Nýtt kvennablað - 01.09.1946, Blaðsíða 6

Ingueldur
Einarsdóttir:
Una sl Eyri
Hún Una lilla á Eyri var eltki rik né jríð,
en hafði allra hylli, uar hjartagóð og blíð.
Hún fermdist jjórtán vetra, og fór í góða visl,
og einkar vel sér undi, þótt œttfólk hefði misst.
Hún ötul var að verki, og vinnan féll ei þungt
við glens og kvœðagaman, þvi glatt var lið, og
ungt.
Og Una litla átti sér augu til að sjá:
hve fagurgrœn var foldin, og fjöllin hirninblá.
Hún átti söngnœmt eyra, og unaðsradda fjöld,
af náttúrunnar nótum, hún nam hvert
sumarkvöld.
En Una litla átti sér einnig draumaheim:
hún undi sér, og undi, í átthögunum þeim.
Þar brostu grœnar grundir, þar glóði sléttur
mar,
en sveinninn, sonur hjóna, var sól og himinn
þar.
Hún átti fyrstu ástir hins unga, friða manns, —
en ríka Björg á Bjargi. varð brúðarefnið lrans.
En Una giftist Gisla, sem gráir og lotinn var.
Og ýmsir láðu Unu að eiga þvílíkt „skar“.
En Una hló, og anzar: „Eg clska gráan lil,
nóg kaþp og œrsl á œskan, en ellin reynslu og
vit“.
Hún flutti úl að Eyri, — þar átti Gisli bú —.
Þau börðust þar í bökkum, og börnin urðu þrjú.
„Mai rennur sól i scevi, sorgin felsl í
gleymskuhyl",
— heyrast börn og brúður syngja, bak við frosið
gluggaþil.
Sveinninn kembir, systur hæra, sveiþar fœtur
ullin iáð,
kisa malar, hjólið hamast, hendur Unu leygja
þráð.
„Mai rennur sól úr sœvi“. Syngur Una Ijóðin
kunn:
„Mikið hefur guð oss gefið gæðafjöld og
nægtabrunn"
Stofan hlýnar, Jiœkkar, víkkar, hverfur fönn
og velrarís,
Ijóðs i töfrum börnum birtist björl og fögur
vorsins dis.
Hjartans þakkir, Una á Eyri! uþþ til dala, fram
við sjá:
skipbrotsmey, sem hugprúð hylur harm þinn
undir glaðri brá.
Þú, sem lindir Ijóðs og sÖ7igva leiddir inn í
dagsins Ö7in.
Eylg oss enn um aldaraðir, íslands dóttir, hrein
og sönn.
viljað mikið til vinna að £á að sjá renna upp.
Vorið 1944 var mjög kalt og þyrkingslegt hér
um slóðir, gróðurinn virtist aldrei ætla að Iiafa
það aí að brjótast undan valdi vetrarins. —
En er 17. júní rann upp, skipti um. í stað hins
þurra kuldagjósturs, var komin fín og hlý úða-
rigning. — Áhrifin voru eins og jörðin hefði
allt í einu verið lostin töfrasprota, — hvert strá
og hvert blað teygaði fegið hina kærkomnu
hlýju dögg, lífsmagn þeirra hafði allt í einu
fengið þau skilyrði, sem það þurfti með, til að
geta vaxið og þroskast, og þau voru fljót að
rétta við og taka á móti þessari langþráðu bless-
un himnanna.
Þar sem ég gekk í hægðum mínum, upp að
samkomuhúsinu, varð mér hlýtt innahjbrjósts,
er ég sá svalandi gróðrardöggina hjúpa landið.
Mér fannst það vera táknrænt fyrir þennan
merkisdag, að einmitt þá eftir allan þyrking-
inn, skyldi jörðin fá það sem hún þurfti. Skyldi
það ekki vera fyrirboði þess, hugsaði ég með
mér, að nú fengi íslenzka þjóðin það sem hún
þurfti til þess að gróðurmagn hennar leystist
að fullu úr læðingi, svo að hún beri á næstu
árum gæfu til að láta hjá sér blómgast: — „gró-
andi þjóðlíf, með þverrandi tár, sem þroskast
á guðsríkisbraut".
4
NÝTT KVENNABLAÐ