Nýtt kvennablað - 01.05.1944, Blaðsíða 14

10
NÝTT KVIiNNABLAÐ
Ingiveldur Einarsdóttir:
A ve^amóíuin.
Niðurl.
Ég kann svo sem utanað ræðurnar liennar uin
mig, sem allar enda svona. „Það veit sá seni alU
veil að mikið er ég búin að liafa fyrir lienni
Þórdísi litlu fyrr og síðar.“ Sigriður Jirosti dauf-
lega, hún vissi að mikið var satt í þessu. Þær
áltu ekki skap saman stjúpmæðgurnar. Nöldrið
i Ingibjörgu var þreytandi fyrir örgeðja ungling.
- Þarna stóð nú aumingja telpan við gluggann
og liorfði úl eftir stallsystrum sínum, tindrandi
af æslcu og lífsþrótti, en j)ó lýstu augun einliverri
barnslegri vanmáttar tilfinningu. Allt Játlnagð
bennar bar það með sér að liún stóð á vega-
mótum bernsltu og kvenlegrar háttprýði. Sig-
riöur snart ofurlítið vanga Jiennar, og sagði
lágt, lvanlvvislega: „Heldur ]>ú að bonum Bjössa
þyki þú fallegri með drengjakoll?'1 ■— Dísa þaut
upp: „Aldrei hefði ég trúað að þú gælir komið
með svona mikla villeysu. Ég ælti kannslce að
ganga fyrir hvern strák í sveitinni minni, og
J.'iðja um leyfi.- Björn lét nú elvlvi svo lítið að
kveðja mig þegar „Kaulcur" fór úl síðast, og
kom þó í húsið lil syslur minnar. Ég ætla bara
að láta þig vita ]iað Sigríður að mér er sama
um alla stráka, og allt, ég cr farin. Vertu sæl.“
Disa snaraðist út úr dyrunum, Jméppti að sér
kápunni um leið. Sigríður flýtti sér fram í and-
dyrið cg kallaði á hana með nafni. Dísa slaicl-:
við fótum: ,ýHvað!“ „Komdu til mín, ég skal
ekki tefja þig lengi. - Hefur ])ig nokkurntíma
iðrað ])ess að fara eftir mínum orðum. „Það
veil ég eldvi.‘‘ Dísa var niðurlút og luiípin.
„Illustaðu nú á mig, þú ferð ekki fet á þessa
hárgreiðslustofu meðan þú ert í svona æslu
skapi, þú bíður til morguns og svo slcal ég ekki
hindra ])ig með einu orði. Nú er úttalað um þella
mál frá minni lilið. Farðu í friði.“ — „Mér er
svo sem alveg sama,“ tautaði Dísa og sneri
við aftur. Sigríður sá Jiana ganga Jiratt suður
allar götur, þverl úr ált við Jiárgreiðslustofuna,
unz liún livarf.
Litlu siðar komu þær Stella og Didda, „Dísa
liér?“ „Nei, farið ])ið l)ara ylckar. leið stúlkur
litlu og Játið liana eiga sig i lcvöld.“ Telpurnar
lilu hver á aðra. „En við ætluðum,“ byrjaði
Didda. „Já, ])ið ætluðuð að verða samferða,
en það verður ekki í þelta sinn. Flýtið ykkur
nú svo þið verðið ekki of seinar.“ Sigríður lok-
aði burðinni.
Disa flýtti sér út úr mestu umferðinni, og
komst suður að Skerjafirði, og þar leilaði bún
uppi afdrep niður við sjó. Hún settist, einver-
unni allshugar fegin, og hugleiddi bvernig það
geklc til, ])essi andstvggðar vitleysa, scm liún
slcildi ekki i sjálf tildrögin að ])vi að Bjössi
kvaddi liana ekki. Þau böfðu hitzt fyrir utan
húsið liennar systur hennar. Stella og Didda
áttu beima uppi á loíti og lágu flestum stund-
um út i glugga, þegar þær voru heima. Þær voru
annars kátar og elskulegar stúlkur og Dísa fann
það vel með sjálfri sér að hún liefði fegin viljað
líkjast þeim. Þær höfðu verið henni góðar og
Ieiðbeint henni með sumt, þær höfðu allar
„spilatíma“ hjá sama kennara og féll yfirleitt
vel á með þcim. Þær hlógu góðlátlega að lireysti-
svörum Dísu, og hún dáðist að kvenleik þeirra
og kurteisi með sjálfri sér. — Nú, þau Bjössi
mættust þarna og heilsuðust alúðlega. „Ég
kom til að kveðja,‘‘ „Blessaður komdu inn,
Guðbjörg bjóst við þér.“ Þau fóru inn. Þá var
kallað á hana ofan af lofti og báðar vinstúlk-
urnar tala í einu: „Guð hvað hann er sætur,
strákurinn sem þú varst að tala við. Er liann
sjómaður? ha! Góða, bezta lofaðu okkur að sjá
hann betur!“ „Vitleysa, liann fer út á sjó eftir
hálftima.“ - En hvernig sem því var varið —
hún lét telpurnar hafa sig til að vera kyrra uppi
á herberginu þeirra, og þegar sent var upp til
hennar, Bjössi vildi kveðja hana, svaraði hún:
„Segðu lionum að koma hingað upp, ég er uj)p-
tekin.“
Jú, víst lél hún þessa heimsku út úr sér,
en hvers vegna? Fáum mínútum siðar sáu þær
Bjössa ganga niður Sjávargötuna, og upp frá
þcirri stundu hafði Dísa verið reið við alll og
alla og mesl við sjálfa sig. Én hún hafði nú fyrst
næði lil að leita að ástæðum fyrir breytni sinni.
Það var dálílið gaman að lála það eftir telp-
unum að sjá Bjössa betur, svo þær gætu „akk-
ordérað“ um liann á eftir, og því meira gaman
að láta Bjössa sjá hve hún átti fínar og prúðar
vinstúlkur. Þegar Bjössi ónýlti þetta fyrir
lienni varð hún Iionum sárgröm og hugði að
slríða lionuin með því að mæta honum með
drengjakoll næst. Þær Stella og Didda höfðu
líka margsinnis sagt henni að hún mundi taka
sig út með drengjakoll. „Ó, Iivað alll getur ver-
ið andstyggilegt,“ sagði hún næslum upphátt.