Nýtt kvennablað - 01.10.1942, Síða 15

NÝTT XVENNABLAÐ
11
Berta: Frúin sagöi mér aS gera það. Hún sagði aS
sér geðjaðist ekki að hlíf'Saráklæði á stólunum.
Frk. Tesman: Ætla þau þá aS vera í þessari stofu
— svona daglega?
Berta: Já, þaS skildist mér á frúnni aS minnsta
kosti; doktorinn sjálfur, hann sagSi ekkert um þaS.
(Jörgen Tesman kemur trallandi frá hægri inn í
bakherbergiS og heldur á tómri, opinni handtösku.
Hann er meSalmaður á hæS, hefir unglegt útlit 33
ára manns, nokkuS feitur, meS sviphreint, kringlu-
leitt og glaSlegt andlit, Ijós á hár og skegg. í hvers-
dagsfötum, frekar hirSuleysislegur, meS glerauSú.)
Frk. Tesman: GóSan daginn, góSan daginn.
Jörgen!
Tesman (í dyrunum) : Júlla frænka! Kæra Júlla
frænka, (tekur í hönd hennar) komin hingaS svona
snemma, ha?
Frk. Tesman: Já, þú getur ímyndaS þér, ég varS
þó aSeins aS líta inn til ykkar.
Tesman: Og þaS þó aS þú hafir ekki haft fulla
næturhvíld!
Frk. Tesman: Ó, þaS gerir mér nú hreint ekkert.
Tesman: Jæja, þér hefir gengiS vel heim í gær-
kveldi, ha?
Frk. Tesman: Já, mér gekk ágætlega. GuSi sé lof!
Assessorinn var sá öSlingur aS fylgja mér heim aS
dyrum.
Tesman: Okkur féll illa aS geta ekki boSiS þér
upp i vagninn. En þú sást þaS sjálf — Hedda hafSi
svo márgar öskjur, sem viS gátum ekki skiliS eftir.
Frk. Tesman: Já. þvilik ósköp, sem hún hafSi
meSferöis.
Berta (viS Tésman) : Ætti ég kannske aS fara
inn til frúarinnar og spyrja hvort þaö væri eitthvaS.
sem ég gæti gert fyrir hana ?
Tesman: Nei, þakka þér fyrir, Berta — þaS er
ekki vert. Hún sagSist hringja, ef hún þyrfti þin
meS.
Berta (snýr sér til hægri) : Jæja — gott.
Tesman: En gerSu svo vel og taktu þessa feröa-
tösku meö þér.
Berta (tekur viö töskunni) : Ég set hana upp á
loítiS (íer út gegnum anddyriS).
Tesman: HugsaSu þér, frænka. Þessa ferðatösku
hafSi ég troSfulla af afritum. ÞaS er ótrúlega mikiö,
sem ég hef getaö safnaS saman hér og hvar á skjala-
söfnum. Gömul inerkileg skjöl. sem enginn hefir
vitaö neitt um.
Frk. Tesman: Já, Jörgen, þú hefir sannarlega
ekki sóaö tímanum í brúðkaupsferðinni.
Tesman: Nei, þaS er mér óhætt aS segja. En taktu
nú af þér hattinn, frænka, lof mér aö leysa slauf-
una, ha?
Frk. Tesman (meöan hann leysir slaufuna) : 0,
guS minn góður! Þetta er alveg eins og þú værir
heima hjá okkur ennþá.
Tesman (skoSar hattinn) : Nei, skolli hefir þú
fengiö þér skrautlegan og fallegan hatt.
Frk. Tesman: Hann hefi eg keypt vegna Heddu.
Tesman: Vegna Heddu, ha?
Frk. Tesman: Já, svo eg verSi ekki Heddu til
skammar, ef viS sæjumst saman á götunni.
Tesman (klappar henni á vangann) : Þú hugsar
fyrir öllu, frænka mín. (leggur hattinn á stól viS
borðiS.) Og sjáðu nú til, Júlla, nú setjumst viS hérna
i sóffann og röbbum saman þangaS til Hedda kemur.
(Þau setjast, hún setur sólhlifina á sóffahorniö.)
Frk. Tesman (tekur í báSar hendur hans og horfir
á hann) : Jörgen! Dásamlegt er þaS, aS hafa þig
aftur hjá sér heilan á húfi. Ó, IjlessaSur drengurinn
hans Jochums heitins.
Tesman: HvaS mætti ég þá segja! AS fá aS sjá
þig aftur, Júlla frænka! Þú, sem hefir gengiS mér
bæöi í föður og móður staS.
Frk. Tesman: Já, ég veit þér heldur áfram aö
þykja vænt um gömlu frænkurnar þínar.
Tesman: Ekkert batnar Rínu frænku, ha?
Frk. Tesman: O-nei, blessaöur, — þaS er ekki aö
búast viö bata hjá henni, aumingjanum. Hún ligg-
ur svona eins og hún hefir alltaf gert. En guS lofar
mér a'ð haía hana ennþá um stundarsakir, því annars
væri mér HfiS einskis virði, Jörgen. Sérstaklega nú,
þegar ég þarf ekki aS hugsa um þig lengur.
Tesman (klappar henni á bakiS) : Nú—nú—nú.
Frk. Tesman (breytir um tón): Nei, en hugsa sér
þaS, nú ertu giftur maður, Jörgen! Og svo varst þaö
þú, sem náöir í Heddu Gabler! Hina yndislegu
Heddu Gabler — sem hafSi biSla á hverjum fingri!
Tesman (trallar og brosir ánægjulega) : Já, ég
get búist viS aS ég eigi ýmsa góða vini í bænum, sem
öfunda mig, ha?
Frk. Tesman: Og svo fórstu þessa löngu brúö-
kaupsferö! Já, meira en fimm — næstum sex mán-
aða ferS.
Tesman: Nú — fyrir ntig hefir hún líka orSiS eins-
konar lærdómsferS. Öll skjalasöfnin, sem ég rann-
sakaSi. — Og þvílfkur bókafjöldi, sem ég varS aö
fara í gegnum!
Frk. Tesman: Já, þaS má geta því nærri. (lágt i
trúnaSi:) En segöu mér, Jörgen — hefirSu ekkert
— ekkert svona sérstakt aS segja mér?
Tesman: Úr ferSinni?
Frk. Tesman: Já.
Tesman: Nei, ekkert annaS en þaS, sem ég hefi
skrifaS i bréfunum. Ég sagSi þér í gær, aS ég tók
doktorsprófiS i feröinni.
Frk. Tesman: Já, þaS — já, en ég meina — hvort
þú átt ekki neitt — ekki neitt — i vændum.
Tesman: í vændum?
Frk. Tesman: GuS minn góöur, Jörgen, — ég er
þó gamla frænka þín!
Tesman: Jú, auSvitað á ég í vændum.
Frk. Tesman: Nú!
Tesman: Ég á í vændum atí veröa prófessor ein-
hvern daginn.
Frk. Tesman: Já, prófessor, já —
Tesman: ESa — ég get sagt aS ég hafi vissu
fvrir því, aS ég verði þaS. F.n, góöa Júlla frænka.
þaS veiztu svo vel sjálf!
Frk. Tesman (hlær góSlátlega) : Já, auSvitaö geri
ég þaS, þú hefir rétt fyrir þér i því. (Breytir um.)
En viö vorum að tala um fer'Sina. — Jörgen. hún
hlýtur aS hafa orðiS kostnaSarsöm ?