið og nutuð lífsins til fulls.
Ég dáist að afrekum þínum. Lífsvilj-
inn og lífsþrótturinn var með þér
fram á hinstu stund. Þrátt fyrir að
líkami þinn hafi verið að bregðast
þér síðustu ár þá hélstu áfram með
glettni, stolt og ákveðni ávallt við
hendina. Stoltið þitt var rosalega
mikið, afi minn, við getum orðað það
þannig að þú hafir verið mjög ákveð-
inn maður.
Ég elska þig og þú munt ávallt lifa
í hjarta mínu. Ég vil þakka þér fyrir
að vera nákvæmlega eins og þú
varst og að hafa verið afi minn. Ég
vildi óska þess að samverustundirn-
ar okkar gætu verið fleiri en ég
þakka svo innilega fyrir þær sem við
fengum saman. Þín verður sárt
saknað og ég gleymi þér aldrei. Ég
hef þig að geyma í hjarta mínu, þér
aldrei mun gleyma úr lífi mínu. Er
tárin enn streyma niður vanga
minn, ég held áfram að dreyma ég
sjái þig á ný.
Þín
Angela Rós.
Andreas Færseth hefur kvatt
þennan heim. Með honum er farinn
stórbrotinn karakter sem gleymist
ekki þeim sem þekktu. Ef við ættum
að lýsa honum í nokkrum orðum
koma þessi upp í hugann: Rausn-
arlegur, skemmtilegur, hnyttinn,
barngóður, ljúfur og þægilegur á
alla vegu.
Við kynntumst Andreasi þegar
bróðir og mágur okkar, Einar,
ákvað að Björg, dóttir Andrésar,
yrði konan hans eða fyrir um 25 ár-
um. Á milli þeirra Andreasar og
Einars mynduðust góð tengsl og ná-
in vinátta og reyndist hann og kona
hans, Sigrún, 18 ára unglingspilti
betur en ekki neinn. En það var ekki
bara Einar sem naut gestrisni og
góðmennsku þeirra hjóna, heldur
var okkur, fjölskyldu Einars, einnig
tekið af miklum hlýhug og eru þær
ófáar veislurnar og matarboðin sem
við nutum á Háaleitinu og síðar í
Vatnsholti.
Andreas var mikill húmoristi og
ekki síður stríðinn. Margt af því sem
hann sagði svo oft höfum við tekið
upp eftir honum, t.d. setningu sem
hann lét Alla oft heyra við matar-
borðið: „Það er óþarfi að klára þó
nóg sé til,“ en rausnarlegra fólk var
vandfundið. Strákunum okkar
fannst heldur ekki leiðinlegt ef
Andreas var á staðnum, enda ein-
staklega barngóður og skemmtileg-
ur. Og það var stutt í stríðnina og
munum við sérstaklega eftir því
þegar Bjarki sonur okkar varð fyrir
því óláni að brjóta bíllykilinn í
skránni á bílnum sumar eitt á Gili og
frekar langt í aukalykil. Andreas
kallaði hann Lykla-Pétur upp úr því
og ekkert annað.
Það var aðdáunarvert að fylgjast
með því hvernig Björg annaðist
pabba sinn undanfarin ár. Hún var
stoð hans og stytta og það ríkti mik-
ill kærleikur á milli þeirra. Denni,
Andrea og Ísabella og barnabörnin
öll voru augasteinarnir hans afa og
er missir þeirra mikill. Fyrir stuttu
borðuðum við með fjölskyldunni á
Gónhóli ásamt Andreasi og þá hafði
Arnór Sveinn, elsti sonurinn, orð á
því að Andreas væri einn af fáum
„alvöru köllunum“ sem væru eftirlif-
andi. Nú er einum alvörukallinum
færra. Blessuð sé minning hans.
Elísabet og Aðalsteinn.
Það var líkt Andreasi frænda að
berjast fram á síðustu stund og allt-
af jafn hress og glaður þegar við
hittumst.
Það var harður heimur sem hann
ólst upp í á Siglufirði, þar sem allir
urðu að vinna frá unga aldri. Andr-
eas var af hörkuduglegu fólki kom-
inn og var skírður í höfuðið á afa sín-
um Andreasi Christian Sæby.
Ég minnist hans ekki öðruvísi en
káts og létts í lund er hann kom við
hjá mömmu í kaffisopa þegar hann
átti leið framhjá, mamma hélt mikið
upp á Andreas litla bróður sinn enda
aðeins tvö ár á milli þeirra.
Mér fannst hann alltaf vera mikill
og stór kall sem barn og þó að hlut-
föllin hafi breyst eftir að ég óx úr
grasi varð hann ekki minni maður
við það.
Ég minnist þess hve vel þau
Andreas og Sigrún tóku á móti okk-
ur, þegar við vorum á ferðinni og
kíktum í sumarbústaðinn á Gilslaug
með börnin. Þá var hann fljótur að
snúa athyglinni að börnunum og
gantast við þau og stríða þeim pínu-
lítið svona í gamni og á móti kölluðu
þau hann Andreas önd og þá hló
hann ógurlega og fannst það bara
fyndið. Eins áttu þau hjónin það til
að koma við á leiðinni heim að norð-
an hjá okkur, þegar við bjuggum í
Skilmannahreppi.
Nú er komið að kveðjustund og ég
veit að mamma og hin systkinin sem
þegar eru farin hafa tekið á móti
honum fagnandi: Sæll bróðir og vel-
kominn heim.
Guðlaugur J. Gunnlaugsson.
Elsku afi. Nú ertu farinn.
Ég mun sakna þess hvað þú
hlóst og söngst mikið, en þú
verður alltaf hjá mér. Það
var alltaf gaman að vera með
þér á Gili.
Ég mun sakna þín rosa-
lega mikið. Ég á margar góð-
ar minningar um þig og ég
gleymi þeim aldrei.
Þín
Viktoría Ösp.
HINSTA KVEÐJA
Elsku mamma. Nú
er allt svo einmanalegt
og skrítið. Þú ekki hjá
mér – ekki hægt að tala
við þig um hlutina. Tala
við þig um erfiðleikana
eins og þeir blöstu við mér. Þú hafðir
alltaf ráð – alltaf svo jákvæð og góð.
Það er svo skrítið að geta ekki
knúsað þig – það síðasta sem þú baðst
mig um á sjúkrahúsinu var að knúsa
þig og kyssa þig á kinnina – ekki einu
sinni heldur oft. Þú sagðist elska mig
svo mikið og ég elskaði þig líka svo
Guðfinna Óskarsdóttir
✝ Guðfinna Ósk-arsdóttir fæddist
á Siglufirði 18. des-
ember 1946. Hún lést
20. maí síðastliðinn
og var jarðsungin frá
Hvítasunnukirkjunni
í Vestmannaeyjum
30. maí.
mikið. Þetta var það
síðasta sem fór okkur á
milli áður en þú kvadd-
ir og fórst til Guðs. Það
er svo gott að hafa
þessa ljúfu minningu
um þig, elsku mamma
mín.
Svo varstu deyfð til
að linar þjáningarnar –
æ, það var svo sárt.
Nú sitjum við hér
eftir og eigum allar
góðu minningarnar um
þig – alltaf svo glöð og
hress. Hvattir okkur til
að vera góð börn, gera alltaf okkar
besta og þá myndi okkur farnast vel.
Það ætla ég að reyna.
Elsku mamma mín, ég mun alltaf
sakna þín – en góðu minningarnar um
þig á ég eftir.
Þinn elskandi sonur,
Sævar Þór Magnússon.